Του Ελευθερίου Βάσσου, θεολόγου – φιλολόγου
Φθινόπωρο του 1991. Παγασητικός, το πρώτο λιμάνι απεραντοσύνης. Εκεί που τα όνειρα γεννούν και γεννιούνται. Απρόσκοπτα. Κι ένα απόγευμα, παράδοξο φυλλάδιο κρέμεται στα χέρια: ο Αντίχριστος έρχεται το 1992! Η γέννησή του, ο διωγμός, η λύτρωση. Ξάφνιασμα μαζί και απορία. Μες τα όνειρα κι ένας εφιάλτης; Ευτυχώς η λήθη σε λιγάκι άφησε αλώβητη τη ζωή. Και την προφητεία έωλη.
Ώσπου κάποτε, σαν το φίδι στις φυλλωσιές του Παραδείσου ήρθαν τα μελλούμενα. Σένγκεν και νέες ταυτότητες, οι δύο Πασχαλιές και το Ποθούμενο, “σημεία των καιρών” και 666, κάρτα του πολίτη και προχάραγμα, γραμμωτός κώδικας και προφητείες, Ελληνοτουρκικός πόλεμος και “ο Αντίχριστος ήρθε”. Αιτίες ανακοινώσεων και ευσεβής αναβρασμός. Ατμόσφαιρα πρωτόγνωρη, μυστηριώδης.
Ακολουθούν αναγνώσεις πάνω στην αγωνία των απαντήσεων: από τη Β’ Θεσσαλονικείς, την Αποκάλυψη και τον Άγιο Ειρηναίο Λουγδούνων, μέχρι τον Άγιο Κοσμά, τον Άγιο Ιωάννη Κονστάνδης και την επιστολή του Αγίου (τότε γέροντος) Παϊσίου. Δίχως το διαδίκτυο, κοπιαστική αναρρίχηση. Συχνές και οι μοναστικές περιπλανήσεις, στα ίχνη ενός χαμένου θησαυρού; Κυρίως οι Αθωνικές καραδοκίες να τις αρπάξεις, πέρα από τα όρια του κόσμου. Τελικά, γιατί η Αποκάλυψη είναι το μόνο Αγιογραφικό βιβλίο που δε διαβάζεται στη λατρεία; Ο θόρυβος και η ένταση, οι αντιφάσεις και οι παραφιλολογίες, στη συμπρωτεύουσα και το Άγιο Όρος τότε, ήθελαν οδηγό σε μονοπάτια άβατα.
Άνοιξη του 1997. Θερμαϊκός, το δεύτερο λιμάνι απεραντοσύνης. Εκεί που τα όνειρα συναντούν και συναντώνται. Απρόοπτα. Κι ένα απόγευμα, ὧδε ἡ σοφία ἐστίν: στη δική μου οπτική, ο π. Νικόλαος. Ήταν πάλι εδώ. Για μένα, για τους φίλους, η Πρόνοια μες στα αποκαΐδια. Με δύο χαρίσματα στα μάτια και στο λόγο του: κλίμα αβίαστης εμπιστοσύνης δίχως ίχνος εξάρτησης και επιπλέον, να βλέπει βαθιά, αλλά και μακριά. Απόκριση: “Η Αποκάλυψη του Ιωάννη αναφέρει, ότι πρώτα προσκυνούμε το θηρίο και την εικόνα αυτού και κατόπιν λαμβάνουμε το χάραγμα αυτού. Πρώτα προσκυνούμε τον Αντίχριστο και μετά λαμβάνουμε το χάραγμα. Πρώτα αρνούμαστε το Χριστό και μετά λαμβάνουμε το χάραγμα. Πρώτα αρνούμαστε το Χριστό, κατόπιν προσκυνούμε τον Αντίχριστο και στο τέλος λαμβάνουμε το χάραγμα. Το χάραγμα έτσι, γίνεται προσωπικά και συνειδητά, είτε οικειοθελώς είτε βιαίως”.
Καλοκαίρι του 2000. Αξιός, το τρίτο” λιμάνι” απεραντοσύνης. Εκεί που τα όνειρά πυρπολούν και πυρπολούνται. Ανήκουστα. Κι ένα απόγευμα, συλλογή υπογραφών στις εκκλησιές: ακολουθώ τα παροδομένα πλήθη στην πορεία προς πλατεία Αριστοτέλους. Ενδοιασμοί σορό για τη μορφή αντίδρασης. Όμως, στον καλοσυνάτο ιερέα (σήμερα επίσκοπος) δύσκολα αντιστέκεσαι! Το αίτημα ενδοΐστορικό: η διενέργεια δημοψηφίσματος για την προαιρετική αναγραφή του θρηκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Τόση λαοθάλασσα δεν έχω ξαναδεί! Ούτε τέτοια χαρίσματα Αρχι-επισκόπου! Εμείς, στη γωνιά μας, πρεσβευτές ειρηνικής δροσιάς. Αγώνας και τότε μέχρις εσχάτων; Τα αποτελέσματα και τα συμπεράσματα γράφτηκαν στην ιστορία.
Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι από τότε. Ενδοορθόδοξος πόλεμος μαίνεται και στο τόπο του Γολγοθά ένας ανθρώπινος γολγοθάς ξεδιπλώνεται. Η εσχατολογία στα καλύτερά της! Τις τελευταίες εβδομάδες επιστρέφω πίσω, φοιτητής, στη Θεολογική Σχολή! Όταν με τους αδελφούς μου οργώναμε κάποτε την οικουμένη (και) της αντιχριστολογίας! Χαρισμένες στιγμές. Συντροφιά σπάνιας ανιδιοτέλειας, σαν πρωτοχριστιανικής κοινότητας. Συναναζητητές ανυπότακτοι της αυτάρκειας. Άδολα βλέμματα που μόνο ξέρουν να δίνουν, μέχρι σήμερα… Ο Ανέστης: μοναχός Αγιορείτης πλέον. Ο Τάσος: απόκρυμνος υψιπόρος της θεολογίας. Ο Δημήτρης: που έφυγε νωρίς. Ο Γιώργος: έγγαμος τώρα κληρικός. Κι αυτά τα πρόσωπα βαθιάς αυταπάρνησης, αποτελούν κομμάτι εκείνης της αλήθειας, γιατί έχουν αλήθεια, μια φιλία εσχατολογική.
Πέρασαν κιόλας είκοσι έξι κοσμοσωτήρια έτη! Με μια τεράστια διαφορά: η ιλιγγιώδης σήμερα τεχνολογική πρόοδος ποτίζει καταρρακτωδώς και τη συνομωσιολογία και τον ερχομό του Αντιμεσσία. Κι όπως γράφει πάλι ο αγαπημένος Παπανικόλας στην εισαγωγή του πρώτου του βιβλίου από το 1992: “και ο Διάβολος (και ο Αντίχριστος) θα υπηρετήσει κι αυτός τελικά ακουσίως την προαιώνια αγαθή οικονομία, της αγαπώσας θελήσεως του Θεού”.
