Του Πρωτοπρ. Κωνσταντίνου Κρυπωτού, Γενικού Αρχιερατικού της Ι. Μ. Μαντινείας και Κυνουρίας
Στον κόσμο τούτο, όπου η αποξένωση και η μοναξιά πληθαίνουν, υπάρχει ένας θείος δεσμός που ενώνει τις καρδιές με έναν μυστικό και ανεκτίμητο τρόπο: η φιλία. Όχι απλώς ως ένα ανθρώπινο συναίσθημα ή μια κοινωνική σχέση, αλλά ως πνευματική πορεία, ως χάρισμα που όταν καλλιεργείται εν Χριστῷ μπορεί να γίνει αληθινός δρόμος σωτηρίας.
Η φιλία, αγαπητοί μου, μοιάζει με τη θάλασσα. Άλλοτε είναι ήρεμη, γαλήνια, γεμάτη ομορφιά και φως. Άλλοτε όμως σηκώνει κύματα, φουρτούνες, θορύβους. Μα σε κάθε περίπτωση, όπως κάθε ναυτικός γνωρίζει, τα κύματα δεν είναι ο σκοπός του ταξιδιού· είναι οι δοκιμασίες που οδηγούν στον προορισμό: τη στεριά. Έτσι και η φιλία δεν υπάρχει για να μας κρατήσει στην επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά για να μας οδηγήσει βαθύτερα στην κοινωνία των προσώπων και τελικά στην κοινωνία με τον Θεό.
Σήμερα, μάλιστα, είχα τη χαρά να παρακολουθήσω μια εξαιρετική γιορτούλα, γεμάτη απλότητα και φως, από τους μικρούς μας φίλους του παιδικού σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Με τον δικό τους αθώο, γνήσιο και αυθόρμητο τρόπο, μας μίλησαν για τη σημασία της φιλίας. Χωρίς θεολογικούς όρους, χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, αλλά με καθαρότητα καρδιάς, μας υπενθύμισαν πως η φιλία είναι κάτι πολύτιμο· κάτι που χρειάζεται φροντίδα, μοίρασμα, συγχώρεση και αληθινή αγάπη. Και πολλές φορές, αυτά που τα παιδιά ψιθυρίζουν με τα μάτια τους, είναι βαθύτερα από όσα εμείς διατυπώνουμε με τα χείλη μας.
Ο Κύριος, πριν παραδοθεί, είπε στους μαθητές Του: «Οὐκέτι λέγω ὑμᾶς δούλους… ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε» (Ιω. 15,15). Μας ονομάζει φίλους Του· όχι υπηρέτες, όχι θεατές της ζωής Του, αλλά κοινωνούς της αγάπης Του. Στην Ορθόδοξη θεολογία, η φιλία είναι έκφραση της Τριαδικής ζωής, απόηχος της αγαπητικής ενότητας του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει πως “η φιλία, όταν στηρίζεται στην ευσέβεια, είναι ισχυρότερη και από τη συγγένεια”. Είναι σχέση που προϋποθέτει αμοιβαιότητα, ταπείνωση, και θυσιαστική αγάπη· όχι εγωισμό, όχι ιδιοτέλεια. Ο φίλος δεν είναι αυτός που μας επαινεί, αλλά εκείνος που προσεύχεται για μας· που μένει δίπλα όταν όλοι απομακρύνονται· που σηκώνει μαζί μας τον σταυρό, όχι από υποχρέωση, αλλά από αγάπη.
Η φιλία, όταν καλλιεργείται μέσα στην Εκκλησία, μεταμορφώνεται. Δεν είναι πλέον απλώς ανθρώπινη σχέση, αλλά πορεία προς την αιωνιότητα. Όταν ο Χριστός γίνεται το κέντρο της φιλίας, τότε αυτή δεν φοβάται τις φουρτούνες της ζωής. Γιατί έχει πυξίδα την αλήθεια και καπετάνιο την αγάπη.
Ας προσευχόμαστε, αδελφοί μου, να μας αξιώσει ο Θεός να έχουμε φίλους αληθινούς, και να γίνουμε κι εμείς τέτοιοι φίλοι για τους άλλους· άνθρωποι με καρδιά πλατιά, με διάθεση προσφοράς, με αντοχή στη δοκιμασία και πίστη στη χάρη Του.
Και όπως ο φίλος Χριστός προσέφερε τον Εαυτό Του για μας, ας προσφέρουμε κι εμείς την καρδιά μας, για να οδηγηθούμε όλοι μαζί φίλοι εν Χριστῷ στην στεριά της Βασιλείας Του.
