Ποίημα της Μοναχής Μαριάμ για τον Μακαριστό Μητροπολίτη Σιατίστης Αντώνιο

Αείμνηστε Γέροντα,
ο στίχος μου είναι φτωχός και πώς να τραγουδήσει
τη μεγαλόψυχη καρδιά, του στοχασμού τη βρύση;
Ο ύμνος μου είναι φτηνός κι ανίκανος να ψάλλει
όλα τα αφανέρωτα του πνεύματός σου κάλλη.
Πρώτο στολίδι σου ακριβό η ταπεινοφροσύνη,
δεύτερο η απλότητα, τρίτο η σωφροσύνη.
Ορθοδοξίας οδηγέ, δάσκαλε ευφροσύνης
και στέμμα αδαμάντινο της αρχιερωσύνης.
Συ ήσουν πάντα δουλευτής στο θείο αμπελώνα,
το πέρασμά σου αθάνατο θα μείνει στον αιώνα.
Το χρήμα περιφρόνησες, τη φτώχεια είχες παρέα,
για δόξα δεν σου πέρασε ποτέ καμιά ιδέα.
Αν κι ήσουνα πολύ σοφός και εις τις γνώσεις πρώτος,
αυτά δεν τα φανέρωνες στα μάτια των ανθρώπων.
Ήξερες πως είναι μάταια όλα στον κόσμο τούτο,
γι αυτό και αποστράφηκες δόξα, τιμή και πλούτο.
Εσέ πατέρα στοργικό είδα σ’ αυτή την πλάση,
θα σ’ έχω πάντα εικόνισμα στου νου το εικονοστάσι.
Σαν έβλεπες να θλίβομαι, ερχόσουνα κοντά μου
κι ένιωθα αύρα θεϊκή ως τα κατάβαθα μου.Κι όταν στη διακονία μου σε έβλεπα εμπρός μου,ένιωθα ότι κέρδιζα τους θησαυρούς του κόσμου.

Πόση αγάπη μοίρασες στον άρρωστο, στον ξένο,
στο λυπημένο, στο φτωχό και στον κατατρεγμένο!
Ψωμί ποτέ δεν χόρτασες, ρούχο ποτέ δεν είχες,
μα όσα πήγες στους φτωχούς στον Ουρανό τα βρήκες.
Μέσα στα καύμα ήσουν δροσιά, ζέστα μες στο χειμώνα,
της ευσπλαχνίας άρχοντα, της Εκκλησιάς κορώνα.
Του δειλινού τα χρώματα όλα θα τα συλλέξω
και στέφανο δοξαστικό στη μνήμη σου θα πλέξω.
Εις τον αιώνα αθάνατο θα μείνει το όνομά σου,
να βλέπουν κλήρος και λαός την αγιότητά σου.
Στη μνήμη σου ανάβω σου χρυσό λιβανιστήρι
και ένα δάκρυ της καρδιάς βάζω στο θυμιατήρι.
Και δέξου το σαν προσευχή εις του Φωτός τη Χώρα,
σ’ ευχαριστώ για τα ακριβά που μας αφήκες δώρα.
Αιώνια να αναπαύεσαι στη Χώρα που οδεύεις,
για μας τις αδύνατες ψυχές πάντοτε να πρεσβεύεις.
Κι όταν από τούτη τη ζωή θα φύγουμε μια μέρα,
κοντά σου πάλι να είμαστε, αξέχαστε πατέρα.
Αιώνια να χαίρεσαι στου Πλάστη τα λιμέρια,
χαμήλωσες μέχρι τη γης να υψωθούμε ‘μείς μέχρι τ’ αστέρια.