Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
Ο λεγόμενος άσωτος υιός στην σχετική ευαγγελική περικοπή, είναι ένας από εμάς. Ο συγκεκριμένος υιός δύναται κρινόμενος από την σχέση του με τους άλλους και συγκεκριμένα με τον πατέρα του, να ονομαστεί και άσωτος αλλά και μετανοών, όπως και όλοι μας στο διάβα της ζωής μας..
Κάθε άνθρωπος διακατέχεται από το συναίσθημα της επιθετικότητας έναντι του πατέρα. Αυτό δεικνύει και ο άσωτος υιός με την απομάκρυνσή του από την πατρική εστία, αλλά και κάθε άνθρωπος που απομακρύνεται από την κοινωνία της αγάπης με τον Θεό, που δεν είναι άλλη από την Εκκλησία Του.
Η απομάκρυνση αυτή έχει και τις επιπτώσεις της, γιατί όταν φεύγεις από μια αγαπητική σχέση τα αποτελέσματα αυτής της φυγής είναι οδυνηρά για όλη την ψυχοσωματική ύπαρξη. Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι αυτή καθαυτή η απομάκρυνση, αλλά η αλλαγή του τρόπου ζωής. Έφυγες από μια κατάσταση ηρεμίας, γαλήνης, ασφάλειας και βρέθηκες σε μια κατάσταση αγωνίας, ανησυχίας και πόνου αγωνιώντας για τις λαθεμένες σχέσεις σου με τους αδελφούς σου.
Ο άλλος αδελφός, ο μεγαλύτερος, ο καλός, ο υπάκουος βλέποντας την αγάπη που δείχνει ο πατέρας στον επιστρέφοντα στην πατρική αγκαλιά παραστρατημένο αδελφό του, δυσανασχετεί. Πρόκειται για τους ανθρώπους αυτούς σήμερα, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους τέλειους, συνεπείς, ηθικούς και μάλιστα πιστεύουν, ότι αυτοί έχουν την αποκλειστικότητα της αγαπητικής σχέσης με τον πατέρα και τους άλλους.
Ο πατέρας όμως θέλοντας την συμμετοχή όλων στην χαρά του και στην χαρά του μετανοούντος υιού του, τελεί πανηγύρι. Τελεί ένα γεύμα χαράς, στο οποίο μετέχει ο ίδιος και μέχρι σήμερα μετέχουν, όχι όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους αυτάρκεις, αλλά όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανεπαρκείς και αμαρτωλούς εν μετανοία. Σε αυτό το δείπνο δεν μετέχει γιατί αρνείται επιλέγοντας την διαμαρτυρία ο μεγαλύτερος υιός, ο αυτάρκης, ο εγωϊστής.
Έτσι και στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησιαστική σύναξη σήμερα μετέχουν όλοι όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανεπαρκείς, λαθεμένους αλλά είναι ενωμένοι όλοι, με την συμμετοχή τους στο κοινό ποτήριο μετέχουν στην χαρά του Πατέρα. Αντίθετα οι λεγόμενοι καλοί χριστιανοί, οι τέλειοι, οι αυτάρκεις, αυτοί που τα ξέρουν όλα, αυτοί που ελέγχουν ακόμη και τον Πατέρα για τα έργα Του, όπως έκανε ο μεγαλύτερος υιός της παραβολής, αυτοί απομακρύνονται από την ευχαριστιακή σύναξη και με έργα και πράξεις μίσους προσπαθούν να διαλύσουν αυτή και να επιβάλλουν την ηθική καθαρότητα τους και την μέχρι τώρα συμφεροντολογική υπακοή τους δημιουργώντας ομάδες και φατρίες.
Όμως η βασιλεία του Χριστού η Εκκλησία, είναι χώρος όλων και όχι χώρος του καθενός μας, είναι χώρος όλων των μετανοούντων ασώτων και όχι των αμετανόητων εγωκεντρικά κλεισμένων στον εαυτό τους, που θεωρούν την ύπαρξη τους σεσωσμένη. Στην ευχαριστιακή σύναξη γίνεται πραγματικότητα ότι η μετάνοια δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά εκκλησιαστική.
