Του Αρχιμ. Χρυσοστόμου  Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Κοινωνιολόγου

Διαβήκαμε το κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Θα κληθούμε να αποδείξουμε με έργα και με λόγια κατά πόσο, όσα  μορφωθήκαμε τις Κυριακές που πέρασαν και όσα διαβάσαμε τον καιρό του Τριωδίου που ήδη παρήλθε, μπορούμε να τα κάνουμε όρους συνύπαρξης και εφαλτήρια σωτηρίας. Διδάχος  μοναδικός και ανεπανάληπτος ήταν  και είναι ο Ιησούς. Ο λόγος Του εύστοχος από τότε, επίκαιρος μέχρι και σήμερα. 

Διδαχθήκαμε για την θερμή και ανεπιτήδευτη προσευχή, χωρίς κρίσεις, συγκρίσεις  και κατακρίσεις. Να προσέχουμε ώστε να μη δίνουμε χώρο σε θρησκευτικό ναρκισσισμό και σε χριστιανική έπαρση. Επίσης λάβαμε το μάθημα της αμνηστίας σε κάθε αποστάτη της ζωής και παραστρατημένο της κοινωνίας. Πραγματώνεται η διδασκαλία Του  μέσα από την πραγματική ταπείνωση,  την ειλικρινή συγχώρεση και την έκφραση χαράς για  την επιτυχία, την ανάκαμψη, την ανάνηψη του άλλου. Αρκεί τα όλα αυτά  να μην είναι εξωτερικός καταναγκασμός και τυπικός καθωσπρεπισμός, αλλά να πηγάζουν από την καρδιά, να πηγαίνουν στα χείλη κα να παραμένουν στην συνείδηση.

Πληροφορηθήκαμε για την έμπρακτη αγάπη στον διπλανό μας χωρίς διακρίσεις καταγωγής και επιπέδου. Τα προβλήματα χτυπούν την πόρτα της ζωής όλων οποτεδήποτε και κρούουν την θύρα της διάθεσης του καθενός μας διαρκώς. Όταν απαντήσουμε σωστά ο κάθε λογής πόνος και κάθε μορφής  ανάγκη γίνονται ελαφρύτεροι. 

Τέλος ακούσαμε για την εκούσια  αποχή από τροφές και κακίες και την ειλικρινή νηστεία απο αμαρτίες και αστοχίες. Να ασκηθούμε δηλαδή  στην αμνησικακία και την συγχώρεση, όχι ώς δείγματα δειλίας και αδυναμίας αλλά ως αποδείξεις  ανωτερότητας και μεγαλοψυχίας. Πτυχές  και τρόποι νηστείας είναι  να στερήσουμε τον εαυτό μας όχι μόνο από κάποια φαγητά, αλλά και  από τον θυμό και την εμπάθεια. Δεν πρέπει βέβαια τα παραπάνω να καταντήσουν ενέργειες  ρουτίνας και υποχρέωσης, αλλα να καταλήξουν ώς ανάγκη εσωτερική και ουσιαστική. Η εγκράτεια δεν είναι καθήκον που αφορά κάποιους και λίγους. Είναι θέμα άσκησης να θέτουμε χαλινό στην θέληση μας, στην  σκέψη μας και στην γλώσσα μας  για να μην τρέχουν σε τόπους που βλάπτουν. Ότι τέλος πράξουμε δεν πρέπει να έχει αποδέκτη τον έπαινο των άλλων, αλλά τον αθλοθέτη Ιησού και Εκείνου την ανταμοιβή επιδιώκουμε και όχι των άλλων το χειροκρότημα.

Οφείλουμε να προσέξουμε και την εξής σημαντική λεπτομέρεια: μην προσπαθήσουμε να αντιγράψουμε την ζωή η τις σελίδες  άλλων ανθρώπων, μπορεί να εκτεθούμε ως κακέκτυπα, ίσως και να αποτύχουμε από λάθος γραφές. Κάποιων οι δράσεις είναι όντως αξιόλογες και αξιοπρόσεκτες, είναι δικές τους όμως συγγραφές. Μπορούμε να εμπνευστούμε άνετα και να τις μιμηθούμε ελεύθερα, αλλα με το δικό μας πνεύμα και την προσωπική μας σφραγιδα. Οι χειραγωγήσεις βλάπτουν τον χαρακτήρα μας και αλλοιώνουν  την πορεία μας.  Οι πιθανότητες λάθους εκ μέρους των άλλων είναι αρκετές και το ενδεχόμενο  να παρασυρθούμε ορατό, με συνέπειες ολέθριες για την ύπαρξή μας και το είναι μας. 

Ας μεριμνούμε στη βιωτή μας όλη -και στην εντός αυτής κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου που άρχισε-,  να μη κριθούμε στάσιμοι ως χριστιανοί και να φροντίσουμε να μη καταλήξουμε μετεξεταστέοι ως άνθρωποι. Επίσης δεν δικαιούμαστε και  δεν δικαιολογούμαστε να επιλέξουμε η να απομονώσουμε ένα από τα παραπάνω μαθήματα, αυτό που ίσως μας εξυπηρετεί και μας συμφέρει. Ο χριστιανός αγωνίζεται διαρκώς να εφαρμόσει όσα ο Κύριος  δίδαξε ως τρόπο πολιτείας και ως δρόμο σωτηρίας. Ούτε βέβαια επιτρέπονται η αμέλεια και η ραθυμία. Μας αποπροσανατολίζουν από την στοχοθεσία μας· να πλησιάσουμε τον Θεό με τις δυνάμεις μας με αγώνα και δια του πλησίον μας.

Πρέπει να τολμήσουμε και να αλλάξουμε, να αποφασίσουμε και  να δρασουμε, να αναλογισθούμε και να αγαπήσουμε, να θελήσουμε και να ζήσουμε. Όσο και όταν έχουμε συνέπεια στη μαθητεία μας, τόσο θα έχει συνέχεια η πιστότητά μας ενώπιον του Μεγάλου Διδασκάλου Χριστού στο εκπαιδευτήριο της Εκκλησίας Του. Εκεί μέσα  βιώνουμε τα πάντα καρδιακά και προοδεύουμε για πάντα ολοκληρωτικά, σωζόμαστε κατά πάντα  ψυχοπνευματικά.