Του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Κοινωνιολόγου
Στις 10 Φεβρουαρίου (αύριο δηλαδή) η Εκκλησία θυμάται και ταυτόχρονα θαυμάζει γηραιά μορφή με νεανικό σθένος. Είναι ο Άγιος Χαράλαμπος. Οι δεκαετίες δεν ήταν ικανές να κάμψουν την μανία των δήμιων του, ούτε όμως και το φρόνημα του γερασμένου πρεσβυτέρου. Ήθελαν ο μαρτυρικός θάνατος να είναι το τέλος την επίγειας ζωής και διακονίας του. Δεν τα κατάφεραν.
Ο αυτοκράτορας της Ρώμης Σεβήρος και ο ηγεμόνας της περιοχής του Λουκιανός δεν είχαν τις καλύτερες διαθέσεις για την χριστιανική πίστη. Με τους διωγμούς κατά των χριστιανών νόμιζαν ότι θα περιορίσουν, μέχρι και αφανίσουν, την εξάπλωση της διδασκαλίας για τον Χριστό. Πρώτοι που δέχονταν την μανία των διωκτών ήταν οι ιερείς. Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερέας στην Μαγνησία της Μικράς Ασίας και διδάσκαλος άριστος των αληθειών της πίστης. Πρώτιστα δίδασκε με το παράδειγμά του και ύστερα με τα λόγια. Διέθετε τον άριστο συνδυασμό βιωτής και έργων. Είχε γίνει γνωστός στον περίγυρό του και τον πλησίαζαν ολοένα και περισσότεροι. Όλα αυτά είχαν σαν αφορμή για να συλληφθεί και να υποστεί μαρτύρια πολλά.
H υπομονή που έδειξε ο Άγιος κατά τα βασανιστήρια και η όλη του στάση, έκαναν τον ηγεμόνα να επέμβει με δραστικότερα μέτρα. Ήθελε το γρηγορότερο να σιωπήσει για πάντα ο γηραιός Χαράλαμπος. Με τα ίδια του τα χέρια και με σιδερένια νύχια θέλει να ξεσκίσει το σώμα του. Αντί να κάνει το κακό ,το δέχεται. Κόβονται τα χέρια του. Ο Άγιος λυπάται και με την προσευχή του συγκολλήθηκαν τα άκρα. Ο Κύριος επεμβαίνει θαυματουργικά για να δείξει ότι είναι Εκείνος που τον εμπνέει, τον ενισχύει, τον στηρίζει. Δήμιοι και θεατές κατάλαβαν την αγιότητα του βασανιζόμενου, πίστεψαν στον Τριαδικό Θεό για τον οποίο κήρυττε και για την αγάπη Του ακόμα και μαρτύρια να δέχεται. Εντάχθηκαν και εκείνοι στην συνέχεια στον χορό των βασανιζομένων.
Ο τυφλωμένος από το ειδωλολατρικό του πάθος ηγεμόνας δίνει διαταγή για κοπή του κεφαλιού του ιερέως Χαραλάμπους. Δεν είδε όπως και όσο έπρεπε τι συνέβη με τα χέρια του, το θαύμα. Παρ’ όλα αυτά περιμένει να τον δει τελειωμένο. Δεν πρόλαβε ο δήμιος να χρησιμοποιήσει το ξίφος του και ο Άγιος παραδίδει την ψυχή του στον Θεό. Το ταλαιπωρημένο σώμα του από τα βασανιστήρια και από τις δεκαετίες ζωής χάνει την μάχη.
Μιμητές άξιοι του Ιερομάρτυρα Χαράλαμπου υπήρξαν διαχρονικά αρκετοί. Σε εκκλησιαστικούς και εθνικούς αγώνες ιερείς αμέτρητοι έδωσαν την δική τους μέχρι αίματος μαρτυρία ως λειτουργοί του Υψίστου. Δεν τους βρίσκουμε εύκολα, αφού η αντίστασή τους δεν εξυπηρετεί την σκανδαλοθηρική επικαιρότητα. Ξεχώρισαν όλοι όχι μόνο για το τι έκαναν σαν ιερείς, αλλά τι υπέμειναν ως χριστιανοί. Δοκίμασαν απειλές αντί για απολαύσεις, μαρτύρια αντί για θέσεις, διωγμό αντί για τιμές. Έγιναν άρνηση στην άρνηση και κέρδισαν την αιωνιότητα.
Τα συναξάρια Αγίων, σαν του υπέργηρου και αύριο τιμώμενου Αγίου Χαράλαμπου, στην ουσία συνθέτουν χαράς αγγελτήρια. Κάποιοι όντως τόλμησαν και έδωσαν πνευματικούς αγώνες ξένους για την εποχή μας, ταυτόσημους με τους καιρούς τους. Χαίρονταν πραγματικά και έλαμπαν αληθινά. Ας τους ακολουθήσουμε, ας τους θαυμάσουμε, ας τους τιμήσουμε.
