Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
Κάθε έτος εορτάζει ο άνθρωπος την Γέννηση του Χριστού, αλλά η κόλαση στην ανθρωπότητα υφίσταται.
Όμως, « Ο Υιός του ανθρώπου ούκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι αλλά σώσαι » Λουκ. θ’ 56 και « Ο Λόγος σαρξ εγένετο, ίνα ιδούν όλα τα όντα τον βασιλέα των και ίνα εκχυθή το φώς του Πατρός εις το σώμα του Υιού, δια δε του Σώματος Αυτού και προς ημάς έλθη, ίνα ούτως ο άνθρωπος αξιωθή να φθάση εις την αφθαρσίαν, ενθυθείς το φως του Πατρός » ( Αγ. Ειρηναίος ).
Η έλευση του Χριστού σημαίνει την απελευθέρωση του ανθρώπου από την κόλαση, την οποία ο άνθρωπος κατασκευάζει στον εαυτό του και για τον εαυτό του. Ο ερχομός του Χριστού δεικνύει μια δυνατότητα μεταστροφής της υπάρξεως του ανθρώπου, η οποία ύπαρξη αφήνει την δημιουργία της κολάσεως και αφιερώνεται στην δημιουργία της Βασιλείας του Θεού. Χωρίς τον Λυτρωτή και Σωτήρα Χριστό η Βασιλεία του Θεού θα ήταν απρόσιτος για τον άνθρωπο.
Αν ο Χριστός δεν γίνεται αποδεκτός από τον άνθρωπο η κόλαση με την μία ή την άλλη μορφή είναι αναπόφευκτη και πάντοτε θα δημιουργείται από τον άνθρωπο και η Γέννηση του Χριστού δεν θα αποτελεί την απελευθέρωση του από τη κόλαση κάθε εποχής και κάθε τόπου και δεν θα οδηγείται άνθρωπος και κτίση στην Βασιλεία του Θεού.
Η κόλαση υπάρχει αποκαλύπτεται καθημερινά σε μας με την εμπειρική πραγματικότητα, όμως με τον Χριστό δεν είναι παρά καιρική, όπως και κάθε τι που ανήκει στον χρόνο και στον τόπο.
Η νίκη του Χριστού με την εναθρώπισή Του πάνω στον χρόνο ή αλλιώς η εισαγωγή παντός χρόνου στην αιωνιότητα αποτελεί την νίκη κατά της κολάσεως και των αποτελεσμάτων αυτής και έτσι κόλαση είναι ο αιώνας των αιώνων αλλά δεν είναι η αιωνιότητα. Η κόλαση σημειώνει στην διάρκεια ζωής της ανθρωπότητας τον θρίαμβο του διασπώντος τον άνθρωπο τον θρίαμβο του μη όντος, αλλά με την διαρκή Γέννηση του Χριστού η Εκκλησία, δηλώνει και βιώνει τον θρίαμβο του όντος επί της ανυπαρξίας. Αν κόλαση σημαίνει διαίρεση διάσπαση διχασμός, Εκκλησία του Χριστού σημαίνει ενότητα.
Εκκλησία του Χριστού σημαίνει την πλήρη αλληλεγγύη μεταξύ όλων των ανθρώπων. Μέσα από το φως της ερχόμενη Βασιλείας Του εναντίον της πείνας της φτώχειας των διακρίσεων και της καταπίεσης και υπέρ της ευημερίας, ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας.
Μετά την γέννηση του Χριστού ο άνθρωπος και ιδίως οι χριστιανοί πρέπει να μάθουν για χάρη πρωτίστως του ιδίου του εαυτού τους πώς να βλέπουν την παρουσία του Χριστού στην πράξη ώστε να μπορούν να ενώνονται και να καταργούν την δύναμη της κολάσεως την δύναμη του διχασμού.
Η ιστορική διαδρομή του ανθρώπου δεικνύει ότι η ανθρωπότητα από μόνη της δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την αληθινή ενότητα την υπέρβαση της κολάσεως Μόνον όταν δεχτεί τον Χριστό ως το κέντρο και το σημείο αναφοράς και το εσχατολογικό γεγονός στην ζωή του ο άνθρωπος, τότε ανοίγει ο δρόμος για την υπέρβαση των δυνάμεων που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Η αβεβαιότητα και η αστάθεια στην μεταβατική εποχή και κοινωνία μας υφίσταται με τα απειλητικά για την ζωή συστήματα ολοκληρωτικών αντιλήψεων.
Την απάντηση δίνει η Εκκλησία του Χριστού η διαρκώς « γεννώσα » τον Χριστό επειδή ο ίδιος το θέλει και επειδή ο άνθρωπος το αποδέχεται μέσα απο έναν διαρκή ερωτικό διάλογο. Και διάλογος αυτός είναι το θεμέλιο της χριστιανικής διακονίας στην παγκόσμια κοινότητα Στον διάλογο οι χριστιανοί ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του διαρκώς γεννηθέντος Χριστού και απαντούν ενεργά στην εντολή να αγαπούν τους εχθρούς όπως και περισσότερο από τους εαυτούς του και να μην ζητούν τα δικά τους αλλά του άλλου και με αυτον τον τρόπο καταφάσκουν την ζωή ενάντια στο χάος της κολάσεως και νοηματοδοτούν την στατική εν τω χρόνω και τω τόπω κοινωνία οδηγώντας την στα έσχατα. Δημιουργώντας έτσι την οικουμένη έναν οίκο της ζωής.
Ο Χριστός ενάντια στην μοναρχία κάθε Αυτοκράτορος δημιουργεί την Εκκλησία, στην οικουμένη ως αντίγραφο της Αγίας Τριάδος ως κοινωνία, κοινωνία ανδρών και γυναικών, πλουσίων κα φτωχών χωρίς προνόμια και χωρίς υποβαθμίσεις, την μια κοινωνία όπου ο άνθρωποι καθορίζονται από τις μεταξύ τους σχέσεις και τα μεταξύ τους χαρίσματα και διακονήματα μια κοινωνία πους πρόσωπο και κοινωνία εναρμονίζονται χωρίς να θυσιάζει ο έναν τον άλλον μια κοινωνία όπου γίνονται πάσι τα πάντα. Μια κοινωνία που συνάζεται τώρα πάντοτε και στην αιωνιότητα για να συμμετάσχει μαζί με τον Χριστό στην Γέννηση του, στον Σταυρικό του θάνατο και στη Ανάσταση Του, μια κοινωνία που μεταποιεί την κόλαση σε οικουμενική φάτνη καταλλαγής, μία κοινωνία που μεταμορφώνει την κόλαση σε ερωτική αιώνια συνάντηση.
