Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Κοινωνιολόγου
Τίμιος Σταυρός: Τρόπος θυσίας και συμπεριφοράς για τον Κύριο. Τόπος τιμωρίας και παραδείγματος για το τότε. Δεν πρέπει μόνο να αίρουμε τους σταυρούς που έχουν βρεθεί η δωθεί, αλλά και να σταυρώνουμε τις αστοχίες μας, τις αδυναμίες μας, τις ελλείψεις μας. Αυτά είναι τα μηνύματα που εκπέμπει η Εκκλησία με το να περιφέρει, και να θέτει σε προσκύνηση στο μέσον του Ναού, τον Τίμιο Σταυρό. Γίνεται η αυριανή λιτανεία προκειμένου να αντλήσουμε δύναμη, κουράγιο, χάρη στην περίοδο που διανύουμε και στον χρόνο που υπάρχουμε.
Η επικαιρότητα δίνει αφορμή για να σκεφτούμε και η ειδησεογραφία αιτία για να προβληματισθούμε. Γιατί έγινε άραγε το φονικό προ ημερών έξω από ένα αστυνομικό τμήμα των Αθηνών με θύμα (άλλη) μία νέα γυναίκα;
Οφείλουμε να μάθουμε να αίρουμε και σταυρούς ιδιόμορφους. Να δεχόμαστε υπομονετικά την απόρριψη, την αμφισβήτηση, την αποχώρηση. Η ισχύ της αγάπης είναι καλύτερη από αυτή της δύναμης. Είναι εκείνη που γκρεμίζει τείχη κτητικότητας, ζήλειας, επιφύλαξης. Καλύτερα να χτίζουμε γέφυρες συζήτησης, αυτογνωσίας, ρεαλισμού. Απαιτούμε από τους άλλος υποδοχή, αναγνώριση και υπακοή χωρίς να εξετάζουμε αν είμαστε κατάλληλοι, έτοιμοι, αντικειμενικοί. Πλάθουμε έναν κόσμο όπως θα τον θέλαμε και δεν βλέπουμε μια κοινωνία όπως είναι. Όταν διαπιστώσουμε ότι κάτι δεν είναι όπως το υπολογίζαμε στο μυαλό μας, αντί για αυτοκριτική φονεύουμε, αντί για συζήτηση εκβιάζουμε, αντί για αποχώρηση κραυγάζουμε.
Επειδή νομίζουμε ότι είμαστε μοναδικοί στην ζωή κάποιων και ανεπανάληπτοι στην πορεία άλλων, ξεχάσαμε να αγαπάμε, να ακούμε, να διαλεγόμαστε, να υπομένουμε, να παραδεχόμαστε.
Πρέπει να μάθουμε να σταυρώνουμε και την ανεπάρκειά μας και την ημιμάθεια μας εκεί που ζούμε, υπάρχουμε, εργαζόμαστε. Σε αντίθετη περίπτωση τα αποτελέσματα εκθέτουν εμάς προσωπικά, όσους μας αγαπούν, τους θεσμούς που εκπροσωπούμε. Τότε είναι που διακόπτεται η συμμετοχή, κλονίζεται η εμπιστοσύνη, μειώνεται η αποδοχή.
Οφείλουμε ως άνθρωποι και ως χριστιανοί να μην υπερβαίνουμε τα όρια λόγω εγωισμού. Τότε τα λάθη είναι ολέθρια, θανατηφόρα, φρικτά. Να αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε για όλα, δεν γνωρίζουμε τα πάντα, δεν αρέσουμε σε όλους. Όταν το καταφέρουμε πραγματικά θα έχουμε σταυρωθεί μεν, αλλά θα έχουμε την ελπίδα ότι και θα αναστηθούμε. Τουλάχιστον δε θα σταυρώνουμε, δε θα ταλαιπωρούμε, δε θα βασανίζουμε άλλους.
