Του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Ὁ Γέροντας Κύριλλος, ὁ γνήσιος καὶ ἀκραιφνὴς τηρητὴς τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, ὁ εὐσυμπάθητος, φιλακόλουθος καὶ φιλόσιος Καθηγούμενος τοῦ ἁγιοτρόφου Μοναστηριοῦ τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ τῆς Εὐβοίας, ὑπῆρξε διάδοχος καὶ ἰσοστάσιος στοὺς ἀγῶνες τῆς ἀρετῆς τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου. Πάντοτε χαμογελαστός, προσηνής, πράος, μὲ θαυμάσιο μνημονικό, ἀφοῦ θυμόταν, λόγῳ προσευχῆς βέβαια, ὅλα τὰ ὀνόματα τῶν οἰκογενῶν τοῦ καθενός μας, ἔδειχνε ὅτι ἦταν κατοικητήριο τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Καὶ πῶς νὰ μὴν ἦταν ἀφοῦ εἶχε μόνιμο συνοδὸ στὴν ζωή του τὸν Χριστό μας, τὴν πηγὴ τῆς χαρᾶς, στὸν ὁποῖο εἶχε ἐνοικιάσει ὅλα τὰ διαμερίσματα τῆς καρδιᾶς του. Ἕνα τραγούδι τῶν κατηχητικῶν μας χρόνων λέγει: «Ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ δίνει τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη». Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅτι στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τοὺς χαρίζει τοὺς γλυκύτατους καρπούς του ποὺ εἶναι «χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. ε΄ 22), ἀρετὲς ποὺ θησαύριζε στὴν καρδιά του ὁ Γέροντας Κύριλλος.
Ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόρροια τῆς ἑνώσεώς μας καὶ τῆς ἐπικοινωνίας μας μὲ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Μᾶς τὸ τονίζει καὶ αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: «Χαίρετε, ἐν Κυρίῳ πάντοτε» (Φιλιπ. δ΄4). Καὶ ἡ χαρά μας αὐτὴ εἶναι ἀτέλειωτη ὅταν νοιώθουμε ὅτι εἰσακούονται οἱ προσευχές μας καὶ ἡ εἰρήνη καὶ ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ ὡς δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς δίδονται ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὁπότε ἡ χαρά μας εἶναι πλήρης, εἶναι «πεπληρωμένη» (Ἰωάν. ιστ΄ 24). Αὐτὴν τὴν χαρὰ εἶχε μόνιμα ὁ Γέροντας Κύριλλος, ποὺ παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε, διοικητικά, πνευματικῶν του παιδιῶν, ὑγείας, πάντοτε χαμογελοῦσε δείχνοντάς μας ὅτι ἡ χαρά του ἦταν πηγαία, ἀφοῦ «καρδίας εὐφραινομένης τὸ πρόσωπον θάλλει» (Παρ. ιε΄ 13). Εἶχε ὁ γελαστὸς καὶ ὁλοφώτεινος Γέροντας τὴν δυνατότητα νὰ διαχωρίζει τὸ ἀληθινὸ ἀπὸ τὸ ὑποκριτικό, τὸ καθαρὸ ἀπὸ τὸ ἀκάθαρτο, τὸ ἀγαθὸ ἀπὸ τὸ πονηρό, τὸ γνήσιο ἀπὸ τὸ νόθο, τὸ αὐθόρμητο ἀπὸ τὸ ἐπιτηδευμένο. Καὶ αὐτὸ ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς του ζωῆς καὶ τῶν προσευχῶν του, ποὺ εἰσακούγονταν ἀπὸ τὸν οὐρανό, αὐτὸν ποὺ τὸν εἶχε προικίσει μὲ διορατικὴ διείσδυση. Αὐτὴν τὴν χαρὰ ἤθελε καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ τὴν ἔχουν, νὰ εἶναι χαρούμενοι, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλους τοὺς πότιζε μὲ νάματα χαρᾶς, ὥστε νὰ γεύονται ζωντανὴ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἐπισκίαση καὶ καθοδήγηση τοῦ ἀγαθόδωρου Θεοῦ μας, τοῦ διώκτη τῶν λυπηρῶν καὶ τῶν θλίψεων. Δεχόταν ὁ Γέροντας Κύριλλος ὅλους μὲ ἀνυπόκριτη χαρὰ καὶ τοὺς τὴν μετέδιδε μὲ τὴν χάρη τῶν λόγων του καὶ τῆς προσήνειάς του. Ἦταν μιὰ ἀνοιχτὴ ἀγκαλιά, φιλόστοργη, ζεστή. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ τελευταῖα λόγια του ποὺ μᾶς εἶπε στὸ Νοσοκομεῖο τὴν παραμονὴ τῆς μεταστάσεώς του «ἐκ τῶν προσκαίρων πρὸς τὰ αἰώνια» ἦταν ἡ φράση:
«Ὅλο τὸν κόσμο ἀγαπῶ μηδενὸς ἐξαιρουμένου»!
Μὲ τὴν χαρούμενη διάθεση, ποὺ πάντοτε εἶχε, νουθετοῦσε, ἀγαθοεργοῦσε, δυνάμωνε τοὺς ἀδυνάτους, ἐνίσχυε τὴν πίστη τῶν ὀλιγοπίστων, διακονοῦσε, ἀκόμη καὶ ὡς ἡγούμενος, ὡς ἔσχατος πάντων, καὶ ἀπέκρουε τοὺς πειρασμούς, ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν προέρχονταν, αὐτοὺς ποὺ προκαλοῦν στενοχωρία καὶ θλίψη.
Γελαστὸς καὶ χαρούμενος ἔφυγε γιὰ τοὺς οὐρανοὺς τὴν Παρασκευὴ τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, στὶς 30 Μαρτίου τοῦ 2012, γιὰ νὰ συναντήσει τὸ ἐφετὸ τῆς καρδιᾶς του, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ, καὶ νὰ ψάλει μὲ τὴν κατανυκτικὴ φωνή του τὸν Ἀκάθιστό της Ὕμνο μπροστὰ στὸν θρόνο της.
Εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι ἀπὸ τὰ οὐράνια σκηνώματα πρεσβεύει στὸν Κύριο, γιὰ νὰ μᾶς μειώνει τὶς θλίψεις καὶ νὰ αὐξάνει τὶς χαρές μας, ὥστε νὰ εἴμαστε χαρούμενοι ὡς παιδιά Του, ἀκολουθοῦντες τὴν παύλειο προτροπή: «Πάντοτε χαίρετε» (Α΄ Θεσ. ε΄ 16). Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς φωνάζει: Ὅποιες δυσκολίες στὴν ζωή σας παρουσιάζονται μὴν πτοεῖσθε, ὅποιες τρικυμίες στὸ πολυκύμαντο τοῦ βίου πέλαγος ἀναπτύσσονται μὲ τοὺς ἀνέμους τῆς ἀπωλείας, μὴν φοβεῖσθε. «Μεθ’ ἡμῶν εἶ ὁ Θεός». Ἀγάντα! «Θαρσεῖτε» (Ἰωάν. ιστ΄ 33) καὶ χαίρετε. Ὁ Παράδεισος σᾶς περιμένει! Ὁ Παράδεισος περιμένει ὅλους τοὺς ἀγωνιστές.
