Του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου – Κοινωνιολόγου
Η 1η Σεπτεμβρίου, η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά, έχει αφιερωθεί από την Μητέρα Εκκλησία στο περιβάλλον και στην προστασία του. Η παγκόσμια και η εγχώρια ειδησεογραφία μας δίνουν πάμπολλες αφορμές να διατυπώσουμε ανησυχίες, να εκφράσουμε θλίψη και να καταθέσουμε σκέψεις για το φλέγον αυτό θέμα.
Ατμοσφαιρική ρύπανση, κάψιμο δασών, διαφαινόμενη λειψυδρία είναι κάποιες μόνο πτυχές του όλου προβλήματος, οι οποίες συνθέτουν σκηνικό θανάτου, ευνοούν συνθήκες αφανισμού και προμηνύουν όλεθρο. Κάθε αναταραχή μας φέρνει πιο κοντά στο αδιέξοδο και καταλήγει σε κρίση.
Αμέλεια, επιπολαιότητα, κατάχρηση, ατιμωρησία είναι οι ρίζες του κακού. Αρκετές φορές έρχονται και τα συμφέροντα των ανθρώπων να συμβάλουν στο φαινόμενο να κακοποιείται βάναυσα ποικιλότροπα και ποικιλόμορφα ότι μας δίνει στην ουσία ζωή και μέλλον.
Το ερώτημα είναι σαφέστατο: “είναι ετοιμοθάνατο η μελλοθάνατο το περιβάλλον?”. Τα σημεία ανά τον κόσμο είναι αμέτρητα ώστε να το θρηνούμε μέρα με την ημέρα, χρόνο με τον χρόνο.
Είναι βολικό για κάποιους ίσως το άλλοθι της κλιματικής αλλαγής, όχι όμως και ικανό να καλύψει ευθύνες, να λησμονήσει υποσχέσεις, να εντοπίσει κενά. Μέχρι πότε όμως θα αμνηστεύονται λάθη, ατέλειες, παραλείψεις, επιπολαιότητες των όπου γης κρατικών υπευθύνων, αλλά και του τόπου μας των αρμόδιων?
Η όντως προστασία του περιβάλλοντος, μέχρι της διάσωσης του, απαιτεί ανάληψη πρωτοβουλιών, εντοπισμό των κενών, αυστηροποίηση της νομοθεσίας, αλλαγή της νοοτροπίας.Να μη μείνουμε στις διαπιστώσεις, να αξιολογούμε τις συμπτώσεις και να υπολογίζουμε τις επιπτώσεις, βραχυχρόνια και μακροχρόνια. Χρειάζεται πρόληψη έγκαιρη, ουσιαστική, αποτελεσματική.
Δεν μας πρέπει η μοιρολατρική αποδοχή των όσων συμβαίνουν, ούτε και η συνθηκολόγηση με την ανικανότητα να σεβόμαστε την φύση ως Θείο Δώρο και να περιφρουρούμε την πλάση ως ένα εργαλείο για τη συνέχεια μας ως άτομα και ως σύνολο. Για να μην κλαίμε πάνω σε αποκαΐδια, μη πνιγόμαστε με την πρώτη καταιγίδα, μην απειλούμαστε από ξηρασίες και μην αρρωσταίνουμε από εκείνα που εισπνέουμε. Ας αφυπνισθούμε, ας δραστηριοποιηθούμε, ας αναλογισθούμε αν και κατά πόσο φταίμε και εμείς για την ζοφερή αυτή κατάσταση.
Το κλίμα έχει αλλάξει, ας αλλάξουμε και εμείς συμπεριφορά, ας επιδείξουμε σεβασμό και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, άρχοντες και αρχόμενοι. Η αναισθησία είναι επικίνδυνη και η άγνοια βλαβερή. Ας μάθουμε επιτέλους να διακρίνουμε την κατάχρηση από την εξυπηρέτηση και την φθορά από την χρήση. Τότε θα κριθεί και θα φανεί η παράταση η μη της ζωής του περιβάλλοντος, άρα και της ποιότητας της δικής μας βιωτής.
