Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας

Από τη δημιουργία κιόλας του κόσμου ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ακούει της φωνής του Θεού κατ’ αρχάς μεν να τον καθιστά φύλακα της πλάσης και να του υποδεικνύει τις υποχρεώσεις του και εν συνεχεία να τον ελέγχει για το αμάρτημα της παρακοής . Ενώ ο προφήτης Σαμουήλ άκουσε τη φωνή του Κυρίου να τον καλεί και ανταπαντά “λάλει, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλός σου.”
Είναι αλήθεια πως στον κόσμο που ζούμε ακούμε, έχουμε ακούσει και θα συνεχίσουμε να ακούμε φωνές. Άλλες μας επηρεάζουν, άλλες μας είναι αρεστές και άλλες όχι. Στην αυριανή ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Προ των Φώτων, ακούμε μια φωνή που προέρχεται από την έρημο και απευθύνεται στην έρημο της ψυχής του καθενός μας. Είναι η φωνή του Προδρόμου και έρχεται από την έρημο του Ιορδάνη. Η Εκκλησία τον ονόμασε Πρόδρομο γιατί μέσα από τη φωνή και το κήρυγμά του ήρθε να προετοιμάσει τον κόσμο για να υποδεχθεί το Μεσσία. Η φωνή του αποτελεί την τελευταία σελίδα στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Είναι η φωνή του “μείζονος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν” , του τελευταίου των Προφητών και πρώτου πριν από τον Ένα. Είναι η φωνή αυτού που κλείνει το έργο των προφητών και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι η κραυγή του Προδρόμου που αγωνιά για τον κόσμο αυτό και που προσπαθεί να τον αφυπνίσει και να τον προετοιμάσει.

Αυτή η φωνή όμως έλεγε πράγματα που ξάφνιασαν τον Ισραηλιτικό λαό. Όλοι περίμεναν τον Μεσσία ως διαφορετικό από τους ίδιους, ως μέγιστο, ως βασιλιά . Ο Ιωάννης τους υποδεικνύει έναν άνθρωπο που τους μοιάζει, είναι σαν κι αυτούς, φοράει σανδάλια, χιτώνα και τρώει ότι κι αυτοί. Λίγοι κατανοούν το κήρυγμα της φωνής του Ιωάννη. Λίγοι ξεχωρίζουν πως πίσω από τους τύπους βρίσκεται η ουσία, πίσω από τα σύμβολα βρίσκονται τα γεγονότα και πίσω από την επιφάνεια βρίσκεται το βάθος. Ποιος μπορεί να καταλάβει πως πίσω από το πρόσωπο του Ιησού, του πτωχού βρέφους που γεννήθηκε στο σπήλαιο, του “γιού” του ξυλουργού Ιωσήφ, του ταπεινωμένου και Εσταυρωμένου στο Γολγοθά, βρίσκεται η κένωση του Θεού που γίνεται άνθρωπος για τον άνθρωπο;

Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν κι όμως ακόμα η ανθρωπότητα δεν αναγνωρίζει και δεν κατανοεί τα λεγόμενα του Ιωάννη. Η φωνή του “βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ” συνεχίζει να ακούγεται από ανθρώπους που την δέχονται και την ενστερνίζονται αλλά και από άλλους που την φοβούνται και την απωθούν. Διότι το μήνυμα της φωνής του Ιωάννη είναι ένα μήνυμα γνωριμίας μας με το Θεό. Και η θλιβερή διαπίστωση που κάνουμε ακούγοντας το κήρυγμα του Βαπτιστή είναι πως τελικά για τους περισσότερους από τους ανθρώπους ο Χριστός παραμένει ο μεγάλος άγνωστος. Πέφτουν στο ίδιο σφάλμα που έπεσαν και οι άνθρωποι της εποχής εκείνης. Ψάχνουν να βρουν έναν άλλο Χριστό. Ένα Χριστό στα μέτρα του καθενός, έτσι όπως τον βολεύει, όπως τον συμφέρει και όπως ο καθένας τον φαντάζεται. Κι όμως δεν είναι αυτή η πραγματική αντίληψη του Χριστού. Τον αληθινό Χριστό έρχεται να μας τον συστήσει ο Ιωάννης με το διαχρονικό κήρυγμά του, Έρχεται η Εκκλησία να μας επιβεβαιώσει πως όντως ο Χριστός δεν είναι αυτό που εμείς νομίζουμε αλλά Εκείνος τον οποίο μας δείχνει ο Ιωάννης. Εκείνος για τον οποίο ο Ιωάννης και οι στρατιές των Αγίων μαρτύρων προσέφεραν την ίδια τη ζωή τους. Η Εκκλησία μας επαναλαμβάνει πως ο Χριστός δεν είναι το σύμβολο της καταναλωτικής κοινωνίας που ζούμε, ούτε της μόδας και της εποχής αλλά είναι “ ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ.”

Δυο χιλιάδες χρόνια λοιπόν, η Εκκλησία μας δείχνει το Χριστό μέσα από το ίδιο το έργο της, αφού αυτή είναι “Ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας” κατά τον Ιερό Αυγουστίνο. Μας καλεί κι αυτή με μια φωνή παρακλητική, νουθεσίας και αγάπης, να βρεθούμε κοντά της και να γνωρίσουμε το Χριστό εντός αυτής ώστε να τον αναγνωρίζουμε και εκτός αυτής, στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας και στον κάθε άλλο άνθρωπο.

Καλεί τον καθένα μας να μετατρέψει την καρδιά και την ψυχή του από έρημο σε κήπο και όαση. Να γίνουμε από κομμάτια μιας ερημίας συμμέτοχοι μιας ηρεμίας. Να ακούσουμε τη φωνή της Εκκλησίας, του Ιωάννου, του Θεού και να επανευαγγελισθούμε. Διότι αν δεν επανευαγγελισθούμε εμείς δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην υποχρέωση του ευαγγελισμού των άλλων.