Άρθρο του Επισκόπου Διοσπόλεως  Εμμανουήλ

Θεόφιλος Αντιοχείας

     «Η σωτηρία του ανθρώπου

Οικοδομείται

είς την διδαχή

και το Παράδειγμα»

Ο γραπτός λόγος καλόν είναι να προέρχεται πρωτίστως ως προϊόν καρδιάς και ως απαύγασμα ζωής ανθρώπου που βιώνει το Θεό μέσα στη ψυχή του.

Ο «ποιήσας» και έπειτα «διδάξας» δίνει στο λόγο του πνοή ζωής και έτσι μπορεί να  είναι «διδακτός» Θεού προς ομοπίστους ανθρώπους που διψούν για λόγο  Θεού στο διάβα της ζωής  τους που τις περισσότερες  φορές είναι μεμιγμένη μέσα  στο πόνο και το φόβο του θανάτου…..

Οι παλαιοί κήρυκες του Θείου Λόγου έκαναν πολύ προσευχή πριν μιλήσουν κι αυτό μετά  από μεγάλα χρονικά διαστήματα σιωπής ! ….

Έκαναν το σταυρό τους και επικαλούντο τη χάρι του Θεού να έλθη εκείνη τη χρονική στιγμή του λόγου  – της μεταφοράς του Λόγου στις καρδιές των ανθρώπων.

Έτσι διαβάζουμε διά  Συναξάρια ο συναξαριστής να ικετεύη το Θεό προκειμένου να δυνηθή στο ελάχιστο να περιγράψη το απερίγραπτο και να προσεγγίση το απερινόητο.  Υπάρχει δε κάπου καταγεγραμμένη η φράση « Δός μοι λόγον Λόγε! ….»

Δός μου Κύριε την λεκτική δυνατότητα να πλησιάσω τον Λόγο  σου και να τον προσκομίσω στο κέντρο της καρδιάς του κόσμου.

Κάπως έτσι ενεργούσαν οι «Ευαγγελιστές»  του Θείου Λόγου προκειμένου αυτός ο ένας Λόγος – ο Χριστός  να γίνει οδηγός  – και Φως  και Ζωή – στην κάθε ημέρα του θέλοντος «πιστεύειν» ανθρώπου.

Διαφορετικά ο «Καινός Λόγος « κανένα δεν συγκινεί και εις κενόν εμπίπτει! ….. 

Μ΄ αυτό το πιστεύω επανέρχομαι  «γράφων» χωρίς πάλι στο ελάχιστο να έχω μπει στη περιοχή της «καιομένης καρδίας»  που βιώνει και πάσχει τα Θεία! …. Απλά μετέχοντας στο Μυστήριο της Εκκλησίας τολμώ και επιχειρώ αδέξια αλλά με αγάπη  προς ομοπίστους αδελφούς του Χριστού – να  συνεισφέρω  ένα  μικρό λιθαράκι γραπτού λόγου – ανάμεσα στη πλειάδα των μεγάλων και επιφανών λογίων του Θεού.

Επιτρεψατέ μου το τόλμημα – και συγχωρησατέ μου όπως αναφέρω στη συνέχεια την γράφω – μανία μου ! ……

Μετά τις εξομολογητικές μου αυτές  σκέψεις ας δούμε το θέμα της Πίστεως πως εξελίχθηκε στο διάβα των αιώνων με όλα τα «απηχήματά του» από τους πρωτοχριστιανικούς λεγόμενους  αιώνες.

Στόχος και σκοπός μου δεν είναι  να μεμφθώ – ή πολλώ – μάλλον να ειρωνευθώ τους αντιτιθεμένους στο σωτήριο λόγο του Θεού – αλλά να απευθυνθώ σε ανθρώπους που πιστεύουν στη πίστη και αγαπούν την του Θεού Αγάπη ! …….

       Από τον πρώτο μετά Χριστόν αιώνα έως τον εικοστό πρώτο που διανύουμε η ανακύκλωση των  κατηγοριών κατά των χριστιανών είναι ακριβώς οι ίδιες.  Με ελάχιστες  παραλλαγές και με χρησιμοποίηση λέξεων με σύγχρονο μανδύα επενδενδυμένων οι κατηγορίες κατά του σώματος των πιστευόντων εις Χριστόν έχουν την ίδια βάση με  διαφορετικές κάθε φορά  αφετηρίες.

     Γιατί όμως ξεκινώ να  γράφω για το θέμα αυτό των κατηγοριών και της επιθετικής συμπεριφοράς από μερίδα συνανθρώπων μας που κάποτε δηλώνουν  α-θεοι – αντί-θεοι ….. και άλλα συναφή!….

Έτσι δυστυχώς υπογράφουν και ενώ δηλώνουν όπως υπογράφουν την α-θεϊα τους εν τούτοις ασχολούνται με το Θεό!…..

Και ερωτά κανείς καλοπροαίρετα 

Γιατί ασχολείσθε με κάτι που κατά δήλωση σας δεν υπάρχει!…

Γιατί ασχολείσθε με κάτι που για σας είναι μύθος! …

Μύθος καλοφτιαγμένος όπως λένε στα μέτρα αυτών που θέλουν να υποτάσσουν τους ανθρώπους.

Ποικίλουν οι  απαντήσεις  κι αν υπάρχουν αυτοί συνεχίζουν να εκφράζονται γι΄αυτό που για αυτούς  δεν υπάρχει  – αλλά θέλουν ή να το καταργήσουν – εξαφανίσουν ή να  κάνουν οπαδούς αθώους ανθρώπους προς ίδιον όφελος .

       Ας ξεκινήσουμε μία συνοπτική – σύντομη αναφορά στον πρώτο μετά Χριστόν αιώνα  να  δούμε μέσα από τον απολογητή άγιο Ιουστίνο τον φιλόσοφο και μάρτυρα  τι ήταν αυτό που από τότε έως της σήμερον ενοχλούσε και συνεχίζει να  ενοχλεί.

Διαβάστε παρακαλώ  τι έλεγε και λέει διαχρονικά η γραφίδα του μάρτυρος Ιουστίνου  από τον πρώτο χριστιανικό αιώνα.

Το αντίγραφο αυτούσιο.

« Οι αρνούμενοι την χριστιανική ιδιότητα απαλλάσσονται, οι ομολογούντες αυτήν καταδικάζονται εις θάνατον , χωρίς να  έχουν διαπράξει έγκλημα ως εάν εν όνομα  ήτο άξιον ποινής, ως εάν ήτο αξιόποινόν  παν  το     Χρηστόν – Χριστόν.  Δεν παίζει με τας λέξεις Χ ρ ι σ τ ι α ν ό ς – Χρηστός εις το σημείον τούτο ο απολογητής αλλά αποδίδει μίαν πραγματικότητα προελθούσα εκ της συγχύσεως των δύο ονομάτων υπό των εθνικών οι οποίοι  αγνοούντες το πρόσωπον του Χριστού ετυμολόγουν  το όνομα Χ ρ ι σ τ ι α ν ό ς από το επίθετο Χρηστός ιδίως εις την Δύσιν ! …»

Αυτά έγραφε ο ιερός απολογητής  στους πρώιμούς Χριστιανικούς αιώνες και μάλιστα στο πρώτο αιώνα όπως προαναφέραμε στην παντοκρατορία της Ρωμαϊκής εποχής  – στην πάλη ανάμεσα στην ειδωλολατρία που κάποιοι σήμερα επιθυμούν  την αναβίωσή της τότε που οι Χριστιανοί «δεν  απήλαυον ισονομίας εις το ρωμαϊκό κράτος .

Ακόμα και ως άθεοι κατηγορήθηκαν οι Χριστιανοί αλλά άθεοι δεν υπήρξαν ποτέ εκτός αν αθεΐα είναι η άρνησις λατρείας ψευδών θεών! …..

Είναι τεράστιο το θέμα , μπορούμε να το επαναφέρουμε πολλές φορές σε όλες του τις διαστάσεις, σε επόμενα πρώτα ο Θεός αρθρογραφήματα!

Απλά σ΄ αυτό το αρθρογράφημα επεχείρησα μία προσέγγισή του, για να καταδείξω απλά, ότι αιώνες τώρα οι ίδιοι πετροβολισμοί –  το ίδιο κατηγορητήριο κατά των εις Χριστόν  πιστευόντων, καλά κρατεί! …..

Χριστιανός όνομα μέγα σπουδαίο και ιερό.

Δεν είναι απλός τίτλος τιμής – ή ευγενείας.

Είναι ουσία ψυχής που προσδοκά την Ανάσταση.

Είναι το Φως του Κόσμου που φέγγει στο σκοτάδι του.

Αδελφοί μου η πίστη δεν κοινωνείται μέσα από αυτοπροβολές  στα « τικ-τόκ »  της κάποτε εμπαθούς παραπληροφόρησης.

Βιώνεται και μόνο βιώνεται μέσα στο κελί της  ψυχής μας.

Όσοι ζείτε μέσα στο καντήλι και το «γνόφο» του θυμιάματος το κατανοείται .

Καλό υπόλοιπο και καλή πορεία μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή.

Ας συγχωρήσουμε  δε αυτούς και αλλήλους και όσους εμμένουν στην «άσωτο μανία» της ειδωλο-λατρείας και των κακών  ευχόμενοι να φωτισθούν κάποτε από τις ακτίνες της Χάριτος Του.

Συγχωρήσατε μου την κηρυκτική γράφω – λατρεία  και εύχεσθε παρακαλώ να πορευόμαστε εν τη πίστει – ομολογούντες δυνατά  εξ΄όλης της ψυχής  ότι «πιστεύω Κύριε βοήθει μου τη απιστία ! ….

ΙκετευόντεςτονΘεόαυτήηπίστιςπου «ενημίνενεργείται» – τόσο εντός ημών όσο και εκτός, να χαριτώνεται μέσα μας και «να κοινωνείται» προς τους έξω μετά πάσης διακριτικότητος φόβου Θεού και αγάπης στις ψυχές που πεινούν και διψούν την αλήθεια « ότι έστι  – είναι Κύριος ο Θεός – και υπάρχει μόνο ως Αλήθεια που ΔΕΝ  επιτίθεταιαπλώςΥΠΑΡΧΕΙ  »