Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων & Μ.Β. κ. Γρηγόριος προσκάλεσε σε επίσημο Δείπνο τις Πρεσβυτέρες και τις Διακόνισσες, μαζί με τους συζύγους τους. Το Δείπνο, το οποίο προσφέρθηκε την Τρίτη 17η Ιανουαρίου 2017 στην Κοινότητα Αγ. Ιωάννου Βαπτιστού στο Βόρειο Λονδίνο, ευλόγησε ο Άγιος Θυατείρων και παρεκάθησαν σε αυτό ο Θεοφιλ. Επίσκοπος Κυανέων κ. Χρυσόστομος, ο Θεοφιλ. Επίσκοπος Τροπαίου κ. Αθανάσιος, πολλές Πρεσβυτέρες με τους Ιερείς συζύγους τους και άλλοι.
Στη διάρκεια του Δείπνου ακούσθηκαν βυζαντινοί ύμνοι από Ιεροψάλτες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, παραδοσιακά τραγούδια από μικτή χορωδία και κλασικά θρησκευτικά τραγούδια από τη μικρή μαθήτρια Αθηνά.
Τις Πρεσβυτέρες και όλους τους συνδαιτυμόνες καλωσόρισε η Πρεσβυτέρα Βασιλική Hookway, η οποία ήταν συντονίστρια της διοργάνωσης του Δείπνου.
Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος Άγιος Θυατείρων χαιρέτισε εγκάρδια τις Πρεσβυτέρες και όλους τους παρευρισκομένους, ευχόμενος καλή κι ευλογημένη νέα χρονιά. Ομίλησε δε, αναφερόμενος στη μεγάλη και ουσιαστική προσφορά των Πρεσβυτερών στη ζωή της κάθε Ενορίας, λέγοντας χαρακτηριστικά πως οι πιστοί βιώνουν την παρουσία της χάριτος του Θεού, κοιτώντας τα πρόσωπα του Ιερέα και της Πρεσβυτέρας. Επισήμανε τις υποχρεώσεις που έχουν οι Πρεσβυτέρες και την ανάγκη της συνδρομής τους στην επούλωση των πληγών που έχει η παρούσα γενεά. Υπογράμμισε δε, πως η Εκκλησία είναι κοινωνία προσώπων, αγάπης, μετάνοιας και προσευχής και ότι οι Ιερατικές οικογένειες οφείλουν να ενισχύουν την κοινωνία αυτή.
Στη συνέχεια ομίλησε η Πρεσβυτέρα Άννα Κωστοπούλου – Γρηγορίου, και παρουσίασε με γλαφυρότητα, το θέμα: «Η Πρεσβυτέρα σήμερα». Το κείμενο της ομιλία είναι το παρακάτω:
Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε,
Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι,
Σεβαστοί Πατέρες,
Αγαπητές Πρεσβυτέρες,
Δεν θα σας απασχολήσω πολύ. Εξ άλλου ίσως δεν είμαι η καταλληλότερη για να κάνω μία ομιλία αυτή τη βραδιά, όμως θα προσπαθήσω να εκφράσω λίγες από τις σκέψεις μου.
Ο ρόλος της Πρεσβυτέρας, της συζύγου του Ιερέως, ήταν ανέκαθεν ένας πολύπλευρος ρόλος, τον οποίον οι γυναίκες αυτές καλούνταν να επιτελέσουν με ευλάβεια, ταπεινότητα και επιτυχία. Η Πρεσβυτέρα έπρεπε να είναι πάντα καλή μητέρα, άξια σύζυγος, σωστή εκπρόσωπος του Ιερέως και του έργου του στην κοινωνία, αλλά και φιλάνθρωπος, υπηρέτης της εκκλησίας και δασκάλα.
Το σημαντικότερο όμως έργο που καλείται η πρεσβυτέρα να φέρει εις πέρας, είναι η στήριξη -ψυχολογική και πνευματική- του Ιερέα. Τα χρόνια που ο σεβασμός στον Ιερέα και η αναγνώριση στο πρόσωπό του, ενός λειτουργού του Θεού, έχουν περάσει σχεδόν ανεπιστρεπτί.
Η ηθική έκπτωση της κοινωνίας και των ανθρώπων, η κρίση των αξιών, η φθορά στην εκπαίδευση και η απομάκρυνση από τον Θεό, έχει καταστήσει τον Ιερέα εύκολο στόχο, εξιλαστήριο θύμα και βορά σε λογής θηρία. Ο παπάς βάλλεται συνεχώς.
Όταν είναι σύγχρονος και κοντά στους νέους, κατηγορείται για νεωτεριστής. Όταν είναι πιο συντηρητικός, κατηγορείται για χριστιανο-ταλιμπανισμό. Όταν είναι νέος, κατηγορείται για άπειρος. Όταν είναι πιο ηλικιωμένος, κατηγορείται για παλαιός και αδύναμος. Όταν είναι αυστηρός κατηγορείται πως θίγει το ποίμνιο. Όταν είναι ήρεμος και πράος, κατηγορείται για άβουλος και ανίκανος.
Ο Ιερέας γυρνάει σπίτι πολλές φορές εξουθενωμένος. Ο παπάς μας χρειάζεται στήριξη. Το έργο του είναι δύσκολο. Και όσο πιο συνειδητά το επιτελεί, τόσο ο εχθρός της σωτηρίας μας, ο διάβολος, προσπαθεί να τον καταρρακώσει.
Και μην ξεχνάμε. Η Πρεσβυτέρα σήμερα είναι μια σύγχρονη γυναίκα. Είναι εργαζόμενη μητέρα. Είναι μέλος μιας σύγχρονης κοινωνίας με πολλές απαιτήσεις. Κουράζεται και εκείνη. Επιτελεί πολλαπλό έργο και η στήριξη του συζύγου της και Ιερέως, φαίνεται πολλές φορές έργο δυσβάσταχτο. Όταν για μια μητέρα η προτεραιότητα είναι η εξασφάλιση μιας οικογενειακής ισορροπίας, πόσο μάλλον για μία Πρεσβυτέρα που θα πρέπει να δρα μόνο κατά Χριστόν και να στηρίζει το έργο της Εκκλησίας.
Γι αυτό, αγαπητές μου Πρεσβυτέρες, προσευχηθείτε στον Θεό να έχουμε δύναμη και εμείς και οι Ιερείς μας, να διέλθουμε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Και όλον τον κόσμο να παρακαλέσουμε να σεβαστεί τον παπά μας. Μην ξεχνάμε πως ο Ιερέας είναι αυτός που θα μας πάρει από το χέρι να μας οδηγήσει στην οδό της Σωτηρίας, στον Κύριό μας. Αν παραγνωρίσουμε τον ρόλο του, είναι σαν να αρνούμεθα την ίδια μας τη σωτηρία.
Ευχαριστώ πολύ.
Επόμενη ομιλήτρια ήταν η Πρεσβυτέρα & Εκπαιδευτικός Βιργινία Κωνσταντινίδου – Σαλαπάτα, η οποία ανέπτυξε το θέμα: «Ο ρόλος της Πρεσβυτέρας – Εκπαιδευτικού στο Ελληνικό και Κατηχητικό Σχολείο της Διασποράς». Η ομιλία της έχει ως εξής:
Σεβασμιώτατε,
Θεοφιλέστατοι,
Σεβαστοί Πατέρες,
Αγαπητές μου συμ-Πρεσβυτέρες και λοιποί αδελφοί,
Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά που για άλλη μια φορά συναχθήκαμε όλες και όλοι σε αυτή την ωραία αποψινή συνάθροιση. Ευγνώμονες ευχαριστίες οφείλουμε στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο και Ποιμενάρχη μας κ. Γρηγόριο για την ευγενική του πρόσκληση. Επίσης, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να ευχαριστήσουμε και την Κοινότητα του Αγ. Ιωάννου του Βαπτιστού, για την εγκάρδια υποδοχή και την αβραμιαία φιλοξενία.
Όταν αναφερόμαστε στην Πρεσβυτέρα, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι ο ρόλος της -όπως και κάθε άλλης γυναίκας- ξεκινά από το σπιτικό της. Εκεί η Πρεσβυτέρα είναι αφοσιωμένη σύζυγος, μητέρα και οικοδέσποινα. Εν προκειμένω όμως, κι επειδή το σπίτι της είναι Πρεσβυτερείο, εκ των πραγμάτων, πολλοί άνθρωποι, διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών κατηγοριών και μορφωτικών επιπέδων, όπως επίσης και από διαφορετικές φυλές και έθνη, βρίσκουν καταφύγιο, παρηγοριά, πολλές φορές ακόμα και ένα ζεστό φαγητό και πάνω απ’ όλα ανθρώπινη φιλική και φιλόξενη ατμόσφαιρα.
Η Πρεσβυτέρα, επίσης, στη ζωή της τοπικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας είναι πάντα -ως γνωστόν- μια φωτεινή παρουσία αγάπης, συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς όλα τα μέλη της τοπικής Παροικίας, όπου συμπαρίσταται -κατά δύναμη- στο θεοφιλές έργο του Ιερέα συζύγου της.
Εκτός από τα παραπάνω που οπωσδήποτε είναι γνωστά και αποτελούν το κατά φύση έργο της Πρεσβυτέρας, θα ήθελα σήμερα να μου επιτρέψετε να αναφερθώ, έστω επιγραμματικά, σε ένα άλλο έργο ή -αν θέλετε- διακονία, το οποίο γνωρίζω από βιωματική εμπειρία. Αναφέρομαι στο διδακτικό έργο το οποίο επιτελεί κάποτε η Πρεσβυτέρα στον χώρο της τοπικής Κοινότητας.
Φυσικά δεν ξεχνούμε ποτέ ότι οι συνθήκες όπου διαβιούμε και διακονούμε είναι ιδιαίτερες. Κάποτε ονομάζονται «Διασπορά», άλλοτε «Αποδημία», ή «Ομογένεια», ή μπορεί να υπάρχουν και άλλοι ορισμοί και ονομασίες. Σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες ζωής και δράσης, η Πρεσβυτέρα, ανάλογα με τα χαρίσματα και τα τυπικά της προσόντα, αλλά κυρίως ανάλογα με την έμπνευση και την αποφασιστικότητα που θα πρέπει να την διακρίνει, δραστηριοποιείται και παίζει ενεργό και ουσιαστικό ρόλο στο εκπαιδευτικό έργο της Κοινότητας, υπηρετώντας ως δασκάλα, αλλά και από άλλες θέσεις, στο Ελληνικό και Κατηχητικό Σχολείο.
Τα Σχολεία που λειτουργούν στις Κοινότητές μας είναι εργαστήρια ελληνο-χριστιανικών προσωπικοτήτων, είναι μελίσσια όπου εργαζόμαστε στην ψυχή και στο νου των ταλαντούχων και ελπιδοφόρων βλαστών της Ομογένειάς μας, με σκοπό την ανάδειξή τους σε πιστούς χριστιανούς, σε καλούς πατριώτες και σε δραστήρια μέλη της τοπικής κοινωνίας όπου ζούμε.
Κάπου διάβασα πως, μια βασική αρχή για την επιτυχία του έργου των μελισσοκόμων είναι ο πολλαπλασιασμός των μελισσών τους κάθε χρόνο, κι αυτό αποτελεί έναν από τους βασικότερους μελισσοκομικούς χειρισμούς. Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο και στην περίπτωση των Παροικιακών Σχολείων μας, όπου η Πρεσβυτέρα, με την ευαισθησία που την διακρίνει, με τις ελληνο-χριστιανικές προτεραιότητες που θέτει πάντοτε, προσπαθεί συνεχώς για τον ποσοτικό και ποιοτικό πολλαπλασιασμό των μαθητών της Κοινοτικής σχολικής μονάδας.
Άλλωστε -μην ξεχνούμε- ότι κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα τον κόσμο της τοπικής Ενορίας και Κοινότητας, από τον Ιερέα και την συμπορευόμενη Πρεσβυτέρα. Έτσι, αυτοί οι δύο, είναι εκείνοι που μπορούν καλύτερα και ευκολώτερα να προσελκύουν τα παιδιά που γεννούνται, εκκλησιάζονται και βαπτίζονται, κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια τους, και να τα εγγράφουν στο Ελληνικό Σχολείο, εντάσσοντάς τα, μαζί με τις οικογένειές τους, σιγά-σιγά αλλά σταθερά, στην τοπική Κοινότητα.
Εμείς οι Πρεσβυτέρες δεν χρειάζεται να πούμε μεγάλα λόγια για αυτό το έργο που επιτελούμε, ούτε να καυχηθούμε γι’ αυτό. Εκείνο που οφείλουμε είναι βασικά να πράττουμε, κι επίσης να βρισκόμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή της δράσης, με δυναμισμό, με αποφασιστικότητα και με τόλμη. Να επιχειρούμε και να προσπαθούμε με τη βοήθεια του Αγίου Θεού να καταφέρνουμε ό,τι μπορούμε, για να κρατούμε τη λαμπάδα της πίστης, της γλώσσας και του πολιτισμού μας αναμμένη και ζωντανή.
Όπως καλά γνωρίζουμε ο Ιερέας σύζυγός μας είναι από τη φύση τού λειτουργήματός του «δάσκαλος». Πολλές φορές, οι πιστοί, τον αποκαλούν με αυτό τον τίτλο, παρά με τον άλλο του «πατέρα». Ανάλογα, κι εμείς, οι Πρεσβυτέρες, είμαστε εκ των πραγμάτων δασκάλες, είτε έχουμε διδασκαλική έδρα, είτε όχι.
Σεβασμιώτατε, αγαπητές μου Πρεσβυτέρες,
Ταπεινά προτείνω στο ήδη πολύπλευρο και ευγενές έργο που προσφέρουμε όλες στις Κοινότητες όπου διακονεί ο Ιερέας σύζυγός μας, να προσθέσουμε και το διδακτικό λειτούργημα, είτε στο Ελληνικό Σχολείο (ανάλογα με τα προσόντα μας) είτε στο Κατηχητικό Σχολείο, όπου εκεί -λίγο ως πολύ- μπορούμε νομίζω όλες να διδάξουμε.
Το άξιο και θεάρεστο έργο μας και την όποια επιτυχία του, τα προσφέρουμε απλόχερα και με σεμνότητα στην τοπική μας Κοινότητα, προς δόξαν Θεού και προς ωφέλεια των αδελφών μας Ομογενών.
Σας ευχαριστώ!
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την παραδοσιακή Τελετή Κοπής της Βασιλόπιτας.
Εκ της Αρχιεπισκοπής
