Του Αρχιμ. Δοσιθέου Σερεπίσου
Ἀξιοχρέως ὀφείλουμε νὰ μνημονεύουμε τῶν πνευματικῶν μας ταγῶν καὶ πατέρων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους διδαχθήκαμε τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα γιὰ τὶς ψυχές μας, αὐτὰ τοὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν πίστη μας στὸν σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ. Ἔτσι δείχνουμε συνέπεια στὴν προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν: «Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν» (Ἑβρ. ιγ΄ 7). Ἰδιαίτερα ὅταν ἡ μνημόνευση ἀφορᾶ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Ἰωαννίνων κυρὸ Θεόκλητο, τὸν πολλὰ εὐεργετήσαντά με καὶ ὁδηγήσαντά με στὴν θεόκλητη ἱερωσύνη, καὶ τοῦ ὁποίου συμπληρώνεται δεκαετία ἀπὸ τὴν πρὸς τὸν Κύριο ἐκδημία.
Ζώντας ὁ Θεόκλητος μέσα στὴν ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς μέλος τοῦ Παναγίου Σώματός Του, κατὰ τὴν διάρκεια μάλιστα τῆς θείας Λειτουργίας, ὅλα τὰ σωτηριώδη γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς ἕνα δυναμικὸ παρόν, ἀντλοῦσε ὡς ἀπὸ ἀκένωτη καὶ ἀθάνατη πηγή, δύναμη, ἔμπνευση, φωτισμό, εὐλογία, ἁγιασμὸ καὶ ἀποκτοῦσε ἐμπειρία παραδείσιας ζωῆς, γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνιζόταν καὶ πρὸς τὴν ὁποία καθηύθυνε τὸ λογικό του ποίμνιο.
Ὡς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας ἔτρεφε πνευματικῶς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ θείου κηρύγματος, τῆς μελέτης τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν πατερικῶν κειμένων, κυρίως, ὅμως, διὰ τῶν ἱερῶν μυστηρίων, μὲ πρώτιστο αὐτὸ τῆς θείας Εὐχαριστίας.
Ὁ μακαριστός Θεόκλητος μᾶς ἂφησε παρακαταθήκη νὰ μὴν ἀσχολούμαστε μὲ σκάνδαλα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦσε καὶ τόνιζε μάλιστα πρὸς πᾶσα κατεύθυνση, ὃτι ὀφείλουμε νὰ καλύπτουμε μὲ τὸ ράσο τῆς καρδιᾶς μας κάθε πτώση ἢ ἀδυναμία τῶν ἄλλων.
Ἀξιοσημείωτη ἦταν καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ὁ σεβασμός του πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, τόσον ὡς θεσμό, ὅσον καὶ πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ νῦν Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, ἀγάπη καὶ σεβασμὸ ποὺ μετέδιδε καὶ σὲ ὅλους μας εὐκαίρως ἀκαίρως, ἀφοῦ δὲν ἦταν ἐπίπλαστη, ἀλλὰ πηγαία.
Δέν ἦσαν μόνον οἱ ὑπερβολικές ἀκαδημαϊκὲς γνώσεις του οἱ ὁποῖες μᾶς καθήλωναν. Ἦταν καὶ ἡ καθαρότητα τοῦ λόγου τὴν ὁποίαν ἐξέπεμπε. Ἦταν μεστός, λιτός, ἀποφασιστικός, πάντοτε στὸ ὕφος τῆς ἀγάπης, τῆς ἐξυπηρετήσεως, τῆς προσφορᾶς, τῆς ἐπιεικείας, τῆς βοηθείας, ἰδίως, τῶν ὀρφανῶν καὶ τῶν χηρῶν. Καὶ αὐτὰ ἀφανῶς χωρὶς προβολή, χωρὶς δημοσιότητα. Ἡ ἐμπειρία τῆς ζωῆς του καὶ ἡ ἁγνότητα τῶν προθέσεών του μᾶς ἄφηναν ἐνεούς.
Ὁ Ἐπίσκοπος Θεόκλητος στάθηκε πατέρας, σύμβουλος, προστάτης, ἀδελφός, ἀλλά, πάνω ἀπὸ ὅλα ἀνιδιοτελὴς καὶ ἀκάματος ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὴν ὑπηρέτησε μὲ ἀκάματο ζῆλο πάνω ἀπὸ πενήντα ἔτη ἐκ τῶν ὁποίων τριανταπέντε ὡς Ἀρχιερεὺς καὶ μάλιστα τῆς ἱστορικῆς Μητροπόλεως τῆς ἠπειρωτικῆς πρωτεύουσας, τῶν Ἰωαννίνων. Ἱεράρχες τοῦ πνευματικοῦ βεληνεκοῦς τοῦ κυροῦ Θεοκλήτου σπάνια συναντᾶ κάποιος στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τόσο λεβέντικη ὑπερηφάνια, εὐθυκρισία καὶ εὐθύτητα λόγων καὶ ἔργων.
