Τήν Τετάρτην, 3ην /16ην Νοεμβρίου 2016, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν πόλιν τῆς Λύδδης ἡ μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.
Κατά τήν ἑορτήν ταύτην τῆς 3ης Νοεμβρίου ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ γεγονότος, ὅτι τό σεπτόν λείψανον τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἐκ τῆς Ρώμης, πόλεως τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, μετηνέχθη εἰς τήν Λύδδαν, πόλιν τῆς καταγωγῆς αὐτοῦ, ἐκ μητρός καί ἐναπετέθη εἰς τάφον, ἐπί τοῦ ὁποίου ἀργότερον κατά τήν δεκαετίαν 326-336μ.Χ. ἡ ἁγία Ἑλένη ἵδρυσε μέγαν Ναόν, οὗτινος καί τά ἐγκαίνια ἐτελέσθησαν καί συνεορτάζονται σήμερον καί ὅστις ἀπετέλεσε τό λατρευτικόν κέντρον τῆς ἐν Λύδδῃ Χριστιανικῆς Κοινότητος, ἔχούσης τάς ἀρχάς αὐτῆς εἰς τά Καινοδιαθηκικά χρόνια: (Πράξ. 9,32).
Διά τόν ἑορτασμόν τῆς μνήμης ταύτης ἐτελέσθη κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν Πατριαρχική θεία Λειτουργία, τῆς ὁποίας προεξῆρξε μετά τήν ἐν παρελάσει Προσκοπικήν ὑποδοχήν, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Ξάνθης κ. Παντελεήμονος, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρῴην Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ καί τοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας παρεπιδημοῦντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεοδοσίου Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ ἡγούμενος εἰς Φχές Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερώνυμος, καί ἱερέων κυρίως τῶν ὁμόρων τῆς Λύδδης Κοινοτήτων ἀλλά καί ἄλλων, τῶν διακόνων π. Ἀγαπίου καί Μάρκου, προσερχομένου πλήθους πιστῶν ἐκ τῶν πόλεων τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Παλαιστίνιακῆς Αὐτονομίας, προσκυνούντων τόν Τάφον του Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί ἁγιαζομένων ἐκ τῆς χάριτος αὐτοῦ, ψαλλόντων τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά ἑλληνιστί, ρωσσιστί καί ἀραβιστί καί τῶν μελῶν τῆς χορῳδίας τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς Λύδδης ἀραβιστί, παρουσία τοῦ Πρέσβεως τῆς Σερβίας εἰς Τέλ Ἀβίβ.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί, ἔχοντα οὕτως ὡς ἕπεται:
«Τόν νοερόν ἀδάμαντα τῆς καρτερίας ἀδελφοί, πνευματικῶς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τόν ἀοίδιμον μάρτυρα, ὅν ὑπέρ Χριστοῦ πυρούμενον ἐχάλκευσαν κίνδυνοι, καί ἐστόμωσαν βάσανοι καί ποικίλαις κολάσεις ἀνήλωσαν , σῶμα τό φύσει φθειρόμενον, ἐνίκα γάρ ὁ πόθος τήν φύσιν διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν, διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί καί Χριστιανοί,
Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία σήμερον τιμᾷ καί γεραίρει τόν «νοερόν αὐτῆς ἀδάμαντα, Γεώργιον τόν ἀοίδιμον μάρτυρα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δέ πόλις ὑμῶν ἡ πάλαι ποτέ καλουμένη Γεωργιούπολις, καυχᾶται τήν καύχησιν Χριστοῦ, ἐπί τῇ σημερινῇ ἑορτῇ τῆς μνήμης τῆς καταθέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ, ἔνθα συνήχθημεν, ἵνα προσφέρωμεν δόξαν καί αἴνεσιν Χριστῷ τῷ ἀληθινῷ Θεῷ ἡμῶν καί τῷ αὐτοῦ μεγαλομάρτυρι Γεωργίῳ.
Ὡς γνωστόν, ὁ ἅγιος Γεώργιος ἐγεννήθη εἰς Καππαδοκίαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀλλά μετῳκίσθη εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τῆς Παλαιστίνης μετά τῆς μητρός αὐτοῦ εἰς τόν τόπον τῆς καταγωγῆς αὐτῆς. Ἀκολούθως μετέβη εἰς Ρώμην καί παρουσιασθείς ἐνώπιον τοῦ εἰδωλολάτρου αὐτοκράτορος τῶν Ρωμαίων Διοκλητιανοῦ, ὡς καί πάσης τῆς Βουλῆς, ἐκήρυξεν ἑαυτόν Χριστιανόν. Καί διά τοῦτο ὑπέστη τόν διά σκληρῶν βασανιστηρίων μαρτυρικόν αὐτοῦ θάνατον.
«Ἐνίκα γάρ ὁ πόθος τήν φύσιν, διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον, Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν», λέγει ὁ μελῳδός τοῦ ἁγίου. Ὁ πόθος οὗτος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀγαπητοί μου, δέν ἦτο συναισθηματικός ἀλλ’ οὔτε καί ὀνειρώδης. Ἦτο πόθος διακαής, κινούμενος ὑπό τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τῆς πίστεως τοῦ ἁγίου εἰς τόν Χριστόν, τό φῶς, τήν ἀλήθειαν τοῦ κόσμου. ἧτο πόθος ἑνώσεως μέ τήν αἰώνιον ζωήν, τόν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ. «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἔχει ζωήν αἰώνιον. Ὁ δέ ἀπειθῶν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν» (Ἰωάν. 3,36), λέγει Κύριος, καί ἀλλαχοῦ, «εἰ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γάρ ἄν θέλει τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν, ὅς δ’ ἄν ἀπολεσῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν. Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδίσῃ , τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αυτοῦ;», (Ματθ. 16,24-26).
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ πόθος τοῦ Γεωργίου διά τοῦ Χριστοῦ ἦτο πόθος διά τήν ἀπόκτησιν τῆς ἐν Χριστῷ αὐτοῦ ἐλευθερίας, τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν λατρείαν τῆς ὕλης καί τῶν γηΐνων πραγμάτων, ἀλλά καί ἀναδεικνύει τό μεγαλεῖον τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δέ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν σάρκα καί τό σῶμα αὐτοῦ δέν ὑπόκειται εἰς τούς φυσικούς νόμους τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Διά τοῦτο λέγει Κύριος, «μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεινόνταν τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι. Φοβήθητε μᾶλλον τόν δυνάμενον καί ψυχήν καί σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεένῃ», (Ματθ. 10,28).
Ὄντως, ὁ θεσπέσιος Γεώργιος ἀνεδείχθη γνήσιος φίλος τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον κατά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τούς εἰδωλολάτρας συμπολίτας αὐτοῦ, ἀλλά καί κατά τήν διάρκειαν τῶν σκληρῶν βασανιστηρίων αὐτοῦ, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Σῶμά σου παραδούς ταῖς τιμωρίαις, τήν ψυχήν ἐτήρησας ἀπήμαντον, θεομάκαρ, τήν ἄνωθεν γάρ ἔσχες ἀρωγήν φρουράν προμηθεστάτην ἐν τοῖς πολεμοις, Γεώργιε». Καί ἀναλυτικώτερον. Ὁ Γεώργιος ἐπέδειξεν ὄχι μόνον θαρραλέαν ἀντίστασιν κατά τοῦ διαβόλου, ἀλλά καί ἀξιοθαύμαστον θεῖον φόβον, ὑπακούων οὕτως εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Τόν Θεόν φοβήθητε, ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ», (Ἰακ. 4, 7 καί Α΄ Πέτρου 5,9). «Λέγω δέ εἰς σᾶς τούς φίλους μου, παραγγέλλει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, θά ἀντιμετωπίσητε κινδύνους καί διωγμούς. Μή παρασυρθῆτε εἰς ὑποκρισίαν, διά νά ἀσφαλισθῆτε ἀπό αὐτούς. Μή φοβηθῆτε ἀπό ἐκείνους πού θανατώνουν τό σῶμα καί ὕστερον δέν ἠμποροῦν νά κάνουν τίποτε περισσότερον. Θά σᾶς ὑποδείξω δέ ἐγώ ποῖον νά φοβηθῆτε. Νά φοβηθῆτε ἐκεῖνον, πού ἀφοῦ σᾶς θανατώσῃ καί σᾶς ἀφαιρέσῃ τήν πρόσκαιρον καί ἐπίγειον ζωήν, ἔχει ἐξουσίαν νά σᾶς ρίψῃ εἰς τό αἰώνιον πῦρ τῆς κολάσεως. Ναί, σᾶς λέγω, αὐτόν πρέπει νά φοβηθῆτε. Τούς ἀνθρώπους μή τούς λογαριάζητε. Διότι, καί ἄν ἀκόμη σᾶς θανατώσουν, μή νομίσητε ὅτι ὁ Θεός σᾶς ἐγκατέλιπε καί δι’ αὐτό θανατώνεσθε». Ὑποδείξω δέ ὑμῖν, λέγει Κύριος, τίνα φοβηθῆτε. Φοβήθητε τόν μετά τό ἀποκτεῖναι ἔχοντα ἐξουσίαν ἐμβαλεῖν εἰς τήν γέεναν. Ναί, λέγω ὑμῖν, τοῦτον φοβήθητε», δηλονότι τόν Θεόν, τόν ἔχοντα τήν ἐξουσίαν. (Λουκ. 12, 4-5).
Εἰς αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς ἡ προσωπικότης τοῦ ἁγίου Γεωργίου προβάλλεται σήμερον ἐν τῇ ἱερᾷ αὐτοῦ μνήμῃ, ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν ἀφ’ ἑνός καί πηγή ἐμπνεύσεως ἀφ’ ἑτέρου δι’ ἡμᾶς τούς φιλομάρτυρας τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.
«Ἔχομεν τοίνυν τούς μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ οὐ διδασκάλους μόνον ἀγαθῆς πολιτείας, ἀλλά καί κατηγόρους τῆς ἁμαρτίας»,λέγει ὁ Ἀστέριος Ἀμασείας, καί προσθέτει: «Ἤ τοίνυν ὡς διδασκάλους τούς ἁγίους μάρτυρας αἰδεσθῶμεν ἤ ὡς κατηγόρους φοβηθῶμεν, δέξωμεν δέ τόν ἑαυτῶν βίον τοῖς τιμωμένοις ἀκόλουθον, πεισθῶμεν δέ καί ἡμεῖς οὕτως Θεῷ, ὡς οἱ ἅγιοι ταῖς ἐντολαῖς ἐπειθάρχησαν καί τάς ἐπαγγελίας βεβαίως ἤλπισαν» (εἴτε λοιπόν θά σεβασθῶμεν τούς ἁγίους μάρτυρας ὡς δασκάλους, εἴτε θά τούς φοβηθῶμεν ὡς καταγγέλλοντας τήν ἁμαρτίαν. Ἡμεῖς πρέπει νά δείξωμεν τόν τρόπον τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς σύμφωνον μέ αὐτόν τόν τρόπον ζωῆς τῶν ἁγίων τούς ὁποίους ἡμεῖς τιμῶμεν. Τοιουτοτρόπως νά ὑπακούωμεν εἰς τόν Θεόν, ὅπως ἀκριβῶς οἱ ἅγιοι ἐπειθάρχησαν εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί βεβαίως ἤλπισαν εἰς τάς ὑποσχέσεις Αὐτοῦ.
Ἡ μνήμη τοῦ ἐν Χριστῷ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τό παρελθόν, ἀλλά μᾶλλον εἰς τήν σύγχρονον ἡμῖν πραγματικότητα, ὅπου οἱ ἄνθρωποι καί οἱ σύγχρονοι Ρωμαίοι Αὐτοκράτορες τοῦ κόσμου παραθεωροῦν καί ἀπαξιοῦν τήν θείαν δικαιοσύνην καί ἀντ’ αὐτῆς κηρύττουν τήν ἰδίαν καί ἄρρωστον αὐτῶν δικαιοσύνην.
Ὁ γνωστός πάσῃ τῇ Οἰκουμένῃ μεγαλομάρτυς Γεώργιος, ὡς ἀστήρ λάμπων καί φωτίζων, μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι εἴμεθα ποίημα τοῦ Θεοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ πλασθέντες, διό καί παρακινεῖ ἡμᾶς, ἵνα περιπατήσωμεν τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, ὡς διδάσκει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Αὐτοῦ γάρ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν ποίημα κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπί ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός, ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν», (Ἐφ. 2,10), Ἀμήν.
καί ἀραβιστί ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:
http://www.jp-newsgate.net/ar/2016/11/15/25377
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἀρχιμανδρίτης Νικόδημος ἐδεξιώθη εἰς τό ἡγουμενεῖον τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν, τούς Πρέσβεις, τούς Ἐπιτρόπους τῆς Κοινότητος καί ἄλλους εἰς τό ἡγουμενεῖον, τήν μεσημβρίαν δέ παρετέθη τράπεζα εἰς τήν Λέσχην τῆς Κοινότητος.
Εκ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
