Του Αρχιμ. Πολύκαρπου Μπόγρη
Μία σπίθα αρκεί για να ανάψει η φωτιά. Έτσι λέγεται και έτσι είναι.
Το Σάββατο παρακολούθησα μαζί με άλλους 200 θεατές ένα θεατρικό έργο με αναφορά στο ηρωϊκό πρόσωπο του Παύλου Μελά. Το σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα. Όπως ανέφερε ο εμπνευστής της θατρικής παράστασης, όταν πριν 5 περίπου μήνες ξεκίναγαν οι πρόβες κανείς δεν υποψιαζόταν την επικαιρότητα και τα τεκταινόμενα της ιστορίας σήμερα. Αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Το σημαντικό είναι ότι τούτη η παράσταση έγινε αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς. Για να ενθουσιάσει και να πεισμώσει. Για να ανακαλύψει την ιστορική αλήθεια μέσα σε ενα πλαίσιο λήθης που εξυπηρετεί και βολεύει καταστάσεις. Για να πεισμώσει τον Έλληνα, τον πατριώτη, για να γίνει ανάχωμα σε όλους εκείνους που η Ιστορία τους ξεπερνάει γιατί είναι μικροί.
Άλλωστε την μίκρυναν την Ιστορία στα σχολικά εγχειρίδια γιατί έτσι μπορείς να καθυποτάξεις φρόνημα και συνειδήσεις. Πόσα μαθήματα ηρωϊσμού και θυσίας δεν θα τα μάθουν ποτέ τα παιδιά μας και πόσοι ανόητοι και ξεπεραμένοι θα επιμένουν να γράφουν για τις μυθοπλασίες που κάποιοι δήθεν εφηύραν για να δημιουργήσουν πρότυπα και ήρωες.
Θα τολμούσα να πω την υπερβολή αυτή και συγχωρέστε με. Και ακόμη αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τους δημιουργήσουμε τους ήρωες για να μπορεί η ζωή μας να έχει όραμα και όνειρο. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και συνεχίζουν να υπάρχουν.
Επίκαιρη η θεατρική παράσταση καθώς το πρόβλημα του ονόματος του κρατιδίου των Σκοπίων τούτο τον καιρό είναι στο επίκεντρο. Και το διαχειρίζονται οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες για την καλύτερη δυνατή λύση, για την προάσπιση των Εθνικών μας δικαίων.
Όμως έτσι δεν έλεγαν και στην νεώτερη Ιστορία μας, όταν χάναμε την λευτερωμένη Βόρειο Ήπειρο; Όταν υποδεχόμασταν τους κακοποιημένους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως από το πογκρόμ των Τούρκων τις εφιαλτικές νύχτες του Σεπτεμβρίου του 1955; Όταν βυθίζαμε στην κατοχή ένα μεγάλο μέρος των αδελφών μας στην μαρτυρική Κύπρο; Όταν κάποιοι πρόδιδαν το Έθνος για τις Διεθνιστικές Οργανώσεις και τα κινήματα που επαγγέλονταν κοινωνική δικαιοσύνη και όχι μόνο;
Όταν άκαπνοι διαχειρίζονταν τα θέματα του Ελληνισμού μέσα από τις ασφάλειες των προσωπικών τους επιλογών στην διαχείρηση και νομή της εξουσίας.
Όταν και τότε, το 1904 που στην Μακεδονία γινόταν χαλασμός, φωτιά και θάνατος κάποιοι έδιναν υποσχετικές για αργότερα στους Έλληνες που κάθε μέρα ήταν κάτω από το μαχαίρι του κατακτητή.
Όλοι αυτοί οι διπλωμάτες τότε και τώρα εκινούντο με ένα πνεύμα ηττοπάθειας. Έγιναν οι νεκραθάφτες της Ιστορίας μας και της Πατρίδας.
Αλλά απέναντι στους νεκροθάφτες πάντα υψώνονται εκείνοι που ξεπερνούν την λογική μας και μπαίνουν στην φωτιά. και σαν μπεις στην φωτιά αλλοίμονο σε εκείνον που στέκεται άπραγος. Ένας τέτοις ήταν και ο Παύλος Μελάς. Και τους ξεπέρασε όλους που στην προοπτική ότι δεν είναι ακόμα καιρός, εκείνος έκανε τον καιρό να είναι ώριμος. Και ξεβολεύτηκε, και οραματίσθηκε, και πόνεσε, και εμπνεύσθηκαν από αυτόν χιλιάδες, και πέθανε. Και το σώμα του έγινε λίπασμα για την λευτεριά της Μακεδονίας. Και από κοντά του παλληκάρια, παπάδες και Δεσποτάδες που και αυτοί πότισαν με το αίμα τους την γη των Μακεδόνων.
Και σήμερα κάποιοι θέλουν να πουλήσουν το αίμα των ηρώων για να μην ταράξουμε την ειρήνη της περιοχής. Και σήμερα κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι η καλύτερη λύση είναι να συμβιβασθούμε.
Πείτε μου πόσο πάει το αίμα του Παύλου Μελά, του Δεσπότη του Γερμανού Καραβαγγέλη, των οπλαρχηγών, των παλληκαριών που για 8 ολόκληρα χρόνια πολεμούσαν, πέθαιναν για να ελευθερωθεί η Μακεδονία;
Αλλά ξέχασα. Όπως στις Θερμοπύλες υπήρχε ο Εφιάλτης και σε όλη την ιστορική διαδρομή του Έθνους δεν έπαψε να υπάρχει. Απλά άλλαξε το όνομά του. Εφιάλτης στις Θερμοπύλες, Πηλιο Γιούσης στο Σούλι, Βλαχοδήμος στην Μακεδονία για τον φόνο του Παύλου Μελά, Ιούδας ο Ισκαριώτης στον Χριστό μας και όλοι εκείνοι οι ανώνυμοι απο πολύ παλαιά έως και σήμερα που ζουν και κινούνται προδωτικά.
Σε όλους αυτούς που σήμερα με χαρακτηρίζουν ακραίο στοιχείο, που δεν αντέχουν την γνώμη μου, που θα τους βόλευε η σιωπή μου, που θα μας ήθελαν υπόδουλους τους τα χαρίζω. Θα μας βρείτε μπροστά όχι σαν αντίπαλους αλλά σαν φωνή μαρτυρίας για την ΑΛΗΘΕΙΑ που δεν λέγεται.
Θα βρείτε μπροστά εκατομύρια Ελλήνων, πατριωτών, που η καρδιά τους το λέει και είναι έτοιμοι να κάνουν και το παραπάνω. ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Θα μας βρείτε μπροστά γιατί θέλουμε να απαντήσουμε στα παιδιά μας όταν μας ρωτήσουν “Τι κάναμε για την Μακεδονία, για την Κύπρο, για την Βόρειο Ήπειρο, την Κωνσταντινούπολη;”. Και δεν θα ντρεπόμαστε να τους πούμε ότι δώσαμε τον αγώνα μας, και το αίμα μας, πέφτοντας στην φωτιά και όχι απλά κάνοντας διπλωματία.
Μεθαύριο στην Αθήνα οι Έλληνες φωνάζουν δυνατα: Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ. Και ακόμη δεν επιτρέπουμε σε κανένα να εκχωρήσει τίποτα απο τα κόκκαλα των πατέρων μας και το αίμα των ηρώων μας.
Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου θα είμαι εκεί με όλα τα αδέλφια, τους Έλληνες, γιατί μου το λέει η καρδιά μου η Ελληνική.
Γιατί μου το λένε τα κόκκαλα των δικών μου ανθρώπων που θυσιάσθηκαν στον πόλεμο εναντίον της ϊταλίας και της Γερμανίας στα βουνά της Ηπείρου.
Γιατί μου το λένε στο προσκλητήριο των νεκρών όλοι εκείνοι οι Έλληνες, τα εκατομύρια των Ελλήνων που εδώ και 5.000 χρόνια μάχονται για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Η Ιστορία συνεχίζει και γράφεται και γράφεται απο γενναιόψυχους. Δεν γράφεται από τους άλλους μόνο αλλά και από τον καθένα μας ξεχωριστά. Με ενότητα και αποφασιστικότητα. Χωρίς να παζαρεύουμε την τιμή και την Αλήθεια αλλα διεκδικώντας. Χωρίς να μας χαρίζεται αλλά κατορθώνοντας το δίκαιο χωρίς να ευτελίζουμε την ζωή μας και την ζωή των άλλων.
Ο Θεός να δώσει για να μπορούμε να είμαστε άξιοι συνεχιστές των πατέρων μας, ΕΛΛΗΝΕΣ ελεύθεροι και όχι υποταγμένοι στην σκοπιμότητα και την διαπλοκή της ζωής.
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ!
Και την ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ θα σε συναντήσω με την Ελληνική Σημαία για να την κρατήσουμε ψηλα να κυματίζει και να σκεπάζει την ζωή και την ψυχή μας.
