Του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Ἀρχιερέας ἁπλός, ποιμένας ἀνύστακτος, πατέρας φιλόστοργος, λειτουργὸς ἱεροπρεπέστατος, ἱεροκήρυκας διαπρύσιος, τῆς Ἐκκλησίας διάκοσμος, τῆς Καρυστίας ἀγαλλίαμα, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη της, πολιὸν Γέροντα Σεραφείμ. Πενηνταέξη χρόνια ποιμαίνει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπλανέστατα γενόμενος ὁ ἴδιος παράδειγμα χριστιανικῆς ζωῆς, ποὺ στὸ πρόσωπό του δοξάζεται ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς. Γι’ αὐτὸν ζεῖ, Αὐτὸν ὑπηρετεῖ, γι’ Αὐτὸν ἀναπνεέει, σ’ Αὐτὸν ἀδιαλείπτως προσεύχεται, Αὐτοῦ τὸ φῶς σκορπάει μὲ τὶς ἀκτῖνες τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων του. «Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν» (Ἑβρ. β΄ 26-27).
Ὁ Καρυστίας Σεραφεὶμ ἔχει βάλει ἀνεξίτηλη σφραγίδα εὔσπλαχνου πατέρα, μὲ μοναδικὴ καλωσύνη, ὑπομονή, ἀγκαλιὰ ἀνοιχτή, ἕτοιμη νὰ χωρέσει ὅλους, μάτια ποὺ δακρύζουν ἀπὸ θλίψη γιὰ τὶς πτώσεις καὶ ἀπὸ χαρὰ γιὰ τὴν ἀνόρθωση καὶ ἐπιστροφή τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν.
Ἡ Καρυστία καὶ ἡ Σκῦρος εὐγνωμονοῦσα δοξάζει τὸν Ὕψιστον γιὰ τὸ οὐρανόσδοτο αὐτὸ δῶρο στὴν ἁγιοτρόφο ἐπαρχία της καὶ δέεται ὑπὲρ μακροημερεύσεως τοῦ Ποιμενάρχη της καὶ Πατέρα της γνωρίζουσα ὅτι ἡ πατρότητα δὲν κατακτᾶται, δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ ὑλικὰ μέσα καὶ τρόπους. Ἡ πατρότητα χαρίζεται, ἀποτελεῖ δωρεὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῆς ἀνθρώπινης θελήσεως, δυνάμεως ἢ ἱκανότητος. Ἡ πατρότητα ἀποτελεῖ «σημεῖον», γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες εἶναι σημειοφόροι, ἀφοῦ τοὺς δίνεται ἡ ἱκανότητα νὰ συμβουλεύουν στοργικά, νὰ νουθετοῦν τὰ πνευματικά τους τέκνα καὶ νὰ τὰ κατευθύνουν μέσα ἀπὸ τὶς συμπληγάδες πέτρες τοῦ παρόντος βίου στὸ εὑρύχωρο πλάτωμα τῆς αἰωνιότητος.
Ἡ μικρὴ γιορτοῦλα ποὺ ἑτοιμάσθηκε γιὰ νὰ τιμηθεῖ ὁ ἄξιος αὐτὸς ἱεράρχης σήμερα ἀποτελεῖ μικρὴ ἔνδειξη ἐγνωμοσύνης παιδιῶν πρὸς τὸν πατέρα, μικρὴ ἔνδειξη ἀντιπελαργήσεως στὴν ἀπέραντη ἀποδεδειγμένη ἀγάπη του καὶ προσφορά του στὴν Ἐκκλησία μας.
