Του Ελευθερίου Βάσσου, θεολόγου – φιλολόγου

Θεσσαλονίκη, στην αυλαία της χιλιετίας. Η πόλη των αγγέλων και των θαυμάτων. Κι όλα δωρεάν. Η αδόκητη σύναξη των μυστηρίων παντός υπαρκτού, στον εσωτερικό καμβά της ανομοιότητας. Φοιτητική μαθητεία πρωτοχριστιανικού ταμπεραμέντου. Μες στη φουρτούνα των αναζητήσεων, την τιτάνια ανάσα που διασχίζει τα σύμπαντα των προαιρέσεων. Και να, το Θεολογικό Πανεπιστήμιο της απεραντοσύνης, του ενός!

Ο σπόρος σου αναπάντεχος, δάσκαλέ μου. Ακόμη καρποφορεί. Λόγος να ξενιτευτείς, να σπουδάσεις. Να αρματωθείς ελπίδα. Εκεί, στη μέση του πουθενά, σαν το άστρο της Βηθλεέμ απαλά ν’ αγγίζεις με το ραβδάκι της αφύπνισης. Να περπατάς και να σείονται οι λόγοι σου, άγρυπνα. Στο άγγελμά σου γκρεμίζονται τα είδωλα, ενώ οι εκκλησιαστικοί Πατέρες εμπρός μου είναι, σε κοιτώ. Μας κράτησες σαν άλλος Συμεών στην αβίαστη ζεστασιά σου, Δεσπότη μου. Λείπεις, στη Βαβέλ των καιρών μας. Αυτό το μειλίχιο, στοχαστικό σου ύφος, έτοιμο όμως να ξεκλειδώσει τα νοήματα!  Ευτυχώς υπήρξες και ευτυχώς σε γνώρισα. Έζησα κι εγώ λίγο την πνοή σου, τη ματιά σου, ώστε να υποψιαστώ κάτι από τον κόπο της γνώσης σου.  Στερέψαμε δίχως τη σοφία σου να αναποδογυρίζει κόσμους. Ερημιά αβάσταχτη επισκοπέ μου, Ιωάννη. Της Υπαπαντής μάς άφησες, το ανάγνωσμα της Περγάμου: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου…»

(Στη μνήμη Περγάμου Ιωάννη, 1931 – 2023)