Του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου – Κοινωνιολόγου
Στην κυριακάτικη ευχαριστιακή σύναξη θα ακούσουμε μια παραβολή απο τον Κύριο, μια ιστορία που δεν απέχει πολύ από το σήμερα και έχει αποδέκτες και εφαμογή μάλιστα μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο. Βρισκόμαστε στο μέσον του Τριωδίου και η αυριανή Κυριακή ονομάζεται ως “του ασώτου”. Κομίζει αναμφισβήτητα διδάγματα για τους πάντες και συναντά παραδείγματα σε μέλη του εκκλησιαστικού πληρώματος που έχουν ξεχάσει την χριστομίμητη συγχώρεση και μόνο θυμούνται την σύγκριση, η οποία καταλήγει στην ψυχοφθόρο κατάκριση.
Από τους δύο γιούς ευκατάστατου πατέρα ο ένας και μικρότερος απαιτεί την περιουσία που του πρέπει και φεύγει από την οικογενειακή εστία, αυτονομημένος και αποφασισμένος να απολαύσει την ζωή του όπως αυτός νόμιζε καλύτερα, μεταξύ άνεσης και διασκέδασης. Τα ωραία όμως τέλειωσαν μαζί με τα χρήματα. Αντελήφθη την ασωτία του, εντόπισε τα λάθη του, κατάλαβε την σπατάλη του, μετάνιωσε για την κρεπάλη του και γύρισε στο πατρικό του σπίτι μετανιωμένος, αποφασισμένος, αλλαγμένος. Και έγινε δεκτός μετά χαράς απο τον πατέρα του.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την νέα γενιά. Ζητεί να της δοθεί ό,τι της αναλογεί, απαιτεί την κυριαρχία της ζωής της και φεύγει ως χειραφετημένη. Επιδιώκει την αυτονομία της έξω από την οικογένεια, αλλά και μακριά από το Θεό. Ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής θεωρεί τα πάντα δεσμευτικά και αποπνικτικά. Θέλει να κάνει ό,τι θέλει χωρίς φραγμούς και δισταγμούς. Μακριά από σχέσεις εξάρτησης και υπακοής σε Θεό, σε κοινωνία, σε συγγενείς.
Ο Πατέρας δείχνει κατανόηση, γι’ αυτό και δίνει ό,τι του ζητήσουμε. Χαρίζει την ευκαιρία ν’ αποδείξουν τα παιδιά Του την σοβαρότητα των απαιτήσεών τους και την αποτελεσματικότητα των αποφάσεών τους. Όταν τα καταφέρνουν (πρέπει να) εισπράττουν συγχαρητήρια, επειδή έκαναν καλή χρήση της ελευθερίας τους.
Ορισμένες όμως από τις επιλογές μας είναι αυτές που συχνά-πυκνά μας καταδικάζουν σε φτώχεια, υλική και πνευματική. Σαν αντιληφθούμε την σημαντικότητα των καταστάσεων και σταθούμε με υπευθυνότητα έναντι του μέλλοντος, ξανακοιτάμε το σπίτι μας και παρακαλούμε τον Πατέρα να περάσουμε την πόρτα Του.
Οφείλουμε να παρατηρήσουμε και την στάση του μεγάλου γιού, εκείνου που έμεινε κοντά στον Πατέρα. Μέσα απο το διατυπούμενο παράπονό του εντοπίζουμε και αρκετούς θρησκευομενους του σήμερα. Αυτούς που ζουν μέσα σε μια αρρωστημένη πραγματικότητα και επιδεικνύουν μια υποκριτική πνευματικότητα. Κατακρίνουν όποιον στα μάτια τους η στα συμφέροντα τους φαίνεται ως άσωτος και φέρεται ως άμυαλος. Τον θέλουν έξω από την οικογενειακή-εκκληστιαστική αυλή για να εγκαταστήσουν εκεί την εγωπάθεια τους, τον ναρκισσισμό τους, την αυταρέσκεια τους, την αυτοεπιβεβαίωσή τους.
Την Κυριακή του Ασώτου χαριτολογώντας ορισμένοι αλληλοεύχονται να έχουν χρόνια πολλά, αφού δήθεν γιορτάζουν ως άσωτοι. Καλό θα ήταν να το πίστευαν και να το εννοούσαν. Όλοι είμαστε σίγουρα άσωτοι. Δυστυχώς όμως χαιρόμαστε, συνεχίζουμε, ακόμα και κομπάζουμε για την ασωτία μας. Γι αυτό τον λόγο, μακάρι και να γιορτάζαμε. Θα είχαμε απολαύσει την υποδοχή, την συγχώρεση, την απαλλαγή. Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά! Καθώς μετανοήσουμε, θα γίνει η επιστροφή μας χαρά, η ζωή μας γιορτή, η βιωτή μας πανηγύρι, στην γη και στον ουρανό. Μπορεί επί χρόνια να είμαστε άσωτοι, να μη καταλήξουμε όμως και άσωστοι.
Στον καιρό μας τα πάντα διέπονται από την πραγματικότηται του ποικιλόμορφου εκσυγχρονισμού και του ποικιλότροπου προοδευτισμού. Είναι καταστάσεις που καλλιεργούν όρους και απαιτούν πορεία προς τα εμπρός. Σε ό,τι όμως αφορά την ζωή μας, εφόσον αυτή έχει πάρει δρόμο που οδηγεί σε ένδεια αξιών και συναισθημάτων, πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Η επιστροφή θα μάς κάνει καλό και θα μάς σώσει. Πάντα να έχουμε στον νου μας πως κάπου υπάρχει μια στοργική αγκαλιά και για μας, μην την ξεχνάμε, είναι του Θεού Πατέρα.
