Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας

Η ποιητική και μουσική υμνολογία, μέσα στην Μεγάλη σε φανερώσεις Εβδομάδα,  μας προβάλλει το πρόσωπο «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός».

Ο Χριστός προσκεκλημένος στο σπίτι γνωστού Φαρισαίου και η πόρνη μαθαίνει ότι θα είναι στο σπίτι του ο  Χριστός, όπου προσέρχεται,στιγματισμένη, χωρίς αξία και υπόληψη, καταδικασμένη στο νυν και στην αιωνιότητα.Πλένει με μύρα και δάκρυα – εκδήλωση αγάπης και τιμής -τα πόδια του Δεσπότη Χριστού.Ο Φαρισαίος, φύλακας του Νόμου και τηρητής των διατάξεων, δεν της επιτρέπει να μπει: Ο νόμος θέλει να αποκλείσει τη Χάρη και ο Χριστός παραγγέλλει να επιτρέψουν την είσοδο, «…. δεν απαιτεί ευθύνες για τα αμαρτήματα, αλλά συγχωρεί», δεν ήρθε να φέρει κανόνες, ἀλλὰ προσφέρει τὸν Ἑαυτό Του σε όσους ξαρματώθηκαν από τις αυταπάτες του κόσμου: Την αποδέχεται λέγοντας «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες διότι πολύ αγάπησες».

Ο Χριστός μέσα στην εστία του Φαρισαίου, κάνει την ανατροπή  του ηθικού ορθολογισμού κατά τον οποίο ο άνθρωπος ταυτίζεται με τις πράξεις του, με τη συμπεριφορά του. Γκρεμίζει τον ηθικισμό: Ο άνθρωπος είναι απείρως μεγαλύτερο μέγεθος από τις πράξεις, που μπορεί να έχουν λανθάνουσα αναζήτηση, ούτε εξαντλούν το βάθος του:Κανείς δεν έχει εκπέσει της Αγάπης του Θεού και δεν ὑπάρχει λάθος που μπορεί να αλλάζει την αγάπη Του προς εμάς, δεν υπάρχει αστοχία που να υπερβαίνει την αγάπη Του. Η πόρνη παρουσιάζεται αυτή που είναι στο Θεό, αφήνεται στην εμπειρία της σχέσης με τον Χριστό, που είναι ελευθερία και έκπληξη.Στο σήμερα,στη στιγμή της χάριτος, η άβυσσος των αμαρτιών καλεί την άβυσσο του ελέους, ο ισότιμος Θεός ανυψώνει την έσχατη. Από «του κόσμου τες πολλές αναστροφές», κατακτιέται από την αγάπη Του, χωρίς πανοπλία υποκρισίας την ντύνει και πάλι ο Θεός με τη χάρη Του, περνά στην ευθύνη της ελευθερίας του Χριστού, την έχει πείσει η αλήθεια του Αγαπώμενου, στον οποίο προσφέρει τα μύρα του ενταφιασμού.Ο Θεός των μετανοημένων αμαρτωλών εισακούει την σιωπή της – που «ήλθε ζητήσαι και σώσαι το απολωλός», την αναβαπτίζει στο κάλλος της Χάρης Του, κάνει την αμαρτία της από κρυψώνα και φυγή, δοξολογία,εφαλτήριο για την μόνη αρετή τηςαγάπης Του, πράξη πνευματικότατη.Ληστές και πόρνες βρίσκουν αυτό πουψάχνουν,αμαρτωλοί αλλάκαθόλου διαγραμμένοι, αλλάζουν από τη συνάντηση με την θεϊκή αγάπη, σώζονται.

Η πόρνη το μέλος της Βασιλείας Του, δεν κρίνεται από «τες εφήμερες συναναστροφές και αγάπες» μα από την Αιώνια Αγάπη Του που δεν σταματά στα έργα της, μα πάει στο μυστήριο της καρδιάς,που η ελπίδα της δεν κρύβεται σε αυτό που κατορθώνει αλλά σε αυτό που επιθυμεί. Που χωράει απελπισία,όταν σωζόμαστε από το έλεος Του,όταν σωτηρία μας είναι ο Θεός. Κατά τον Χρυσόστομο :«Πόρνη επιθύμησε ο Θεός; Ναι πόρνη, εννοώ τη δική μας φύση…και Αυτός ο τέτοιου μεγέθους και τέτοιας αξίας, την επιθύμησε…και τι κάνει; Επειδή αυτή δεν μπορούσε να ανέβει ψηλά, εκείνος κατέβηκε χαμηλά…Και της δίνει δακτυλίδι, το Άγιο Πνεύμα…ήρθε να την πάρει, άσχημη την είδε, την αγάπησε και την έκανε νέα.. για να καταλάβεις τον Έρωτα του Νυμφίου».

Τι μας λέει η σημερινή ημέρα; Ότι δεν υπάρχουν εξασφαλίσεις στον «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα άνθρωπο». Όταν κράταμε το νου μας στον Άδη δεν απελπιζόμαστε, δεν στηριζόμαστε στη «δύναμη» των κατορθωμάτων μας.

Όπως στην καρδιά κάθε μαθητή μπορεί να κρύβεται ένας προδότης, στην καρδιά μιας πόρνης μπορεί να φυλάσσεται μια παρθένος, Ο ζηλωτής Ιούδας, ο αγκυλωμένος,την κατηγορεί για κατασπατάληση του μύρου, όταν«δούλος εγεγόνει», αυτή ελευθερωνόταν, την ίδια στιγμή που εψύγηη καρδιά του, στην καρδιά της πόρνης ο πόθος ενεργοποιείται και τον έσχατο λόγο δεν τον έχουν οι ενοχές, η ντροπή ή η απόγνωση.

Δύο κόσμοι διαλέγονται και αναμετρούνται σήμερα,της συναλλαγής που μετρά και του δώρου της άμετρης αγάπης. Ο μαθητής χρόνια κοντά στο Χριστό και όμως τον παρανοεί, τον παραχαράσσει, τι σημασία αν νομίζει ότι κατέχει το Θεό όταν τον προδίδει; Ο Ιούδας κατηγορεί την πόρνη για κατασπατάληση του μύρου κινείται στο θέλημά του, ανταλλάσσει το διδάσκαλο, μεταμελείται, δεν μετανοεί, αυτονομείται, αποκόπτεται, παίρνει το δικό του δρόμο.Η Εκκλησία γεμίζει με ύμνους που αντηχούν για την «πόρνη» γυναίκα! Γιορτάζει την επιστροφή εκείνης που συνειδητοποιεί ότι η ηδονή και η ευτυχία δεν ταυτίζονται, που πλέον αγαπά τον Χριστό περισσότερο από τη φιληδονία χωρίς Αυτόν κάθε ευτυχία είναι ληξιπρόθεσμη.

Μεγάλη Τρίτη μέσα από μια μετανοούσα αμαρτωλή που φέρει ζωή, «Η πρώην άσωτη γυναίκα ξάφνου σωφρονίστηκε» την σην αισθομένη Θεότητα… διάλυσον το χρέος ως εγώ τους πλοκάμους…» Μια γυναίκα παίρνει το ρίσκο βλέποντας τα λάθη της ως μέσα μετανοίας, μην μένοντας σε ερινύες και εγωϊστικές ενοχές, αλλά συναντώντας τις ‘’αβύσσους των κριμμάτων’’ του πληθωρικού Πατέρα. Στο σκοτάδι της, πιστεύει στο φως που εισέρχεται από καρδιές ραγισμένες, όταν σωτηρία είναι ο Θεός, δηλαδή η άρνηση της αυτοδικαίωσης και η ελπίδα που δεν κρύβεται σε αυτό που κατορθώνουμε αλλά σε αυτό που επιθυμούμε.

Μόνη Αρετή της, η Αγάπη Του που δεν ήρθε να φέρει κανόνες, από ύψος της θεότητας, αλλὰ προσφέρει τὸν Ἑαυτό Του σε όσους αισθάνθηκαν την αγάπη του Θεού ως παρουσία και έκαναν το άλμα,από τον «ασέληνο έρωτα της αμαρτίας» – το αδιέξοδο της φιλαυτίας – στο άπειρο πέλαγος της αμέτρητης αγάπης Του.

Η Εκκλησία – με την ποιητική και μουσική υμνολογία στην Μεγάλη Εβδομάδα – γιορτάζει απόψε και ψάλλει για όσους δεν προβάλλει την πεποίθηση αλλά το συγκεκριμένο πρόσωπο, που φέρνει το εξής μήνυμα στον άνθρωπο: προτεραιότητα στους εσχάτους απόψε στους ναούς, όσους έχουν ανυψωθεί από Εκείνον και παίρνουν τιμή από τον Ατίμητο, εν δοξολογία.