Του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου, Θεολόγου – Κοινωνιολόγου
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την φιλελευθεροποίησή σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η διακίνηση ιδεών, η σπορά ειδήσεων, η ανάπτυξη ιδεολογιών ευνοούνται όσο ποτέ άλλοτε. Τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, μαζί με αυτά της κοινωνικής δικτύωσης, έχουν τεθεί στην υπηρεσία της άμεσης πληροφόρησης και της δημοσιοποίησης ή ανταλλαγής απόψεων. Παρατηρείται όμως το φαινόμενο η αντικειμενικότητα εύκολα να απουσιάζει, η υποκειμενικότητα άνετα να κυριαρχεί, η μετριότητα συχνά να μεσουρανεί.
Όλοι θέλουν να μορφώσουν πάντες, να επιβάλουν την άποψή τους και τελικά να καλλιεργήσουν το κλίμα που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και θα ικανοποιεί τις φιλοδοξίες τους. H προέλευση των επίδοξων δασκάλων χαρακτηρίζουν την προσπάθεια, αυτή που κάποιες φορές καταλήγει σε συσκότιση. Κάθε πηγή νερού δεν είναι κατάλληλη για να ξεδιψάσει, αντίθετα μπορεί και να δηλητηριάσει. Ακόμα και στην περίπτωση που οι προθέσεις είναι αγνές, η επιφύλαξη τις συνθλίβει και η προκατάληψη τις προσπερνά.
Η ανεξέλεγκτη δράση θρησκειών άγνωστης προέλευσης και ύποπτης σκοποθεσίας, στοχεύει στην άγρα οπαδών και την χειραγώγηση χαρακτήρων. Η μόρφωση υπ΄ αυτές τις συνθήκες καταντά παραμόρφωση. Εξυπηρετούνται συχνά-πυκνά πονηρά συμφέροντα που επιθυμούν να περιορίσουν συνειδήσεις και να αλλοιώσουν φρονήματα. Συνάνθρωποί μας άλλοτε με αναζητήσεις και κάποτε επιπόλαιοι γίνονται θύματά τους. Για τον λόγο αυτό παρατηρούμε να υπάρχουν γύρω μας σέχτες, ομάδες, αιρέσεις. Η παραμόρφωση της προσωπικότητας είναι ολοφάνερη με οδυνηρά τα αποτελέσματα. Μέσα από όμορφα κηρύγματα και ωραίες υποσχέσεις κρύβονται παγίδες ψυχοσωματικές αντιβαίνουσες στον Θείο και στον ανθρώπινο νόμο. Η απάτη είναι απτή και ο δόλος φανερός. Από διαφωτιστές καταλήγουν να είναι σκοταδιστές.
Εδώ έρχεται η Εκκλησία μας με τον λόγο Της προκειμένου να απαγκιστρώσει όσους αντί να μορφωθούν παραμορφώθηκαν. Δεν είναι άλλη μια θεωρεία στις τόσες διατυπωμένες και στις πάμπολλες καταγεγραμμένες. Ότι και όσα εξαγγέλλει η εκκλησιαστική διδαχή είναι αντίλαλος του κυριακού κηρύγματος. Ο Ιησούς απαίτησε αν και όταν Τον ακολουθήσουμε, αυτό να γίνει ως ελεύθερη προσωπική επιλογή. Το διάβα της Εκκλησίας 2.000 χρόνια, ανάμεσα στις συμπληγάδες της αμφισβήτησης και της πολεμικής, μαρτυρεί ότι όντως απεργάζεται την συμμόρφωσή μας με την διδασκαλία Του, το δε παράδειγμα της ζωής Του γίνεται δρόμος για να περπατήσουμε και όρος για να ανέλθουμε. Σπέρνει αλήθειες και θερίζει αγιότητα, αντιμετωπίζει εχθρούς και χαίρεται νίκες, ακούει συκοφαντίες και καταγράφει ιεραποστολή. Αν ήταν ανθρώπινο επινόημα η πίστη μας, θα είχε αφομοιωθεί από άλλα νεώτερα. Η συμμόρφωση μόνο εμάς θα ωφελήσει στο τώρα και στον αιώνα.
Ο Χριστός δεν επιδιώκει την οποιαδήποτε αλλαγή μας, αλλά την ουσιαστική μεταμόρφωσή μας. Δε θέλει την αλλοίωση της προσωπικότητάς μας, αλλά την μεταστροφή μας. Δεν επιβάλει το θέλω Του, αλλά ζητά την μετάνοιά μας. Τότε και μόνο, έχοντας συμμορφωθεί με τον Νόμο Του και της Εκκλησίας την λειτουργική πράξη και εμπειρία, θα μπορούμε να λέμε ότι η Μεταμόρφωση Του στο όρος Θαβώρ διαιωνίζεται και επικαιροποιείται στη βιωτή καθενός μας. Δεν είναι τυχαίο ιστορικό γεγονός, αλλά θαύμα που μπορεί να συντελεσθεί και κάθε λεπτό σε όλους μας. Πρέπει όμως να το επιθυμήσουμε, να το επιδιώξουμε, να το καλλιεργήσουμε.
Η Εκκλησία διαθέτει τα κριτήρια ώστε να αντιληφθούμε όντως ποιοι θέλουν και γιατί να μας μορφώσουν και όχι να μας παραμορφώσουν. Οφείλουμε να ελέγχουμε που παρέχουμε το δικαίωμα της πνευματικής ανατροφής μας. Αν και όταν συμμορφωθούμε με ότι Εκείνος δίδαξε, τότε θα έχει επιτευχθεί και η προσωπική μας μεταμόρφωση. Αγνοώντας τα παραπάνω αναπόφευκτα θα δοκιμάσουμε εκπλήξεις, θα μας προλάβουν οι εξελίξεις και θα μας απογοητεύσουν οι αποκαλύψεις.
