Του Αρχιμ. Νήφωνα Συριανού, Πρωτοσυγκέλλου – Ιεροκήρυκα της Ι. Μ. Γλυφάδας

Ἡ συγκύπτουσα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς συσσώρευε ὅση δύναμη τῆς εἶχε ἀπομείνει, παρά τήν φαινομενική ἀδυναμία της, προκειμένου νά μεταβεῖ στήν Συναγωγή, ν᾿ ἀκούσει τήν ἑρμηνεία τῶν προφητειῶν καί  τῶν ἐντολῶν τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου.

Ἐκεῖ στήν Συναγωγή τήν συναντᾶ ὁ Μέγας Θεραπευτής Ἰησοῦς καί μ᾿ ἕναν μόνο λόγο του τήν ἀνορθώνει. Ἀπό συγκύπτουσα καί «μή δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τό παντελές» τήν καθιστᾶ ὀρθή.

Στήν θεραπεία τῆς Συγκυπτούσης μποροῦμε ἀναγωγικά νά διακρίνουμε τήν ἀνόρθωση τῆς συγκυπτούσης ἀνθρωπότητος ἀπό τόν Χριστό.

Ἡ παρακοή τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ προπατορική ἁμαρτία, καί ἡ ἐθελούσια ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό, ἔκαναν τόν ἄνθρωπο, πράγματι, συγκύπτοντα καί «μή δυνάμενον ἀνακῦψαι».

Ἡ ἐξ ἄκρας συγκαταβάσεως καί μανικῆς ἀγάπης ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου, διακονεῖ ἀκριβῶς αὐτήν τήν ἀνόρθωση τῆς συγκυπτούσης ἀνθρωπότητος. «Ἵνα ἀναβιβάσῃ πρός ὕψος τό ἀνθρώπινον».

 «Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε» ψάλλομε κατ᾿ αὐτάς. Πῶς θά ὑψωθοῦμε; Πῶς θά ἀνορθωθοῦμε;

Μά, φυσικά, μιμούμενοι τήν Συγκύπτουσα. Σπεύδοντες προθύμως, δηλαδή, στήν Συναγωγή, πού γιά μᾶς τούς Χριστιανούς εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἐκεῖ θά ἀνορθωθοῦμε. Ἐκεῖ θά ἑνωθοῦμε, μέσῳ τῆς Θείας Μεταλήψεως, μέ τόν Χορηγό τῆς Ζωῆς. Ἐκεῖ θά Τόν συναντήσουμε μυστηριακά. Ἐκεῖ θά Τόν δοῦμε καί ἔκθαμβοι ἀπό τήν παρουσία Του θά βροντοφωνάξουμε∙ «εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν». Ἐκεῖ μεταρσιωμένοι θά ἀπαντήσουμε∙ «ἔχομεν πρός τόν Κύριον», στήν προτροπή τοῦ λειτουργοῦ∙ «ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας».

Ὅσο κυλοῦν οἱ μέρες καί ὁδεύουμε πρός τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν∙ τά Χριστούγεννα, ἄς ἔχουμε στραμένη τήν σκέψη καί τήν καρδιά μας σ᾿ Ἐκεῖνον, πού «τό ἀταπείνωτον Αὐτοῦ Ὕψος ἀταπεινώτως ἐταπείνωσε» καί «ἐνηνθρώπησε, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» καί ἄς προσπαθήσουμε, μέσῳ τῆς μυστηριακῆς χάριτος καί τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνος, νά ἀνορθωθοῦμε, ἔστω καί κατ᾿ ἐλάχιστο. Ἀκόμα καί τό λίγο ἔχει ἀξία γιά τόν Θεό. «Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ἡμῖν».

Ἄς ἀνορθωθοῦμε, λοιπόν. «Ἰδοῦ καιρός εὐπρόσδεκτος».