Η 17η Ιουνίου του 2018, γράφτηκε στην ιστορία, με την υπογραφή της Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων. Πολλοί μίλησαν και εξέφρασαν τις απόψεις τους, είτε από την μία, είτε από την άλλη. Πολλοί μίλησαν και είπαν ότι κερδίσαμε, ότι πετύχαμε μια ιστορική και μοναδική Συμφωνία, και άλλοι ότι υπογράφηκε μια ντροπιαστική συμφωνία, δεσμεύοντας πλέον την Ελλάδα στο διηνεκές. Τελικά επήλθε νίκη ή ήττα. Τελικά βγήκαμε κερδισμένοι ή χαμένοι.

Η Συμφωνία πού υπογράφηκε στο ιστορικό Πισοδέρι, στο χωριό πού είχε το στρατηγείο του ο ήρωας παπά Σταύρος Τσάμης, αποτελεί μια κατάπτυστη Συμφωνία. Όλοι πανηγύριζαν ότι οι Σκοπιανοί απεμπόλησαν κάθε τι πού έχει σχέση με την αρχαία ελληνική Μακεδονία, την Μακεδονία του Φιλίππου και του Αλέξανδρου. Τα αγάλματα θα κατεβούν, και όσα μείνουν θα περιέχουν μια πλάκα πού θα αναφέρεται ότι ο Αλέξανδρος είναι Έλληνας, και ένα σύμβολο για όλο τον κόσμο. Είναι όμως έτσι;

Η διαφωνία μου και η αγανάκτησή μου, είναι στο εξής. Η Ιστορία της Μακεδονίας, τελειώνει με τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο; Μετά τον Αλέξανδρο δεν υπάρχει πλέον η Μακεδονία; Δυστυχώς για όλους μας, η Μακεδονία συνεχίζει να υπάρχει και συνεχίζει να γράφει την δική της ιστορία. Μετά τον Μέγα Αλέξανδρο ακολουθούν τα Μακεδονικά Βασίλεια. Της Μακεδονίας, της Περγάμου, των Αντιγονιδών, των Σελευκιδών και των Πτολεμαίων. Αυτά τα Βασίλεια, πώς πλέον θα τα αποκαλούμε; Ποιός θα είναι διάδοχος και ο κληρονόμος, όταν μέσα στην Συμφωνία υπάρχει ρήτρα που αναφέρει ότι μεικτή Επιτροπή θα ελέγχει τα ιστορικά βιβλία ένθεν κακείθεν ώστε να εξαλειφθούν τα αλυτρωτικά στοιχεία. Τα Μακεδονικά Βασίλεια, τι θα είναι τελικά;

Η Μακεδονία συνεχίζει και στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η μάχη της Πύδνας και η πτώση της Μακεδονίας στην Ρώμη, πώς θα αναφερθεί στα σχολικά βιβλία; Αλλά η Μακεδονία υπάρχει και στα ένδοξα χρόνια της Ρωμηοσύνης, ή αλλιώς του Βυζαντίου, όπως πέρασε στην ιστορία. Για δύο περίπου αιώνες, το Ελληνικό Βυζάντιο το διοίκησε η ένδοξη Μακεδονική Δυναστεία. Βασίλειος ο Α’, Λεών ο ΣΤ’ ο Σοφός, Ρωμανός ο Α’ ο Λεκαπηνός, Κωνσταντίνος Ζ’ ο Πορφυρογέννητος, ο Νικηφόρος Β’ Φωκάς, ο Ιωάννης Τσιμισκής, η ανηψιά τους Θεοφανώ που παντρεύτηκε τον γιό του Βασιλέως της Γερμανίας Όθωνα τον Β’, για την οποία θα μιλήσουμε σε άλλη μας συνάντηση, Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος, οι ανιψιές τους Ζωή και Θεοδώρα, πώς θα ονομάζεται από εδώ και πέρα αυτή η δυναστεία; Εάν Μακεδονική, σε ποια Μακεδονία θα ανήκει; Τι θα γίνει και πώς θα ονομάζεται η περίφημη Μακεδονική Τέχνη και Σχολή, με υπέροχα έργα πού κοσμούν μουσεία και ιδιαιτέρως το Άγιον Όρος.
Η Μακεδονία όμως υπάρχει και στα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Αλλά υπάρχει και στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να έρθουμε στον δύσκολο και σκληρό 19ο αιώνα. Εδώ αρχίζει και ο αλυτρωτισμός των γειτόνων μας. Το 1870 έχουμε την δημιουργία της “Βουλγαρικής Εξαρχίας” με τις ευλογίες της Ρωσίας, η οποία ήθελε να βγεί στο Αιγαίο. Το 1872 με Σύνοδο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, έχουμε την καταδίκη του Εθνοφυλετισμού και της Εξαρχίας ως αιρέσεως. Το 1878, την υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, με την οποία δημιουργείται η “Γκουλέμα Βουλγκάρια” δηλαδή η “Μεγάλη Βουλγαρία” και πάλι με τις ευλογίες της Ρωσίας. Είναι η απαρχή του Μακεδονικού Αγώνος.

Μακεδονικός Αγών. Το ηρωϊκό έπος της Μακεδονίας μας. Αυτόν τον αγώνα πώς θα ονομάζουμε από εδώ και πέρα; Ή σύμφωνα με την Συμφωνία θα πρέπει να τον καταργήσουμε αφού ενέχει αλυτρωτικά στοιχεία. Τότε πώς θα αντικρίσουμε τον Παύλο Μελά, τον Τέλλο Άγρα, τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη, τον Αντώνη Μίγγα, τον Λάκη Πύρζα, τους 700 Κρητικούς Μακεδονομάχους, τους 100 Μανιάτες πού έγιναν θυσία για την Μακεδονία μας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Πώς θα αντικρίσουμε και πώς θα μιλήσουμε για τις ηρωϊδες Δασκάλες Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, Βελία Τράϊκου, Λιλή Βλάχου, Αλεξάνδρα Φιλιππίδου, που θυσίασαν τα νειά τους για την ελευθερία της Μακεδονίας. Πώς θα αντικρίσουμε τους Μητροπολίτες Καστορίας Γερμανό Καραβαγγέλη, Γρεβενών Αιμιλιανό Λαζαρίδη, Κορυτσάς Φώτιο Καλπίδη, τον Πελαγωνίας Ιωακείμ Φορόπουλο, τον Θεσσαλονίκης Αλέξανδρο, τον Κίτρους Παρθένιο Βαρδάκα, τον Μελενίκου Ειρηναίο, τον Δράμας μετέπειτα Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη, και μια σειρά άλλων αρχιερέων με κορυφαίο τον Μεγάλο Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ’ τον Μεγαλοπρεπή. Πώς θα αντικρίσουμε τον παπά Σταύρο Τσάμη πού τον κατακρεούργησαν οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες στο Πισοδέρι, εκεί πού υπογράφτηκε η επαίσχυντη Συμφωνία;

Πώς θα μιλήσουμε για τους Βαλκανικούς Πολέμους, που είναι αποτέλεσμα του Μακεδονικού Αγώνος; Όταν το 1912, συμμάχησαν οι Χριστιανικοί λαοί της Βαλκανικής, Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και Μαυροβούνιοι, πού ήταν οι Σκοπιανοί πού θέλουν να λέγονται “Μακεδόνες” να συμμαχήσουν με τους υπολοίπους χριστιανικούς λαούς.
Μετά από όλα αυτά και είναι ακόμα περισσότερα, τα οποία ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος μας το επιτρέπει να αναπτύξουμε, ελπίζω σε μια άλλη συνάντησή μας, τα διαγράψαμε; Στις εθνικές εορτές θα ξαναπαιανίσει ο εθνικός ύμνος της Μακεδονίας το “Μακεδονία ξακουστή….” πού αποτελεί μαύρο πανί για τους Σκοπιανούς; Θα ξαναχορέψουμε το “μήλο μου κόκκινο” πού αποτελεί γροθιά στο στομάχι των Σκοπιανών. Και τι θα γίνει στις 20 Ιουλίου, όταν οι Σκοπιανοί, θα εορτάζουν την εορτή του Προφήτου Ηλία (Ίλιντεν), θα τους συγχαρούμε;

Tο απόγευμα, της 19ης Ιουνίου 2018, παρακολουθώντας το δελτίο Ειδήσεων στο κανάλι Ε με τον Νίκο Ευαγγελάτο, ένας Σκοπιανός μιλώντας στον ανταποκριτή του σταθμού, έλεγε: “Εμείς είμαστε οι Μακεδόνες. Ζούμε σε αυτόν τον χώρο πρίν εμφανιστούν οι Έλληνες. Δεν υπάρχει Βόρεια Μακεδονία, γιατί δεν υπάρχει Νότια. Η Μακεδονία είναι μία, την οποία το μεγαλύτερο κομμάτι το κατέλαβαν οι Έλληνες πριν από εκατό περίπου χρόνια, κάνοντας φοβερές γενοκτονίες εναντίον των Μακεδόνων”. Μπορεί κάποιος να ανατρέξει στο εν λόγω δελτίο. Άρα οι ήρωες του Μακεδονικού αγώνος θα χαρακτηριστούν ως εγκληματίες; Ο Ίων Δραγούμης, αδελφός της Ναταλίας Δραγούμη – Μελά και κουνιάδος του Παύλου Μελά, Υποπρόξενος της Ελλάδος στο Ελληνικό Μοναστήρι, βροντοφώναζε: “Εάν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία εμείς θα σωθούμε. Εάν σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει”.

Τελικά έχουμε νίκη ή ήττα, κερδίσαμε ή χάσαμε; Τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας από εμάς, βάζοντάς το χέρι στην καρδιά και μελετώντας την ιστορία.