Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Μεσσηνίας
Νόμιζε πως κατείχε τα πάντα, πως γνώριζε τα πάντα, πως δεν είχε έλλειψη σε κάτι. Κι όμως!!! Βαριά σκιά καλύπτει το πρόσωπό του όταν ακούει τον Ιησού να του λέει : “ἔτι ἕν σοι λείπει· “ Τι όμως ήταν αυτό που του έλειπε;;; Ότι χρειαζόταν στην επίγεια ζωή το είχε. Είχε τα πάντα!!!
Πρώτα απ’ όλα είχε γνώση. Γνώριζε πολλά, ήξερε γράμματα, είχε παιδεία, είχε θρησκευτική κατάρτιση. Γνώριζε πως πέραν της επίγειας ζωής υπήρχε και κάτι άλλο, η αιώνια ζωή. Και επιζητά τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να την κατακτήσει. Έρχεται λοιπόν και ζητά να του υποδείξει τον τρόπο Αυτός που είναι ο μόνος γνώστης και ο σοφός οδηγός στο δρόμο προς την αιώνια ζωή.
Ως πρώτη προϋπόθεση ο Χριστός προβάλλει την εφαρμογή του νόμου του Θεού. Και για να εφαρμόσει το νόμο πρέπει να τον γνωρίζει. Κι εδώ πρέπει να σταθούμε λίγο.
Δεν αρκεί μια εφαρμογή του θείου νόμου επιφανειακή, επιπόλαιη ή τυπολατρική. Ο νόμος του θεού πρέπει να γίνεται κανόνας στη ζωή μας και γνώμονας, κι όχι κανόνι για να πυροβολεί κάθε τι αντίθετο. Εφαρμογή στο θείο νόμο δεν σημαίνει μόνο το τι δεν έχω κάνει αλλά και το τι δεν έκανα ενώ μπορούσα να το κάνω. Πολλοί πέφτουμε σε αυτή την παγίδα, συνήθως στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Λέγουμε πως ‘’Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν έχω κάνει κακό σε κάποιον συνάνθρωπό μου”. Κι έτσι περιορίζουμε τις παραβάσεις του θείου νόμου στα στενά μας όρια. Κι όμως ο νόμος του θεού έχει διαστάσεις ευρύτερες από αυτές που μας συμφέρει να οριοθετούμε εμείς κατά το δοκούν. Υπάρχουν περιπτώσεις παράβασης του νόμου και ανυπακοής μας σε αυτόν που τις παραβλέπουμε ή τους αποδίδουμε έναν ελαφρυντικό χαρακτήρα. Όταν στη ζωή μας είμαστε λιγότερο δίκαιοι στις συναλλαγές μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους, όταν δεν φροντίζουμε να επιτελούμε το καθήκον μας, όταν ως γονείς, ως δάσκαλοι, ως ιερείς, ως άρχοντες και ως έχοντες τις τύχες των παιδιών μας στα χέρια μας δεν νοιαζόμαστε για το καλύτερο αύριο που τους υποσχόμαστε, τότε κάθε στιγμή παραβαίνουμε το θείο νόμο. Αν παραθέσουμε τις παραβάσεις του νόμου του Θεού, στις οποίες πέφτουμε καθημερινά, δεν φτάνουν εκατοντάδες σελίδες συγγραφής. Και μπορεί μεν να μην είναι παραβάσεις που άπτονται της χρήσεως του ποινικού κώδικα, όμως παραμένουν πάντα ικανές ώστε να μας καταστήσουν υπόλογους απέναντι στον Δίκαιο Κριτή. Και για να καταφέρουμε ολοκληρωτικά να γίνουμε πιστοί στην εφαρμογή του θείου νόμου πρέπει να έχουμε μια δεύτερη προϋπόθεση, την πίστη.
Μια πίστη όμως όχι θεωρητική, αλλά αληθινή και ουσιαστική. Μια πίστη που θα αποκαλύπτεται όχι με λόγια αλλά με έργα. Μια πίστη χωρίς αδυναμίες, χωρίς ρωγμές. Και φυσικά ο πλούσιος νέος της ευαγγελικής περικοπής την κατείχε και αυτήν, όπως και το νόμο του Θεού, από τα παιδικά του χρόνια.
Αλλά κι αν θεωρήσουμε ότι ο νέος της ευαγγελικής περικοπής έχει ξεπεράσει κι αυτό το όριο της εφαρμογής του νόμου του Θεού, αν έχει αγγίξει το υπέρτατο όριο της πίστης, βλέπουμε πως κάτι ακόμα χρειάζεται, σε κάτι υστερεί. Τι όμως;
Αυτό που του έλειπε ήταν ότι έπρεπε να μάθει να ζει χωρίς τα πάντα! Μπορεί να τήρησε τις εντολές, να πίστευε πως είχε κερδίσει την εύνοια του Θεού όμως δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει μια αδυναμία του. Τη φιλοχρηματία. Μα πως….; Πώς να απαρνηθεί όλα όσα είχε; Πώς να πουλήσει όλα όσα με κόπο είχε αποκτήσει ή κληρονομήσει από τους προγόνους του; Ήταν δέσμιος της ύλης και των αγαθών της. Κι αυτό αρκεί για να τον κρατήσει μακριά από την αιώνια ζωή.
Αλήθεια, πόσες φορές κι εμείς δεν πέφτουμε στο ίδιο σφάλμα; Αγωνιζόμαστε, ζούμε μια ζωή πνευματική, κοντά στην εκκλησία και σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστού. Κι όμως κάποια αδυναμία μας, κάποιο ελάττωμά μας δεν μας αφήνει να δούμε κατάματα την Αλήθεια και το Φως. Σαν το αηδόνι, δέσμιοι στο κλουβί της αδυναμίας μας, κελαηδάμε, αλλά μόνο το ωραίο κελάηδισμα βγαίνει από το κλουβί. Εμείς παραμένουμε δέσμιοι, κλεισμένοι, δίχως ελευθερία κίνησης.
Και τότε νομίζουμε πως όλοι μας καμαρώνουν, πως χαίρονται με το κελάηδισμά μας. Κι όμως αν κοιτάξουμε καλά γύρω μας θα δούμε και ανθρώπους που μας λυπούνται βλέποντάς μας δέσμιους και φυλακι-σμένους στο κλουβί της αδυναμίας μας.
Ας πάψουμε να νομίζουμε λοιπόν ότι όλα τα πράττουμε σωστά στη ζωή μας. Ας γίνει ο νέος της ευαγγελικής περικοπής το παράδειγμα που θα μας ανοίξει τα μάτια και θα δούμε έγκαιρα αυτό που λείπει κι από εμάς, ώστε να κερδίσουμε την αιώνια ζωή.
