Του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσιας Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Ὑψηλὸ ἀνάστημα ἐναρέτου βιοτῆς, ὕψος ταπεινοῦ φρονήματος, ὕψος ἐργατικότητος, ὕψος φιλανθρωπίας, ὕψος πνευματικότητος, ὕψος διαρκοῦς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν ἀγαπημένο του Ἰησοῦ, στὸν ὁποῖο ἀπευθυνόταν σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς του λέγοντας μὲ θαυμασμὸ ἢ μὲ ἀπορία στοὺς συνομιλητές του, «Κύριε, ἐλέησον», ἀναδείχθηκε ὁ πολυσέβαστος καὶ τώρα πολύκλαυστος Γέροντας Ἰσίδωρος. Ὁ Γέροντας τῶν Μετεώρων καὶ ἡγούμενος μέχρι πρόσφατα τῆς Μονῆς τοῦ Βαρλαὰμ ἀνέβηκε ἀπὸ τὸ ὕψος τῶν Μετεώρων στὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ ἰσάγγελη πολιτεία του τοῦ ἔδωσε τὰ φτερὰ γιὰ νὰ πετάξει καὶ νὰ συναριθμηθεῖ στὴν χορεία τῶν ἀγγέλων, νὰ γίνει οὐρανοπολίτης.
Γιὰ νὰ ἀνέβει κανεὶς στὸ ὕψος τῶν Ἁγίων Μετεώρων χρειάζεται κόπος σωματικὸς καὶ ἱδρώτας. Γιὰ νὰ ἐγκαταβιώσει στὸ ὕψος τῶν Ἁγίων Μετεώρων χρειάζεται κόπος πνευματικὸς καὶ πόθος ἀναβάσεως τῆς κλίμακος τῶν ἀρετῶν συνεπικουρούμενου βέβαια ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτη καὶ στεφοδότη Κύριό μας. Γιὰ νὰ ἀνέβει τέλος ἀπὸ τὸ ὕψος τῶν Ἁγίων Μετεώρων στὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ χρειάζεται νυχθήμερος ἀγώνας πρὸς τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους, ψυχοκαθαρτικὰ δάκρυα, ἀέναος δοξολογία τοῦ Λυτρωτοῦ τῶν ψυχῶν μας, ἀποταγὴ κάθε κοσμικοῦ φρονήματος καὶ τήρηση τῶν πατρικῶν παραδόσεων.
Ὁ Γέροντας Ἰσίδωρος, ὁ ἀρχαιότερος τῶν πατέρων τῆς ἱερᾶς πολιτείας τῶν Ἁγίων Μετεώρων, κατόρθωσε νὰ ἀνέβει στὸ ὕψος τοῦ βράχου τοῦ Βαρλαάμ, νὰ ἐγκαταβιώσει σὲ αὐτόν, νὰ τὸν δείξει φάρο τηλαυγέστατο Ὀρθοδοξίας, φιλανθρωπίας, παλαίστρας ἀγωνιστῶν πατέρων, καρδιακῆς φιλοξενίας καὶ πυξίδας πρὸς τὶς ἐπάλξεις τοῦ οὐρανοῦ χιλιάδων ψυχῶν. Ἀποφεύγοντας τοὺς ἐπαίνους καὶ τὶς τυμπακοκρουσίες ἀνακαίνισε τὸ Μοναστήρι του, εἵλκυσε νέους μοναχοὺς καὶ τὸ κατέστησε κυψέλη πνευματικότητος, ὅπου ὅλοι μας γευόμαστε τὸ μέλι τῶν κόπων καὶ θυσιῶν σου. Μὲ τὴν ἁπλότητα τῶν τρόπων καὶ λόγων του μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ Χριστός μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀνεβάσει τὸ ὕψος τῆς ἀρετῆς χρειάζεται ἀγάπη κενωτικὴ καὶ φρόνημα ταπεινό. Δὲν ταπεινολογοῦσε, ταπεινοφρονοῦσε, προσευχόταν συνεχῶς καὶ ἀγωνιζόταν ἀκατάπαυστα ἔχοντας μόνιμα στὰ χείλη του τὸ «Κύριε, ἐλέησον».
Ὁ ἀγώνας του στὸν βράχο τοῦ Βαρλαὰμ τοῦ ἔδωσε φτερὰ γιὰ νὰ πετάξει καὶ νὰ κατασκηνώσει στὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἰσάγγελη πολιτεία, γιὰ νὰ συναριθμηθεῖ στὴν χορεία τῶν ἀγγέλων. Ἄφηνε ὁ Γέροντας Ἰσίδωρος τὶς βιοτικές του μέριμνες στὸν Θεὸ ἔχοντας ἀκράδαντη πίστη στὰ λόγια Του: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5), καὶ ποθοῦσε μὲ τὴν βοήθειά Του νὰ πετάξει πολλὲς φορὲς ρωτῶντας ἐνδόμυχα: «Τίς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ ἀναπαύσω;» (Ψαλμ. 54, 7). Εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι αὐτὸς ποὺ δίνει φτερὰ στὸν ἄνθρωπο, δίνει φτερὰ στὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου νὰ πετάξει σὲ ὑψηλὲς ἐπάλξεις, στὰ οὐράνια σκηνώματα, νὰ περιπολεύσει στὸ θρόνο τῆς μεγαλωσύνης Του. Ἔλεγε ὅτι ἂν δὲν δώσεις αἷμα δὲν παίρνεις πνεῦμα. Καὶ ἤξερε ὅτι τὰ κλειδιὰ ποὺ ἀνοίγουν τὰ φτερά, γιὰ νὰ πετάξει ὁ ἄνθρωπος, τὰ κρατοῦν καλὰ οἱ ἀρετὲς τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς, τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς ἀσκήσεως, τῆς ἀκτημοσύνης, τοῦ ἀκατακρίτου, τῆς μακροθυμίας, τῆς ἀμνησικακίας καὶ τῆς συγχωρητικότητος. Αὐτὲς τὶς ἀρετὲς εἶχε ἀναπτύξει ὁ Γέροντας Ἰσίδωρος καὶ μὲ αὐτὲς πέταξε ἀπὸ τὸ ὕψος τῶν Ἁγίων Μετεώρων στὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ.
Ἐνθυμοῦμαι τὴν ἁπλότητα τῶν λόγων του μὲ τὸ πνευματικὸ βάθος, τὴν εὔλαλη πολλὲς φορὲς σιωπή του, τὴν ἠρεμία του, τὴν σημασία ποὺ ἔδινε στὰ λεγόμενά μας κι’ ἂς ἦταν λόγια ἀσυνάρτητα, καὶ τὴν διδασκαλία του μὲ παραδείγματα ζωῆς. Οἱ εὐχές του, εἶμαι βέβαιος, ὅτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ θὰ συντροφεύουν τὸν σεβάσμιο Μητροπολίτη του Σταγῶν καὶ Μετεώρων κ. Θεόκλητο, τὸν πανοσιολογιώτατο καὶ ἄξιο διάδοχό του, Γέροντα Βενέδικτο, τὴν μοναστική του συνοδεία, τὰ πνευματικά του τέκνα καὶ ὅλους θὰ μᾶς συντροφεύουν καὶ θὰ μᾶς βοηθοῦν στὴν ἀνύψωσή μας ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν παθῶν στὸν κόσμο τῆς ἀπαθείας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ τελειώσεως.
