Με ευλάβεια και κατάνυξη πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, η περιφορά των Επιταφίων στο λιμάνι της Μύρινας, με πλήθος πιστών να συνοδεύει την τελετή υπό το φως των κεριών και με την παρουσία του Επάρχου Λήμνου, Α. Κουτσογιάννη, της Δημάρχου Λήμνου, Ε. Γεώργα και του Στρατιωτικού Διοικητή της 88 ΣΔΙ, Π. Φιλούση καθώς και εκπροσώπων πολιτικών και στρατιωτικών αρχών.

Στο καθιερωμένο σημείο συνάντησης, στο λιμάνι της Μύρινας, οι τρεις Επιτάφιοι ενώθηκαν σε κοινή λιτανεία και πορεύτηκαν μαζί ως το Δημαρχείο της πόλης.

Εκεί, ο Μητροπολίτης Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου κ. Ιερόθεος απηύθυνε έναν λόγο ψυχής στο ποίμνιο, όχι μόνο θεολογικό, αλλά και βαθιά ανθρώπινο. 

Ο Σεβασμιώτατος στάθηκε ιδιαιτέρως στο ουσιαστικότερο περιεχόμενο της Μεγάλης Παρασκευής, σημειώνοντας ότι ο «Επιτάφιος δεν είναι απλώς μια τελετουργική συνήθεια, αλλά η λιτάνευση του ανθρώπινου πόνου. Λιτανεύουμε τη φτώχεια, την αδικία, τη μοναξιά, τον πόλεμο, την απαξίωση.

Μέσα σε αυτόν τον Τάφο ακουμπάμε την ίδια τη συντριβή της ανθρώπινης ύπαρξης». 

Ξεχωριστή αναφορά έκανε στους νέους που «μεγαλώνουν πίσω από τις φωτεινές οθόνες, απομονωμένοι σε έναν κόσμο χωρίς ιδανικά, και στους ηλικιωμένους που φτάνουν στο τέλος της ζωής τους μόνοι». 

Με νηφαλιότητα και πατρική έννοια μίλησε για τη σύγχρονη κατάθλιψη, την απώλεια της ελπίδας και την ανάγκη επανεύρεσης της αληθινής κοινωνίας και της αγάπης.

Ολόκληρη η ομιλία του Μητροπολίτη Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου, κ. Ιεροθέου 

Αναρίθμητες γενιές ανθρώπων, μέσα στην ιστορία, επί είκοσι αιώνες, ακολουθούν τον τάφο του Χριστού, περιφέροντάς τον στους δρόμους της καθημερινότητάς μας, χωρίς να έχουν κουραστεί οι λαοί σε όλο τον κόσμο από αυτήν την πορεία. Διότι ο Επιτάφιος δεν είναι ένα τελετουργικό και παραδοσιακό έθιμο μέσα στη νύχτα, αλλά είναι κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Δεν κούρασε κανέναν, επειδή είναι η λιτάνευση του ίδιου του ανθρώπινου πόνου μας. Δηλαδή, λιτανεύουμε τη φτώχεια, την αδικία, τη μοναξιά, τον πόλεμο και την απαξίωση μέσα σε αυτόν τον τάφο.

Στο πρόσωπο του Μεγάλου Νεκρού απόψε αναγνωρίζουμε τους κατατρεγμένους, τους πρόσφυγες, τους πτωχούς, τους λησμονημένους, τους φυλακισμένους, τους ασθενείς και τους μοναχικούς. Ο Επιτάφιος δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε, αλλά κάτι βαθύτερο και επιστηρικτικό για όλους μας, που πρέπει να καταλάβουμε. Είναι το πέρασμα του Θεού μέσα από τα σκοτεινά σοκάκια της ανθρώπινης απόγνωσης. Και μόνο αν το δούμε έτσι, γεννιέται η ελπίδα, με το φως των κεριών που κρατούμε.

Αυτά τα κεριά μπορούν να φωτίζουν σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο τους δρόμους που πορευόμαστε, αλλά κυρίως τις συνειδήσεις μας. Όποιος πραγματικά από όλους εμάς πιστεύει στο Θεάνθρωπο, χωρίς να ακολουθεί μόνο έθιμα, δεν μπορεί να αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο. Η Εκκλησία ουσιαστικά δεν λιτανεύει ένα σώμα, αλλά λιτανεύει στους δρόμους μας μια υπόσχεση: ότι κάθε ταφή μπορεί να γίνει ανάσταση, κάθε σκοτάδι έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε φως, κάθε θάνατος ας πιστέψουμε ότι μπορεί να γεννήσει τη ζωή.

Αυτήν την ιερή ώρα, που είμαστε εκπροσωπευτικά άπαντες μαζεμένοι σε αυτό το σημείο του νησιού μας, σας προτρέπω και σας ικετεύω πατρικά να σταθούμε όλοι μας πρόθυμα δίπλα στον κάθε σταυρωμένο της διπλανής πόρτας, στην καθημερινότητά μας.

Γιατί μόνο τότε η Ανάσταση θα πάψει να είναι έθιμο και θα γίνει λύτρωση για όλους και άρα αληθινή γιορτή. Η φράση της Εκκλησίας «Ζωή εν τάφω» μπορεί να προκαλεί όλους τους αιώνες την ανθρώπινη λογική, αλλά εμπεριέχει τεράστιο υπαρξιακό και φιλοσοφικό βάθος. Η «Ζωή εν τάφω», που ψάλαμε μόλις τώρα και ψέλνουνε κάθε χρόνο είκοσι αιώνες, δεν παραπέμπει μόνο σε μια στιγμή της ιστορίας, αλλά επαναλαμβάνεται καθημερινά στην ψυχή εκείνου του ανθρώπου που μόνος του ή μαζί με άλλους κάνει τη δική του Μεγάλη Παρασκευή.

Είναι ο άνθρωπος που ζει εγκλωβισμένος σε υπαρξιακή μοναξιά, σε αδιάφορα βλέμματα, σε απώλεια νοήματος, σε έναν κόσμο που τρέχει χωρίς προορισμό. Είναι οι τόσοι άνθρωποι που ζουν σε όλον τον κόσμο χωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη, χωρίς αγκαλιά και, γι’ αυτό και, χωρίς χαρά. Η απουσία της μας δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα.

Άφος για το σύγχρονο άνθρωπο είναι η κατάθλιψη που σιωπά, η αποξένωση που γεννιέται πίσω από τις οθόνες, οι νέοι που μεγαλώνουν χωρίς ιδανικά και οράματα, οι γέροι που πεθαίνουν μόνοι τους. Και μακάρι να γίνουμε γέροι κάποτε όλοι μας.

Η πτωχοί και όλοι όσοι δεν ελπίζουν πια πουθενά. Ζωή εν τάφω μπορεί να είναι, στην καθημερινότητά μας, η ελπίδα που γεννιέται μέσα από το τίποτα και από το πουθενά. Με αυτήν την έννοια, αγαπητοί μου, ο τάφος της ψυχής μας, για τον τάφο της ψυχής μας, μπορούμε να πούμε και να σημάνει αυτή η ζωή εν τάφω.

Όσοι ακούνε βέβαια με την καρδιά τους, παράλληλα και όχι μόνο με τα αυτιά τους και τη λογική, να ακούσουν τη φωνή του Χριστού που μας βεβαιώνει αυτήν την ώρα:

Μη φοβάσαι άνθρωπε, είμαι εδώ. Δεν είσαι μόνος, είμαι μαζί σου.

Καλή Ανάσταση σε όλους. 

limnosfm100.gr