Την Κυριακή 25 Μαΐου (του Τυφλού) το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στο Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στο όρος Βέρμιο.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ενώπιον της Μάνας του Πόντου, της Προστάτιδας των προσφύγων και των ξεριζωμένων, της Παναγίας της Σουμελιώτισσας, τελέστηκε το μνημόσυνο για τα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού παρουσία τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, εκπροσώπων Ποντιακών Σωματείων και Πολιτιστικών Συλλόγων και πλήθους ευσεβών προσκυνητών.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο κ. Κωνσταντίνος Φωτιάδης, ενώ οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με τρισάγιο και καταθέσεις στεφάνων στο μνημείο του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, πλησίον του Iερού Ναού.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ᾽ οὐ στενοχωρούμενοι … διωκόμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι».
Μέ αὐτές τίς λέξεις περιγράφει, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος τή ζωή του. Θλίψεις, στενοχωρίες, διωγμοί, δοκιμασίες, φυλακίσεις ἦταν αὐτά πού γέμιζαν καθημερινά τή ζωή του, τήν κάθε της ἡμέρα. Ἄνθρωπος μορφωμένος, μέ βαθειά γνώση τῆς ἑβραϊκῆς ἀλλά καί τῆς ἑλληνικῆς παραδόσεως, θά μποροῦσε νά εἶχε κάνει μία ἐντελῶς διαφορετική σταδιοδρομία, καί νά ἀπολαύσει μία ἤρεμη καί ἥσυχη ζωή. Ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος ὅμως ἐπέλεξε νά ἀκολουθήσει τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού τόν κάλεσε νά ἀλλάξει τή ζωή στόν δρόμο γιά τή Δαμασκό, ὅταν τόν τύφλωσε γιά τόν κόσμο, τοῦ ἄνοιξε ὅμως τά μάτια στόν ἀληθινό Θεό, ὅπως συνέβη καί μέ τόν τυφλό τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Καί ἔτσι ἔγινε ἀπό διώκτης τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολός του.
Γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου ὑπέμενε τόσες θλίψεις καί τόσους διωγμούς ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πού ἴσως κανένας ἄλλος δέν ὑπέμεινε. Ἀλλά ποτέ δέν ἐγόγγυσε, ποτέ δέν διαμαρτυρήθηκε, ποτέ δέν φοβήθηκε καί ποτέ δέν ὑποχώρησε, γιατί γνώριζε καλά καί πίστευε ἀκράδαντα ὅτι τό ὀστράκινο σκεῦος τῆς ὑπάρξεώς του βρισκόταν στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Αὐτός τόν προστάτευε, αὐτός τόν συνόδευε, αὐτός τόν ἐνίσχυε, αὐτός τόν ἐνδυνάμωνε. Γι᾽ αὐτό καί χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς καμία ἀμφιβολία τόν ἀκούσαμε νά τονίζει σήμερα «διωκόμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι».
Ὄντως ὁ Χριστός δέν ἐγκατέλειψε ποτέ τόν ἐκλεκτό του ἀπόστολο. Τόν εἶχε διαβεβαιώσει ἄλλωστε ὅτι θά εἶχε τή χάρη του, ἡ ὁποία «ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ὅ,τι καί ἐάν εἶχε, ἀπό ὅ,τι καί ἐάν ἔπασχε ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶχε τήν πανσθενῆ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, νά ἀναπληρώνει τά ἐλλείποντα. Γι᾽ αὐτό καί διεκήρυσσε ὁ ἀπόστολος «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ». Ὅλα ἔχω τή δύναμη νά τά κάνω καί νά τά ὑπομείνω μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ πού μέ ἐνισχύει. Ὅλα μπορῶ νά τά ἀντέξω, γιατί δέν αἰσθάνομαι μόνος μου, γιατί δέν αἰσθάνομαι ἐγκαταλελειμένος καί ἀβοήθητος, γιατί νιώθω ὅτι ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός πού μέ στηρίζει καί μέ καθοδηγεῖ, ὥστε νά ἀντιμετωπίσω ὅλους τούς πειρασμούς καί ὅλες τίς δυσκολίες.
Ἔτσι θά αἰσθανόταν καί οἱ πατέρες μας, ὅταν βρέθηκαν ἀντιμέτωποι μέ τίς θλίψεις καί τίς στενοχωρίες, τίς ὁποῖες καθημερινά τούς προσέφεραν οἱ ἀλλόθρησκοι κατακτητές. Ἔνιωθαν ὅτι τά ὀστράκινα σκεύη τῆς ζωῆς τους θά διαλυόταν στίς ἐξορίες, στά καταναγκαστικά ἔργα, στίς πιέσεις πού ὑφίσταντο ἐπειδή ἦταν χριστιανοί καί Ἕλληνες, ἀλλά εἶχαν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Εἶχαν ἐμπιστοσύνη στήν Κυρά τοῦ Πόντου, τήν Παναγία Σουμελᾶ καί στόν τίμιο Πρόδρομο καί στόν ἅγιο Γεώργιο, πού μεσίτευαν στόν Χριστό γιά χάρη τους.
Ἔτσι αἰσθανόταν καί ὅταν οἱ διώξεις ἐναντίον τους δέν ἐξαντλοῦντο στίς ἐξορίες καί στίς ἄλλες φοβερές δοκιμασίες, πού τούς ἔκαναν νά αἰσθάνονται μόνοι καί ἀβοήθητοι καί νά ἐκζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὅταν μετατράπηκαν σέ ξεριζωμό ἀπό τίς πατρογονικές ἑστίες τους, ἀπό τή γῆ τῶν πατέρων τους, πού τίμησαν γιά τρεῖς χιλιάδες χρόνια τόν Πόντο μέ τήν ἑλληνική καταγωγή τους, τόν πολιτισμό καί τήν πίστη τους, καί ὅταν ἀκόμη ἐξελίχθηκαν σέ γενοκτονία ἑνός ὁλόκληρου λαοῦ.
Καί ὅμως καί πάλι ἄντεξαν, ἔστω καί ἐάν πολλά ἀπό τά ὀστράκινα σκεύη δέν ἄντεξαν καί ἔσπασαν καί θρυματίσθηκαν. 350 καί πλέον χιλιάδες Πόντιοι ἦταν ὅσοι ἔχασαν τή ζωή τους σ᾽αὐτόν τόν ἀνελέητο καί ἄδικο διωγμό τόν ὁποῖο ὑπέστησαν οἱ πατέρες μας στόν Πόντο, ἀλλά καί αὐτή ἡ δοκιμασία δέν μείωσε στούς ὑπολοίπους τή δύναμη τῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό.
Μέ τήν πίστη ὅτι ὁ Θεός δέν θά τούς ἐγκαταλείψει, συνέχισαν τόν πικρό καί δύσκολο δρόμο τῆς προσφυγιᾶς μέσα ἀπό ἀπερίγραπτες δυσκολίες μέχρι νά φθάσουν, ὅπου ὁ καθένας ἔφθασε, ἐξαντλημένοι καί ἐξουθενωμένοι.
Ὅμως καί πάλι ἄντλησαν δύναμη ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ γιά νά προχωρήσουν τόν δρόμο τῆς ζωῆς τους μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στήν Παναγία τή Σουμελιώτισσα, τήν προστάτιδά τους, τήν εἰκόνα τῆς ὁποίας μετέφεραν ἀργότερα στόν τόπο αὐτό πού φιλοξένησε καί φιλοξενεῖ πολλούς ἀπό αὐτούς.
Μέ αὐτή τή δύναμη καί μέ τήν πίστη ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ὅσες δυσκολίες καί θλίψεις καί διωγμούς καί ἐάν ἀντιμετωπίσουμε στή ζωή μας, ἀλλά εἶναι πάντοτε δίπλα μας, ἐάν ἐμεῖς δέν ἀπομακρυνόμεθα ἀπό κοντά του, ἄς ἀγωνιζόμαστε γιά τή δικαίωση τῶν θυμάτων τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἄς ἀγωνιζόμαστε γιά νά παραμένουμε σταθεροί στήν πίστη τῶν πατέρων μας καί πιστοί στίς παραδόσεις μας, καί ἄς προσευχόμεθα γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν μαρτυρικῶς ἐν Πόντῳ τελειωθέντων ἀδελφῶν μας .ὄχι μόνο σήμερα πού τελοῦμε τό ἐπίσημο μνημόσυνό τους ἀλλά καθημερινά, γιατί χάρη στίς δικές τους θυσίες ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός δέν ἔσβυσε. Συνεχίζει καί θά συνεχίζει νά ζεῖ καί νά ἀκμάζει, ἀρκεῖ οἱ Πόντιοι νά εἶναι ἑνωμένοι κάτω ἀπό τή σκέπη τῆς Παναγίας Μητέρας του, τῆς Παναγίας Σουμελᾶ.
