Στον πανηγυρίζοντα Ι. Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Λέχαιο Κορινθίας, χοροστάτησε στον Μέγα Εσπερινό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος, την παραμονή της Εορτής, Τρίτη 20 Μαΐου 2025. Τον σεπτό Ποιμενάρχη μας πλαισίωσαν οι Πανοσ. Αρχιμ. π. Ιωακείμ Βασιλάκος, νέος Εφημέριος του ως άνω Ι. Ναού, π. Δαμασκηνός Γεννηματάς, οι Αιδεσ. Πρωτ/ροι π. Κυριάκος Σκλίας, Αρχιερατικός Επίτροπος Βέλου-Βόχας και Εφημέριος Ι. Ναού Αγίας Παρασκευής Βραχατίου, π. Αθανάσιος Κοντογιάννης, Εφημέριος Καθεδρικού Ι. Ναού Απ. Παύλου Κορίνθου, οι Αιδεσ. Πρεσβύτεροι, π. Γεώργιος Χαρλαύτης, Εφημέριος Ι. Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Περιγιαλίου, π. Σπήλιος Κλουκινιώτης, Εφημέριος Ι. Ναού Αγίου Γερασίμου Λεχαίου, π. Κωνσταντίνος Παπαβασιλείου, Εφημέριος Ι. Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κάτω Άσσου και οι Διάκονοι π. Χρήστος Χίλιας και π. Άγγελος Σαλάτας.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι η κοινωνία μας, ημέρα με την ημέρα, αλλάζει, δυστυχώς, προς το χειρότερο, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ωστόσο, ο Κύριός μας με την Ανάστασή Του νίκησε τον θάνατο και τον ζοφερό αυτό κόσμο που διαμορφώνεται ημέρα με την ημέρα, επομένως με την Σταυρική Του θυσία και την Ανάστασή Του δεν μας χάρισε απλώς μια παράταση ζωής, αλλά Ζωή αιώνια. Οι τιμώμενοι Άγιοι και προστάτες της Ενορίας σας, συνέχισε ο Μητροπολίτης μας, Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, αγωνίστηκαν κόντρα στο ρεύμα της εποχής Τους να διαδώσουν την αλήθεια της Αναστάσεως και το Φως του Χριστού να φωτίσει όλους τους ανθρώπους. Πέραν όμως από την πολύ μεγάλη προσφορά τους στην οικοδόμηση της Ορθοδοξίας μας αγωνίστηκαν, μέσω των υψηλών τους θέσεων, να φτιάξουν την ζωή των ανθρώπων και να οικοδομήσουν με τις νομοθετικές Τους ρυθμίσεις μια Ευρώπη «καύχημα», θεμελιωμένη στο Ευαγγέλιο του Χριστού.
Προ της απολύσεως ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας αναφέρθηκε και στο μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί την Ι. Μητρόπολή μας αλλά και όλες τις άλλες Ι. Μητροπόλεις, δηλαδή, τα μεγάλα Ιερατικά κενά που υπάρχουν και στην ελλιπή πλήρωση των Ιερέων. «Κρίμασιν οις οίδε Κύριος» ο προηγούμενος Εφημέριος κατηγορήθηκε, κακοπέρασε, έθεσε εν αμφιβόλω την Ιερωσύνη του κι εμείς το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε υπομονετικά την απόφαση της Δικαιοσύνης, που τελικά τον αθώωσε πανηγυρικά από κάθε κατηγορία και ο π. Παναγιώτης Αναστασόπουλος μεταφέρθηκε σε άλλη Ενορία, κοντά στο χωριό του, ώστε κανείς, από εδώ και στο εξής, να μην τον κατηγορήσει αδίκως.
Ο Ιερεύς, που όλο αυτό το διάστημα τον αντικατέστησε στα εφημεριακά του καθήκοντα, ο Πανοσ. Αρχιμ. π. Ιωακείμ Βασιλάκος θα παραμείνει στην Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Λεχαίου και από σήμερα επισήμως και με διορισμό γίνεται ο Εφημέριος του Ι. Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και ποιμένας σας. Ο π. Ιωακείμ είναι ένας Κληρικός που υπηρέτησε σε δύσκολους χρόνους στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και συγκεκριμένα στην Λιβύη διακινδυνεύοντας πολλές φορές την ζωή του για την πίστη του. Τώρα, θα απολαμβάνει την αγάπη, την στοργή και την προστασία της Ι. Μητροπόλεως μας και ελπίζω να τον περιβάλλετε με σεβασμό και αγάπη δίδοντάς του την ευκαιρία να σας διακονήσει επάξια.
Ανήμερα της μεγάλης εορτής τον Όρθρο και την Θ. Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ι. Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Σολομού, ετέλεσε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, συμπροσευχομένου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου. Μετά του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κεγχρεών συλλειτούργησαν οι Πανοσ. Αρχιμ. π. Δαμασκηνός Γεννηματάς, Εφημέριος του Καθεδρικού Ι. Ναού Απ. Παύλου Κορίνθου, Αιδεσ. Πρωτ/ρος π. Νικόλαος Κοντογιάννης, Εφημέριος του πανηγυρίζοντος Ι. Ναού, ο Αιδεσ. Πρωτ/ρος π. Αθανάσιος Κοντογιάννης, Εφημέριος του Καθεδρικού Ι. Ναού Απ. Παύλου Κορίνθου, και οι Διάκονοι π. Χρήστος Χίλιας και π. Άγγελος Σαλάτας.
Τον Θείο λόγο εκήρυξε ο άγιος Κεγχρεών, ο οποίος αναφέρθηκε στους λόγους του Απ. Παύλου, που σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς˙ «οὐκ ἐγενόμην ἀπειθὴς τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ» (Πραξ. κστ’, 19), κάμνοντας λόγο για την ουρανόθεν κλήση του Μ. Κων/νου παρά την Μουλβία γέφυρα και για την υπακοή που δείχνει σ’ αυτήν μη γενόμενος «θεομάχος». Κατανοεί ότι θα είναι σκληρό γι’ αυτόν να «λακτίζῃ προς κέντρα», όπως έπραξαν πολλοί εκ των προ αυτού αυτοκρατόρων κατά τους τρεις πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού. Με την οξυδέρκεια, που Τον διακρίνει, και την διορατικότητα του μεγάλου ανδρός, που Τον χαρακτηρίζει, αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον της αυτοκρατορίας είναι η καινούργια Πίστη των Χριστιανών, γι’ αυτό και αποδεικνύεται φίλος και προστάτης αυτής, κατηχηθείς προ τούτο υπό της Αγίας μητρός του Ελένης. Εκ πείρας γνωρίζει ότι οι Χριστιανοί είναι ειρηνικοί, φιλήσυχοι, πρότυπα ανώτερων ανθρώπων, εμπνεόμενοι από την Ευαγγελική διδαχή, την οποία αγωνίζονται να εφαρμόζουν στην ζωή τους με προοπτική την αιώνια ζωή. Το ήθος τους τιμά και προάγει την εκ της ειδωλολατρείας διαβρωμένη κοινωνία. Η αρετή τους, που δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον για την κατάκτηση της Ουρανίου Βασιλείας, περικοσμεί και διανθίζει το κράτους Του. Έτσι καθίσταται προστάτης αυτών και ανεπιφύλακτα δέχεται την Χριστιανική Πίστη, θεσπίζοντας τον περί ανεξιθρησκείας νόμο, την αργία της Κυριακής ημέρας, μεριμνώντας για την προστασία της από τις αιρετικές διδασκαλίες του Αρείου με την σύγκλιση της Α’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου το έτος 325 μ.Χ. κ.ά.. Εμπνέεται απ’ αυτή την Αγία Πίστη και στην θέση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που κατέρρεε και καθημερινά διελύετο, έστησε νέα Αυτοκρατορία – ακόμη και με τη μεταφορά της Πρωτεύουσας – η οποία επί μια χιλιετία διέλαμψε με το μεγαλείο αυτής της Χριστιανικής Πίστεως και την αξία της κατανοεί και διακηρύσσει η αμερόληπτη, σοβαρή επιστημονική ιστορική κρίση.
Γι’ αυτά και πολλά άλλα, που αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο κήρυγμα για τον Άγιο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη, δύναται ο Άγιος να επαναλάβει το υπό του Απ. Παύλου ρηθέν˙ «οὐκ ἐγενόμην ἀπειθὴς τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ».
Αν όμως η κλήση των μεγάλων ανδρών της Πίστεως μας γίνεται με την δυναμική επέμβαση του Θεού, αναλόγως του χαρακτήρος εκάστου, ο Θεός καλεί όλους τους ανθρώπους στην θεογνωσία. Ο τρόπος κλήσεως ποικίλει και για τον καθένα μας είναι διαφορετικός. Σημασία έχει ν’ αντιληφθούμε ότι ο Θεός μας καλεί και ‘μείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε. Γι’ αυτό απευθυνόμενος ο Θεοφιλέστατος στον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Διονύσιο παρεκάλεσε αυτόν να εύχεται, ώστε, αντιλαμβανόμενοι εμείς την «θεόθεν» κλήση μας, να αποδειχθούμε ευπειθείς σ’ αυτήν για να επαναλαμβάνεται και από τον καθένα μας η ρήση˙ «οὐκ ἐγενόμην ἀπειθὴς»!
