Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’
Ὁποῖος καταπληκτικός, μοναδικός, ἐξόχως συγκινητικός καί ἱερότατος ὕμνος τῆς τρίτης στάσεως, σέ γ’ ἦχο, τῶν Ἐγκωμίων πρό τοῦ Ἐπιταφίου.
Ὁ Κύριος σταυρώθηκε, ἀπέθανε, ἐτάφη. Καί ὅλα αὐτά, γιά μᾶς, γιά τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τόν διάβολο, ἀπό τόν θάνατο, γιά τήν λύτρωσή μας ἀπό τήν ἁμαρτία.
Ἐν προκειμένῳ, ὁ στίχος, οὐράνιος, ἡδυμελίφθογγος, ἱεροπρεπής, θερμουργός, εὐλαβής, πού συγκλονίζει τά βάθη τοῦ εἶναι μας. «Ὦ γλυκιά μου ἄνοιξη» καί συνεχίζει «γλυκύτατόν μου τέκνον, πού ἔδυ σου τό κάλλος;», πού βυθίστηκε καί χάθηκε ἡ ὡραιότητά Σου. Εἶναι λόγια τῆς Παναγίας πού θρηνεῖ τόν Υἱόν Της καί Θεόν. «Θρῆνον συνεκίνει (ὅλους) ἡ πάναγνός σου Μήτηρ, σοῦ Λόγε νεκρωθέντος».
Μεγάλη Παρασκευή καί ἐνώπιόν μας ἡ πλέον ἱερά ἡμέρα τῆς χριστιανοσύνης κατά τήν ὁποία ἡ ὑμνογραφία ἀνέρχεται σέ ψηλές κορυφές. Ὁ λυρισμός ξεχειλίζει. Ἡ ποίηση ἀνέρχεται ὡς εὐῶδες λιβανωτό πού καίγεται στό πῦρ ἱερῶν αἰσθημάτων τῆς ψυχῆς μας. Τότε εἶναι πού προσφέρονται μαζί μέ τήν φωνή πού ψελλίζει, τά ἄνθη, τά δάκρυα, ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ ἱκεσία. Βαθυτάτη πλέον ἡ εὐλάβεια, μά καί ἡ σιωπή ἱερά.
