Του Πρωτοπρ. Ιωάννου Γκιάφη, Πολιτικού Επιστήμονος-Θεολόγου, Προϊσταμένου Ι. Ν. Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου
Ο αληθινός αγώνας είναι “ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν“, θα μας τονίσει αιώνες πριν ο Δημοσθένης. Με αυτή του τη ρήση ο αρχαίος Έλληνας ρήτορας μας προτρέπει πως ο πιο όμορφος αγώνας είναι ο αγώνας για την υπεράσπιση “των ιερών και των εστιών“. Δεν υπάρχει πιο γενναίο πράγμα από το να αγωνίζεσαι για την πατρίδα σου, τη θρησκεία σου και την οικογένειά σου. Αν και μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας κάποιος δύναται να συναντήσει πολλές μορφές αγώνων (π.χ. πολεμικών αγώνων, αθλητικών αγώνων, πολιτισμικών αγώνων, επιστημονικών αγώνων κ. ά.), ο αγώνας για τα υψηλά ιδανικά οδηγεί στην πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου. Και όχι μόνο κάποιος καταξιώνεται από τον αγώνα αυτό, αλλά καταφέρνει να πετύχει τη συνέχιση της ιστορικής παράδοσης και της εθνικής του ταυτότητας. Άρα ο αγώνας για τα εθνικά και θρησκευτικά ιδεώδη αποτελεί το θεμέλιο για την πρόοδο των λαών.
Όμως ίσως προβληματισθούμε τι σχέση υπάρχει μεταξύ της Κυριακής Μετά την Πεντηκοστή και του ανθρώπινου αγώνα. Και η απάντηση βρίσκεται στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Αγίων Πάντων. Ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του μεταξύ των άλλων θα σημειώσει: “δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν“(Εβρ. ιβ’, 1-2).Ο απόστολος των Εθνών συμβουλεύει τους χριστιανούς της Ιουδαίας και διαμέσω αυτών τους χριστιανούς όλων των αιώνων, να διατρέχουν τον πνευματικό τους αγώνα με υπομονή, έχοντας στραμμένα τα βλέμματά τους αποκλειστικά και μόνο στον αρχηγό και θεμελιωτή της πίστεώς μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Η επίπονη προσπάθεια κάποιου για την επίτευξη της πνευματικής του σωτηρίας οφείλει να προσβλέπει στον παραδειγματισμό του από τον Θεάνθρωπο Κύριο.
Δεν υπάρχει ανώτερο παράδειγμα αγωνιστικότητας από τον ίδιο τον Ιησού, ο οποίος αψηφώντας τις κοσμικές αντιξοότητες και τις προσβολές του διαβόλου, κατόρθωσε να λάμψει ως “Ήλιος της Δικαιοσύνης“. Από την έρημο που βίωσε τους τρεις μεγάλους πειρασμούς μέχρι τη Σταύρωσή Του στον Γολγοθά, απέδειξε στην πράξη το αγωνιστικό Του φρόνημα και την υπομονετικότητά του στις θλίψεις και στις δοκιμασίες. Συνεπώς η ζωή του Χριστού ήταν ένας διαρκής αγώνας κατά των όσων αντιστρατεύονταν το δίκαιο και το αγαθό στην τότε κοινωνία.
Και στα χνάρια Του βάδισαν οι αναρίθμητοι άγιοι της Εκκλησίας μας, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε κατ’ έτος την Κυριακή Μετά την Πεντηκοστή. Την Κυριακή των Αγίων Πάντων, όπως την ονομάζει η Αγία μας Εκκλησία, μνημονεύονται όλοι οι άγιοι όλων των εποχών μέχρι σήμερα, οι οποίοι αποτελούν τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Την ημέρα της Πεντηκοστής συνέβη η επιδημία του Παρακλήτου στον κόσμο και ιδιαιτέρως στους αγίους δώδεκα μαθητές του Κυρίου. Έκτοτε η παρουσία του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος φανερώνεται και διαμέσου των “φίλων του Θεού”, αυτών που εκπέμπουν την χάρι του Παναγίου Πνεύματος με τη ζωή τους. Τιμώντας όλους αυτούς τους μάρτυρες και οσίους, πανηγυρίζουμε τη μνήμη απάντων των αληθινών ηρώων της πίστεώς μας. Εορτάζουμε όσους διακρίθηκαν μέσα από την άσκησή τους, τα πνευματικά τους αθλήματα και τα αιματηρά τους μαρτύριά. Αναδείχθηκαν μέχρι τέλους με τον υποδειγματικό αγώνα τους πιστά τέκνα του Θεού και “φωτόμορφα τέκνα” της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερη απόδειξη μίμησης της ζωής του Χριστού από το βίο των αγίων μας.
Η επιλογή αυτού του αποστολικού αναγνώσματος κατά την Κυριακή των Αγίων Πάντων δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για μια κατεξοχήν επιστολή-παιάνα των κατορθωμάτων των αγίων, αφού ο απόστολος Παύλος με πολύ περιεκτικότητα και απόλυτη σαφήνεια κάνει αναφορά στα όσα πέρασαν, υπέστησαν και υπέμειναν οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Γίνεται μνεία τόσο στην προ-Χριστού περίοδο(δηλ. στην Παλαιά Διαθήκη), όσο και στην μετα-Χριστόν περίοδο(δηλ. στην Καινή Διαθήκη). Αναφέρεται επί παραδείγματος σε όσους έσβησαν την καταστρεπτική δύναμη της φωτιάς(άγιοι Τρεις Παίδες), αλλά και σε όσους θανατώθηκαν δια λιθοβολισμού(άγιος πρωτομάρτυρας και αρχιδιάκονος Στέφανος). Επομένως ο απόστολος των Εθνών διασαλπίζει ότι η ζωή των Αγίων είναι μια συνέχεια της ζωής του Χριστού που παρατείνεται μέσα στην ιστορία.
Ο Ιερός Χρυσόστομος στα περίφημα έργα του διαρκώς χαρακτηρίζει την Εκκλησία ως “εργαστήριο αγιότητας“. Και πράγματι η Εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι ο τόπος αγιασμού των πιστών χριστιανών. Ο κάθε χριστιανός μέσα από την λατρευτική ζωή, την εκκλησιαστική διακονία και τον ασκητικό βίο μπορεί να κατορθώσει τον αγιασμό του. Η Εκκλησία δια του μυστηρίου της μετάνοιας τον βοηθάει ώστε τα πάθη του να τα μεταμορφώσει σε αρετές. Η Εκκλησία δια της μετοχής του σε έργα φιλανθρωπίας και ιεραποστολής τον οδηγεί από την νοσηρή ατομικότητά του στην υγιή εκκλησιαστική συλλογικότητα. Και τέλος η Εκκλησία διά της προτροπής της καλλιέργειας του ασκητικού φρονήματος στη ζωή του, δηλ. της προσευχής, της νηστείας και της αγρυπνίας, τον καθιστά μέτοχο των άκτιστων ενεργειών του Θεού, των χαρίτων του Αγίου Πνεύματος. Εισερχόμενος λοιπόν κάποιος στο “εργαστήριο αγιότητας” προσκαλείται στην αγιότητα, στην “καινή κτίση“, στην Θεανθρώπινη Πολιτεία.
Η κατάκτηση της αγιότητας στη ζωή μας απαιτεί κόπους και θυσίες. Δεν μπορεί κάποιος να επιζητεί την αγιότητα, χωρίς ν’ αγωνίζεται για την τιμιότητα και την ευσυνειδησία στην καθημερινότητά του. Δεν μπορεί κάποιος να επιθυμεί την αγιότητα χωρίς να σηκώνει αγόγγυστα τους προσωπικούς του “σταυρούς“. Δεν μπορεί κάποιος να θέλει την αγιότητα και στη θλίψη ή στην δοκιμασία να εγκαταλείπει τον Κύριο. Δεν γεννιέσαι άγιος, με τον συνεχή πνευματικό σου αγώνα γίνεσαι άγιος. Ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης έλεγε: “Τον τρόπο του αγιασμού τον πετυχαίνουμε μέσα από την μελέτη των κανόνων των αγίων. Στους κανόνες θα βρούμε τους τρόπους που μεταχειρίσθηκαν οι άγιοι, οι όσιοι, οι ασκητές και οι μάρτυρες. Αυτοί ρίχθηκαν στην αγάπη του Χριστού. Έδωσαν όλη την καρδιά τους στον Κύριο. Να κάνουμε και εμείς ό,τι έκαναν εκείνοι.” Αμήν!
