Τήν Πέμπτην, 28ην Ἰουλίου / 10ην Αὐγούστου 2017, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας καταγομένου, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν ἁγίων Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν, εἰς τήν ὁποίαν οὗτος ἠσκήθη καί ὁσιακῶς ἐτελειώθη.
Τόν ἅγιον τοῦτον κατέταξεν εἰς τό Ἁγιολόγιον αὐτοῦ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων τό σωτήριον ἔτος 2015.
Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτοῦ καί πρός τιμήν αὐτοῦ προεξῆρξεν ἀγρυπνίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀρξαμένης ἀφ᾽ ἑσπέρας καί τελειωθείσης διά θείας Λειτουργίας τήν ἐῴαν τῆς Πέμπτης.
Ἅμα τῇ ἐνάρξει ὁ ἡγούμενος π. Κωνσταντῖνος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον οὕτως:
«Ἀσκητήν τῶν σπηλαίων Χορράθ τιμήσωμεν,
θαυματουργόν Ίωάννην, νεολαμπῆ Χοζεβᾶ,
τῆς Μονῆς φωστῆρα ἄρτι ἀνατείλαντα…»
«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,
Ἐν μέσῳ τοῦ θερινοῦ πυρός τῶν ὑψηλῶν θερμοκρασιῶν, ἐν μέσῳ πυρικαύστων βράχων καί φλογερῶν ἀμμολόφων, ὄασιν δροσιᾶς ἀποτελεῖ ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου! Τόν ὁποῖον, ἀπολύτως εἰκονίζει ὁ Ἀββάς Βαρσανούφιος, εἷς ἐκ τῶν μεγάλων Ἀσκητῶν τοῦ 6ου αἰῶνος, ὅταν γράφει:
«Ὅπως λοιπόν ἐνήργησεν ὁ Κύριος μέσω τῶν πρώτων [δηλαδή τῶν Ἀποστόλων Του] … ἔτσι μπορεῖ καί μέσω τῶν τωρινῶν [δηλαδή τῶν Αγίων Του] … διότι γνωρίζω κάποιον δοῦλο τοῦ Θεοῦ στή γενεά μας, σ’ αὐτό τόν καιρό καί στόν εὐλογημένο αὐτό τόπο, ὁ ὁποῖος νεκρούς μπορεῖ ν’ ἀνασταίνει εἰς τό ὄνομα τοῦ Δεσπότου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δαίμονες νά διώχνει καί ἀσθένειες ἀνίατες νά θεραπεύει καί θαύματα ἄλλα νά κάνει … Διότι τό πλοῖο ἀντιπαρῆλθε τίς τρικυμίες, ὁ στρατιώτης τούς πολέμους, ὁ κυβερνήτης τήν κακοκαιρία, ὁ γεωργός τόν καταστροφικό καιρό, ό ἔμπορος τούς ληστές καί ὁ μοναχός ἐτελειώθη στή μόνωση…» φιλοκαλία των
ΝΗΠΤΙΚΩΝ καί ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ, ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ καί ΙΩΑΝΝΟΤ ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ, Απόκριση ΡΠΕ’ σ.390.
Μακαριώτατε,
Δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας ὅπως εὐχαριστήσωμεν Ὑμᾶς ἐκ βάθους καρδίας, διά τήν ἔκδηλον στοργήν καί Πατρικήν ἀγάπην πρός τήν ἱστορικήν Λαύραν τοῦ Χοζεβᾶ, διότι – διά τοῦ ἀνυστάκτου ἐνδιαφέροντος καί τῶν συντονισμένων ἐνεργειῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος – ἡ Μονή μας, δεινῶς χειμαζομένη ἐπί διετίαν ἐλλείψει ὕδατος, συνεδέθη προσφάτως μέ τήν Ἑταιρεῖαν Ὑδρεύσεως «Μεκορότ». Θερμῶς εὐχαριστοῦμεν ἐπίσης καί ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς παράγοντας, οἱ ὁποῖοι συνήργησαν καί τά μάλα ἐκοπίασαν διά τήν, ἐν μέσω τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας παροχήν τοῦ πολυτίμου ὕδατος, ἡ ὁποία κυριολεκτικῶς μᾶς ἀνέψυξε! Καί κατά τό Γραφικόν:
«ὅς γάρ ἄν ποτίσῃ ὑμᾶς ποτήριον ὕδατος ἐν τῷ ὀνόματί μου… οὐ μή απολέσῃ τόν μισθόν αὐτοῦ»! Μάρκ. 9,41-42.
Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Υἱϊκῶς καί εὐγνωμόνως, καλωσορίζομεν Ὑμᾶς!»
ὡσαύτως ὁ Μακαριώτατος καί προσεφώνησε τόν ἡγούμενον π. Κωνσταντῖνον οὕτως:
«Ὁσιολογιώτατε καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Πάτερ Κωνσταντῖνε,
Ἡ ὀσμή τῆς εὐωδίας τῆς πνευματικῆς τοῦ Ἱεροῦ τούτου τόπου τοῦ Χοζεβᾶ περισυνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τήν ὄντως πνευματικήν ὄασιν τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, ἵνα τιμήσωμεν τόν ὅσιον ἐν τῷ χορῷ τῶν ὁσίων καταταγέντα Ἰωάννην τόν Νέον τόν ἐκ Ρουμανίας προερχόμενον.
Ἡ τιμή τῆς μνήμης τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀντίδωρον ἐλαχιστότατον τῆς ἀφάτου φιλανθρωπίας καί δωρεᾶς τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰς τούς ταπεινούς καί ἀναξίους διακόνους καί λειτουργούς Αὐτοῦ, ἀλλά καί ἅπαν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ ἅγιοι καί ὅσιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλονότι οἱ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ φωτεινοί φάροι, οἱ ὁποῖοι μᾶς κατευθύνουν ἐν μέσῳ τοῦ πελάγους τῶν τρικυμιῶν καί τῆς σκοτομαίνης εἰς λιμένας ἀσφαλεῖς, εἰς λιμένας σωτηρίας, εἰς λιμένας, ὅπου καταυγάζονται ἀπό τό ἀπρόσιτον φῶς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό δέ ἀπρόσιτον τοῦτο φῶς δέν εἶναι ἄϋλον ἀλλ᾽ οὔτε καί ἡλιακόν, ἀλλ εἶναι τό φῶς τό διαλάμπον ἐκ τῶν ἀφθάρτων λειψάνων τῶν ἁγίων. Τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι σύσσωμοι καί σύναιμοι γενόμενοι τοῦ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας καί Θεοτόκου σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ, μαρτυροῦν καί καταγγέλλουν τήν δόξαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Μαρτυροῦν καί καταγγέλλουν τό μεγαλεῖον τῆς Δημιουργίας. Ἅμα δέ κηρύττουν ὅτι ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, δηλονότι τό κράτος τοῦ Διαβόλου κατεπατήθη διά τῆς ἐκ τῶν νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Εἰς τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ συνετάφησαν πάντες οἱ ἅγιοι, ὧν εἷς καί ὁ ὅσιος ἡμῶν Πατήρ Ἰωάννης, ἀλλά καί εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ συνανέστησαν.
Δεῦτε λοιπόν καί ἡμεῖς μετά φόβου Θεοῦ ἀλλά καί πίστεως προσέλθωμεν εἰς τόν καλέσαντα ἡμᾶς τούς ἀχρείους Ὅσιον Πατέρα Ἰωάννην, ἵνα τελέσωμεν τήν ἑόρτιον πανήγυριν καί δοξάσωμεν τόν δοξάζοντα τούς ἁγίους Αὐτοῦ. Ἀμήν.
Ἡ Ἱερά Ἀγρυπνία ἐτελέσθη ἐν συνεχείᾳ τῇ συλλειτουργίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ψαλλόντων τριῶν Ἱεροψαλτῶν ἐξ Ἑλλάδος καί μετέχοντος ἐκκλησιάσματος ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων.
Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα οὕτως ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:
«Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος, πάντα τά θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς». [Ὁ Κύριος ἔκαμε ἀξίους θαυμασμοῦ τούς ἁγίους τούς ἐν τῇ γῇ καί ὅλαι αἱ ἀρέσκειαι καί εὐαρέσκειαί Του εὑρίσκονται εἰς αὐτούς], λέγει ὁ προφητάναξ Δαυΐδ.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί Πατέρες,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ,
Τό ἐξαίρετον ἐγκαλλώπισμα τῆς Ἁγιογραφικῆς Γῆς τῆς Παλαιστίνης, ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ νέος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τοῖς ἐρημικοῖς σκηνώμασιν αὐτοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον ἱεράν μνήμην αὐτοῦ.
Ἀποτελεῖ δέ ἀξαίρετον ἐγκαλλώπισμα ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, διότι, ὤ τοῦ θαύματος! Ὁ φθαρτός ἄνθρωπος ἀφθαρσίαν ἐνδέδυται καί ὁ ἐπίγειος ἄνθρωπος οὐράνιος ἀναδείκνυται. Τοῦτο περιτράνως μαρτυρεῖ τό ἱερόν καί ἄφθαρτον αὐτοῦ σκήνωμα, τό εὐωδιάζον «ὀσμήν εὐωδίας, θυσίαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ», (Φιλιπ. 4,18) καί ἡμῖν τοῖς πίστει προσιοῦσι αὐτῷ, χαριζόμενον «χαρίσματα ἰαμάτων» (Α᾽ Κορ. 12,9).
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἑρμηνεύων τούς Δαυϊδικούς λόγους «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 15,3) λέγει. Ἁγίους καλεῖ ὁ Δαυΐδ ὅσους ἡγιάσθησαν διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γῆν δέ Χριστοῦ τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς αὐτούς, «ἐν αὐτοῖς», εἰς τούς εὑρισκομένους ἐν τῇ γῇ τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῇ Ἐκκλησίᾳ ἔκανε γνωστόν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Προσέτι δέ, οἱ ἅγιοι, ἔχοντες εἰς τόν οὐρανόν τήν πατρίδα, ζοῦν εἰς τήν χώραν τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί ἄν εὑρίσκωνται ἀκόμη εἰς αὐτήν τήν γῆν». «Ἐν οὐρανῷ οἱ ἅγιοι τό πολίτευμα ἔχοντες, ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ [τοῦ Κυρίου] διατρίβουσι, κἄν ἐν ταύτῃ ὦσιν ἔτι τῇ γῇ».
Ἄς ἀκούσωμεν καί τοῦ θείου Παύλου, λέγοντος: «Ἀδελφοί, ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, Ὅς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό τό σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης Αὐτοῦ κατά τήν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι Αὐτόν καί ὑποτάξαι Αὐτῷ τά πάντα», (Φιλιπ. 3,20).
Οὗτοι δέ [οἱ ἅγιοι] ἁγιάζονται κατά μετοχήν, (ΕΠΕ, Κατά Εὐνομίου, 3).
Σχολιάζοντες τούς Παυλείους λόγους τούτους: «Ὅς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό σύμμορφον τῆς δόξης Αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ], (Φιλιπ. 3,21), ὁ μέν Ζιγαβηνός λέγει: «Μετασχηματισμόν … τήν ἀπό φθαρτοῦ μεταβολήν εἰς τό ἄφθαρτον καί τήν ἀπό τοῦ ἀδόξου εἰς τό ἔνδοξον» σημαίνει. Ὁ δέ Θεοδώρητος Κύρου λέγει «Σύμμορφον δέ τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ] τό ἡμέτερον ἔφη γεγενῆσθαι σῶμα, οὐ κατά τήν ποσότητα τῆς δόξης, ἀλλά κατά τήν ποιότητα. Φωτοειδές γάρ ἔσται καί τοῦτο».
Αὐτόν τοῦτον ἀκριβῶς τόν «μετασχηματισμόν τοῦ σώματος», δηλονότι τήν ἀπό φθαρτοῦ μεταβολήν εἰς τό ἄφθαρτον ἐπέτυχε διά τοῦ ἀσκητικοῦ αὐτοῦ ἀγῶνος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, τῇ δυνάμει βεβαίως καί ἐνεργείᾳ τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θειότατος Ἰωάννης παρέστησεν ἑαυτόν τέλειον ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ (Κολοσ. 1,28) κατά τήν νουθεσίαν καί διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος. Ὅσοι δέ ἀνήκουν πράγματι εἰς τόν Χριστόν, ἐνέκρωσαν τόν σαρκικόν ἄνθρωπον μέ τά πάθη καί τάς ἐπιθυμίας του, «Οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις», (Γαλ. 5,24).
Εἰς τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλεῖ πάντας ἡμᾶς τούς τιμῶντας τήν μνήμην αὐτοῦ ὁ Ὅσιος καί θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης «εἰς τό μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ», (Ἑβρ. 12,10). Καί τοῦτο διότι γέγραπται, «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγώ εἰμί» (Α᾽ Πέτρ. 1,16), λέγει Κύριος.
Εἰ τό ἐρώτημα, πῶς οἱ ἅγιοι μετέχουν τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ; ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς μᾶς προτρέπει νά ἀκούσωμεν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου λέγοντος: «Ὅπως ὁ σίδηρος, ὅταν εὑρίσκηται μέσα εἰς τήν φωτιάν, τήν ἰδιότητα τοῦ σιδήρου δέν τήν καύει, ἀφ᾽ οὗ πυρωθῇ ὅμως μέ τήν ἰσχυροτάτην ἐπαφήν μέ τήν φωτιάν καί προσλάβῃ ὅλην τήν φύσιν τῆς φωτιᾶς, μεταβάλλεται πρός τήν φωτιάν καί κατά τό χρῶμα καί κατά τήν ἐνέργειαν, ἔτσι καί οἱ ἅγιες δυνάμεις ἀπό τήν ἐπικοινωνίαν μέ τόν ἐκ φύσεως ἅγιον, ἀποκτοῦν τόν ἁγιασμόν, ὁ ὁποῖος διήκει δι᾽ ὅλης τῆς ὑποστάσεως των καί ταυτίζεται πρός τήν φύσιν των. Ἡ διαφορά των [τῶν ἁγίων] πρός τό ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὅτι Ἐκεῖνο μέν εἶναι ἐκ φύσεως Ἅγιον, αὐτοί δέ [οἱ ἅγιοι], ἁγιάζονται κατά μετοχήν», (ΕΠΕ, Τόμ. 10, Κατά Εὐνομίου 3).
Ἡ σημερινή ἑόρτιος μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου, τοῦ καί διαδόχου ἀναδειχθέντος, τῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ γῇ, δηλονότι τῇ Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ διαλαμψάντων ἁγίων γενικώτερον καί τῶν ἐν σπηλαίοις τῆς μάνδρας τοῦ Χοζεβᾶ παρά τῷ χειμάρρω Χορράθ εἰδικώτερον, ἀποτελεῖ ζῶσαν καί ἀδιάψευστον μαρτυρίαν ὅτι ζῇ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκωθείς ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας καί ὑπό Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐν τῷ Ἰορδάνῃ βαπτισθείς τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὅτι Αὐτῷ πρέπει ἡ δόξα σύν τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἀνακαινιστοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ.
Πατριαρχείο Ιεροσολύμων
