Α. Εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας

Τήν Δευτέραν, 6^ην / 19^ην Δεκεμβρίου 2016 ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς κώμης τῆς Μπετζάλλας, ὁμόρου τῆς Βηθλεέμ.

Ὁ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος Νικόλαος ἔζησε τόν 4^ον μ. Χ. αἰῶνα, ἐφυλακίσθη ἐπί Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμίνου, ἐβασανίσθη καί ἀπελευθερώθη, ὅταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐκήρυξε ἐλευθέραν τήν Χριστιανικήν Θρησκείαν μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, τό ἔτος 312 μ. Χ.  Εἶναι εἷς τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 325 μ. Χ.  ὁ ὁποῖος στεντωρείως ὑπεστήριξε τό δόγμα τοῦ ὁμοουσίου τοῦ Υἱοῦ μετά τοῦ Πατρός.

Εἰς τόν ὡς ἄνω Ἱερόν Ναόν προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τῆς Πανηγυρικῆς θείας Λειτουργίας συλλειτουργούντων Αὐτῷ  τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Κάλλιστος, τῶν Ἀραβοφώνων Ἱερέων τοῦ Ναοῦ Πρεσβυτέρων Γεωργίου Σαχουάν, Παύλου Ἀλάμε καί Ἰωσήφ Χόνταλη καί  τοῦ Ἀρχιδιακονεύοντος π. Μάρκου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἐνορίας ταύτης καί μετέχοντος ἐν προσευχῇ καί ψαλμῳδίᾳ τοῦ ἀθρόως καί πανδήμως συναθροισθέντος Ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς πόλεως. Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Χαίροις ὁ Ἱερώτατος νοῦς, τό τῆς Τριάδος καθαρόν ἐνδιαίτημα, ὁ στῦλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, καταπονουμένων ἡ βοήθεια, ἀστήρ ὁ ταῖς λάμψεσιν εὐπροσδέκτων δεήσεων, διασκεδάζων πειρασμῶν τε καί θλίψεων σκότος πάντοτε, Ἱεράρχα Νικόλαε, ὅρμος ὁ γαληνότατος, ἐν ᾧ καταφεύγοντες οἱ τρικυμίαις τοῦ βίου περιστατούμενοι σῴζονται. Χριστόν ἐκδυσώπει ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τό μέγα ἔλεος», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ὁ «κανών τῆς πίστεως, ἡ εἰκών τῆς πραότητος», ὁ ἅγιος δηλονότι Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, ὁ Ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ Ἱερῷ αὐτοῦ Ναῷ, ἵνα ἐπιτελέσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην, τήν συμπίπτουσαν κατά τάς ἁγίας ἡμέρας τῆς προετοιμασίας ἡμῶν διά τόν ἑορτασμόν τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνσαρκώσεως ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς γείτονος πόλεως Βηθλεέμ.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος ἐκλήθη «κανών τῆς πίστεως», διότι μέ σθένος καί ἀποφασιστικότητα ἀντιμετώπισεν τάς φληνάφους καί ἀντιχριστιανικάς διδασκαλίας τοῦ ὄντος φρενοβλαβοῦς Ἀρείου κατά τάς ἐργασίας τῆς ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου συγκληθείσης πρώτης (Α΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ τῷ 325. Τούτου ἕνεκεν ὁ Ἱεράρχης  τῶν Μυρέων ἀνεδείχθη ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί οἰκονόμος τῶν μυστηρίων Αὐτοῦ, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ καί πιστέ θεράπων καί οἰκονόμε τῶν αὐτοῦ μυστηρίων καί ἄνερ ἐπιθυμιῶν τῶν τοῦ Πνεύματος, στήλη τε ἔμψυχος, καί ἔμπνους εἰκών, ὡς θεῖον γάρ θησαυρόν σε, ἡ τῶν Μυρέων Ἐκκλησία ἀγομένη προσήκατο καί πρεσβευτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Προσέτι δέ ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀνεγνωρίσθη «διδάσκαλος τῆς ἐγκρατείας», δηλονότι παιδαγωγός τῶν πιστῶν εἰς τήν ἐν Χριστῷ τελείωσιν καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν αὐτῶν. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά προοδεύουν εἰς τήν ἀρετήν, ὡς παραγγέλλει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων: «Καί αὐτό τοῦτο δέ σπουδήν πᾶσαν παρεισενέγκαντες, ἐπιχορηγήσατε ἐν τῇ πίστει ὑμῶν τήν ἀρετήν, ἐν δέ τῇ ἀρετῇ τήν γνῶσιν ἐν δέ τῇ γνώσει τήν ἐγκράτειαν, ἐν δέ τῇ ἐγκρατείᾳ τήν ὑπομονήν ἐν δέ τῇ ὑπομονῇ τήν εὐσέβειαν, ἐν δέ τῇ εὐσεβείᾳ τήν φιλαδελφίαν, ἐν δέ τῇ φιλαδελφίᾳ τήν ἀγάπην», (Β´ Πέτρ. 1,5-7).

Κατά δέ τόν ὅσιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος, «ἐγκρατής εἶναι αὐτός πού ζῇ μέσα εἰς τούς πειρασμούς καί τάς παγίδας καί τούς θορύβους τοῦ κόσμου καί ἀγωνίζεται μέ ὅλην τοy τήν δύναμιν νά μιμηθῇ τήν ζωήν ἐκείνων, πού εἶναι ἀπηλλαγμένοι ἀπό τούς θορύβους τοῦ κόσμου».

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ἀγαπητοί μου, ἔζη οὐχί κατά τάς ὑπαγορεύσεις τῆς σαρκός, ἀλλά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὡς κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος «οἱ γάρ κατά σάρκα ὄντες τά τῆς σαρκός φρονοῦσιν, οἱ δέ κατά πνεῦμα τά τοῦ Πνεύματος. Τό γάρ φρόνημα τῆς σαρκός θάνατος, τό δέ φρόνημα τοῦ Πνεύματος ζωή καί εἰρήνη», (Ρωμ. 8, 5-6).

Αὐτῆς ταύτης τῆς ἐν Πνεύματι ἁγίῳ ζωῆς καί εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ ζωήν καί εἰρήνην εὐαγγελίζεται ἡμῖν σήμερον ἡ σεβάσμιος μνήμη τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Νικολάου.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι τῇ φωτιστικῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος κατενόησε «τό ἀπ᾽ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον», τό φανερωθέν ἐπί γῆς τοῖς ἀνθρώποις διά τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Τό μυστήριον δέ τοῦτο εἶναι ἡ καθ᾽ ὑπόστασιν ἕνωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί ὑπερευλογημένης Μαρίας, ὡς λέγει καί ὀ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας :  «Τό ἀπ᾽ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον διά σοῦ Θεοτόκε τοῖς ἐπί γῆς πεφανέρωται. Θεός ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει σαρκούμενος καί Σταυρόν ἑκουσίως ὑπέρ ἡμῶν καταδεξάμενος. Δι᾽ οὗ ἀναστήσας τόν Πρωτόπλαστον ἔσωσεν ἐκ θανάτου τάς ψυχάς ἡμῶν».

Τήν εἰς τό ἀπ᾽ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἄγνωστον τοῦτο μυστήριον» ἀνόθευτον καί ὑγιαίνουσαν πίστιν, ἀνέδειξεν ὁ θαυμαστός Ἱερουργός καί ποιμήν, ὁ οἰκουμενικός πλέον Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, ὁ ὁποῖος κατέστη μέλος τῆς ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου συναθροισθείσης πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ, ἔνθα, ὡς λέγει ὁ βιογράφος αὐτοῦ, «γενναίως τε κατά τάς τῶν Ἀρείου φλυαριῶν, τοὐτέστι αἱρέσεων ἵσταται. Καί διαλύσας πάντα καί κανόνα πᾶσι τῆς ὀρθῆς πίστεως ἀκριβῆ παραδούς, ἐκεῖθέν τε ἀναζεύγνυσι καί πρός τήν οἰκείαν ἐπανήκει ποίμνην, τρέπων πάντας καί παράγων ἐπ᾽ ἀρετήν καί θερμότερον τῆς διδασκαλίας ἁπτόμενος».

Ὄντως ἀγαπητοί μου, θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ», (Ψαλμ. 67, 36), ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός. Ἀξιοθαύμαστος εἶναι ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος διά τῶν ἁγίων αὐτοῦ καθοδηγεῖ καί προστατεύει τήν Ἐκκλησίαν καί τόν λαόν αὐτοῦ. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, φορεῖς ὄντες τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀναγνωρίζονται ὡς οἱ φύλακες καί οἱ διαπρύσιοι κήρυκες τοῦ σωτηριώδους  κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἰδού προεόρτιος ἡμέρα σήμερον, τῆς ἐνανθρωπήσεως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, «ὁ Χριστός ἐγγίζει καί ἡ Παρθένος Μαρία ἐν Βηθλεέμ ἐπείγεται, βρέφος σπαργανούμενον, ἀνακλῖναι ἐν φάτνῃ τῶν ἀλόγων, τόν ἐλευθερώσαντα ἡμᾶς, ἐκ τῆς ἀρχαίας κατάρας, καί σῴζοντα τάς ψυχάς ἡμῶν», ἀναφωνεῖ προτρεπτικῶς ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ δέ θερμότατος προστάτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Νικόλαος, μᾶς καλεῖ νά ἑορτάσωμεν τό μέγα μυστήριον τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ μέ ἁλιευτικήν ἁπλότητα, δηλονότι μέ ἐκκλησιαστικόν καί πνευματικόν φρόνημα καί οὐχί μέ κοινωνικήν, δηλαδή κοσμικήν καί πολιτιστικήν ( cultural ) θεώρησιν. Ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν, ἀγαπητοί μου, δηλαδή τά Χριστούγεννα, δέν εἶναι γεγονός πολιτιστικόν, ἀλλά γεγονός τό ὁποῖον ἀφορᾷ εἰς τήν πτῶσιν τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἀνόρθωσιν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Εἶναι γεγονός, τό ὁποῖον ἀφορᾷ εἰς τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης, τόν Θεόν Λόγον καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, τοῦ ὁποίου ἡ Γέννησις ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως τῆς ἀληθείας.

Τόν μέγαν τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ κήρυκα Πανάγιον Νικόλαον ἱκετεύσωμεν καί ἡμεῖς λέγοντες:  Πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης καί σῶσον τήν ποίμνην σου ταῖς πρεσβείαις σου. Ἀξίωσον δέ ἡμᾶς τούς ταπεινούς ἑορτάσαι τήν θείαν τοῦ Χριστοῦ γέννησιν ἐν εἰρήνῃ καί ἀγαθωσύνῃ. Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐν συνοδείᾳ ὅλων τῶν Προσκόπων τῆς πόλεως μετέβη εἰς τήν Τζαμαΐγιετ Χσάν / Γραφεῖον τῆς Κοινότητος καί τό Κέντρον τῶν Προσκόπων, τῇ μεσημβρίᾳ δέ παρεκάθισεν εἰς γεῦμα, τό ὁποῖον παρέθεσεν Αὐτῷ ὁ Ἁγιοταφίτης ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νάρκισσος καί ἡ Κοινότης.

Β. Εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Νικολάου ἑωρτάσθη ἐπίσης δι΄ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίαν τήν πρωΐαν τῆς ἰδίας ἡμέρας 6^ης / 19^ηςΔεκεμβρίου 2016, εἰς τήν ὁμώνυμον ἀρχαίαν Ἱεράν Μονήν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως Ἱεροσολύμων, προεξάρχοντος τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου εἰς Ραφίδια Ἀρχιμανδρίτου Λεοντίου, καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀγαπίου.

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ὁ ἀνακαινίζων τήν Ἱεράν Μονήν ταύτην Ἀρχιμανδρίτης Ἀριστόβουλος διένειμε τό κόλλυβον τοῦ Ἁγίου μεθ’ ἄλλων Ἱεροσολυμιτικῶν εὐλογιῶν εἰς τούς προσκυνητάς, εἰς δέ τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν παρέθεσε ἑόρτιον κέρασμα.

Εκ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων