Του Δρος Ιωάννου Π. Μπουγά – Θεολόγου

Ανάμεσα στα πλείστα Ιδρύματα της Εκκλησίας της Ελλάδος 2 είναι τα Άσυλα Ανιάτων και το ένα εξ αυτών είναι το Άσυλο Ανιάτων «Η Στέγη της Εκκλησίας» της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, του οποίου συμπληρώνονται 60 έτη λειτουργίας από των εγκαινίων του στις 8 Απριλίου 1958, Ίδρυμα, το οποίο όπως λέγει ο Ιδρυτής του Μητροπολίτης Μεσσηνιας Χρυσόστομος Δασκαλάκης: έγινε με αίμα και όχι με ιδρώτα.

Η ίδρυση

To Άσυλο Aνιάτων της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας θεμελιώθηκε το 1957 σε πολύ δύσκολη εποχή για τον ελληνικό λαό, οποίος δοκιμάστηκε από την Μικρασιατική Καταστροφή, δύο Παγκοσμίους Πολέμους, και τον Εμφύλιο Πόλεμο. Την εποχή αυτή ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας (1945-1961) Χρυσόστομος Δασκαλάκης αντιλαμβανόταν σε όλη τους την έκταση τα προβλήματα του ποιμνίου του, για αυτό και υπήρξε ο δημιουργός πολλών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.

Έχοντας συνείδηση ότι είναι Επίσκοπος τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εις τύπον Χριστού, αυτονόητα θεωρεί ότι η Βασιλεία του Θεού μετά την Λειτουργική Ευχαριστιακή Σύναξη πρέπει να επεκτείνεται παντού σε κάθε πτυχή της ζωής των ανθρώπων και προκρίνει την ίδρυση και ενός Ασύλου Ανιάτως πασχόντων.

Την έναρξη λειτουργίας του Ασύλου και την μετέπειτα πορεία του περιγράφει, σε συνέντευξη του, το έτος 2008, στον γράφοντα, ο μακαριστός Γρηγόριος Κουλουμέντας, ο μέχρι το 2010 Διευθυντής αυτού του Ιδρύματος, το πρόσωπο εκείνο, το οποίο υπήρξε ζώσα πηγή της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας της Μεσσηνίας, και που με εμπνευστή και καθοδηγητή τον Χρυσόστομο  Δασκαλάκη αφιέρωσε την ζωή του στον πονεμένο συνάνθρωπο. «Μία μέρα πήγε στην Πολιανή να λειτουργήσει, κατεβαίνοντας κάτω είδε το ερείπιο, το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Γαρδίκι. Ρώτησε: «Τι είναι;» Θέλησε να πάει να το δει. Με το μουλάρι πήγαινε. Πήγε, το είδε γύρω-γύρω και ήρθε στην Καλαμάτα. Λέει: «Είδα το μοναστήρι του Γαρδικίου και σκέφτηκα να το κάνω Άσυλο. Θα βοηθήσετε; ».Τότε πολλοί έλεγαν: «Δύο τρία χρόνια θα λειτουργήσει και μετά δεν θα ‘χει τι να το κάνει».

Έτσι λοιπόν το 1957 στην ιστορική Μονὴ Γαρδικίου, ο δραστήριος Ποιμενάρχης θεμελιώνει το Άσυλο Ανιάτων. Στὶς 10 Μαρτίου 1957 «εκάλεσε 50 περίπου πρόσωπα εκ της πόλεως με επικεφαλής τους Ευλαβέστατους εφημερίους και τον Δήμαρχον της πόλεως εις ούς ανεκοίνωσεν σχέδιον του περί ιδρύσεως Ασύλου Ανιάτων, προς περίθαλψιν των δυστυχών υπάρξεων των περιφερομένων τήδε κακείσε και την εγκατάστασιν αυτών εν τη από δεκαετηρίδων διαλελυμένῃ Ιερά Μονή Γαρδικίου εν Αμφεία» (ΔΙΔΑΧΗ, τεύχ. 122, Απρίλιος 1957, σελ. 63).

Στην συνέχεια ζήτησε από αυτούς να ιδρύσουν Σύλλογο με την επωνυμία «Σύλλογος Προστασίας Απόρων Ανιάτων-Η Στέγη της Ἐκκλησίας», που σκοπό θα έχει την περίθαλψη των πασχόντων από ανίατα νοσήματα, Σύλλογος ο οποίος λειτουργεί έως σήμερα.

Αναφέρει ο Γρηγόρης Κουλουμέντας : «Μετά ξαναπήγαμε πάλι το 1957 το καλοκαίρι, Ιούνιος ήταν. Είχαν έρθει διάφοροι κατασκηνωτὲς από άλλες χώρες. Ήταν καθολικοί, ήταν διαμαρτυρόμενοι, ήταν ορθόδοξοι από τις χώρες τῆς Ευρώπης. Ήταν του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών οργάνωση αυτή. Και μία χρονιά λοιπόν ο Δασκαλάκης είπε: «Θαρθείτε στην Μεσσηνία να κάνετε ένα έργο». Ήρθαν λοιπόν εκεί στο Μοναστήρι του Γαρδικίου, το οποίο έχει εν τω μεταξύ συμπληρώσει, το είχε κτίσει, το είχε συμμαζέψει και το έφτιαχναν οι τεχνικοί. Έβαλε τους κατασκηνωτές τού Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και έφτιαξαν ένα κτήριο από τα θεμέλια στο ανατολικό μέρος του Μοναστηριού. Εκεί έβαλε το μηχανοστάσιο για παραγωγή ρεύματος, γιατί τότε δεν ήταν ΔΕΗ, φούρνο για να ψήνουν τα ψωμιά και 6 ή 7 δωμάτια και το πλυσταριό, όλα αυτά τα έχτισαν τα παιδιά. Δηλαδή έκαναν ένα μακρόστενο κτήριο.

Με βάζει στ’ αυτοκίνητο, πάμε στο Γαρδίκι στις 5 Νοεμβρίου του 1957 και λέει ο Δεσπότης:

–Εδώ, είναι το Ίδρυμα το οποίο δεν έχει ξεκινήσει ακόμη την λειτουργία του.

Θα σου στείλω γυναίκες να καθαρίσουν, να περιποιηθούν τα κτήρια ωραία, θα έρθουν κρεβάτια να τα απλώσεις να τα φτιάξεις και θα μείνεις εδώ. Εντάξει;

–Εντάξει.

Έμεινα εκεί. Κάθε μέρα είχαμε κάτι να κάνουμε με κήπους, με μηχανήματα, με υδραυλικά, με ηλεκτρισμό, όλα αυτά ήταν πράγματα τα οποία ήταν πρωτόγονα και ήθελαν συνεχώς συντήρηση.

Στις 6 Απριλίου 1958, ένα χρόνο από της ενάρξεως ανακατασκευής της Μονής Τιμίου Προδρόμου Γαρδικίου, ο Χρυσόστομος τελεί τα εγκαίνια του Ασύλου Ανιάτων.

Κατά τον εγκαινιαστήριο λόγο του είπε μεταξύ άλλων: «Προεκρίθη η ίδρυσις Ασύλου Ανιάτων αντί άλλου ευαγούς τοιούτου διότι η έλλειψις αυτού ήτο μάλλον ή επιτακτική. Πολλάκις περιοδεύοντες την Επαρχίαν ευρισκόμεθα προ σπαραξικαρδίων σκηνών βλέποντες ουκ ολίγα άτομα νοσούντα, είτε εκ γενετής, είτε εκ διαφόρων άλλων νόσων, ανιάτων ή να υποφέρουν και να οδυνώνται χωρίς να δύναται να παρασχεθή εις αυτά ουδεμία βοήθεια ή να περιφέρωνται ενθάδε κακείσε και να προκαλούν την λύπην και την εντροπήν…Η Ιερά Μητρόπολις Μεσσηνίας επιθυμεί να γλυκάνη και δια του Ασύλου τούτου τον πόνον, να σφογγίση δάκρυα, να απαλύνη τας οδύνας των αδελφών μας …Θα επιδιώξη ακόμη να εμπνεύση εις τους τροφίμους του Ιδρύματος την πεποίθησιν ότι δεν είναι μόνοι και εγκαταλλελειμένοι…Είθε να γίνη τόπος και Άσυλον του πόνου και της δυστυχίας ανακουφιστήριον ώστε και δι’ αυτού να δοξάζηται το υπερύμνητον όνομα του Θεού» (ΔΙΔΑΧΗ, τεύχ. 135, Μάϊος 1958, σελ.75-76).

Με τον δικό του χαρακτηριστικό τροπο μιλά για την αρχική πορεία τού Ασύλου Ανιάτων ο Γρηγόρης Κουλουμέντας:

«Ήρθε το 1958 και τον Απρίλη του ’58 κάναμε τα εγκαίνια του Ιδρύματος. Είχαν φτιαχτεί τα κελιά είχαν βαφτεί, είχαν στολιστεί, είχαν έρθει κρεβάτια.

Κάναμε τα εγκαίνια με τέσσερις τροφίμους τους οποίους είχε φέρει από το Γηροκομείο .

   Τέλος πάντων σιγά- σιγά συνηθίσαμε. Όλοι και κείνοι και μείς και προχωρήσαμε. Πολλούς ασθενείς τους πήραμε παιδιά και είναι ακόμα μέσα και τους ξέρω 50 χρόνια. Είμαστε παραπάνω από αδέλφια. Ήταν βρέφη σας λέω τους δίναμε το γαλατάκι με τη βυζόρωγα. Είχαμε την κυρά-Ντίνα την μακαρίτισσα, η οποία ήταν….ούτε μάνα ούτε….. Την είχε επιστρατεύσει και αυτή ο Δασκαλάκης από το Βρεφοκομείο. Κι έκανε τα πάντα και πλύστρα είχε κάνει καθαρίστρια και θαλαμηπόλος είχε κάνει και στο ψωμί ζυμώναμε όλοι, είχαμε παιχνίδι και χαρά, είχαμε μία σκάφη ζυμώναμε τέσσερις απ’ δω και τέσσερις από εκεί. Τότε που μας διάλεξε ο Δασκαλάκης ήξερε τι έκανε. Τα πιο αντάρτικα στοιχεία μας είχε φέρει κειπάνω ο Δασκαλάκης για τροφίμους.

Θυμάμαι μια Κυριακή του Πάσχα που είχε καλέσει για φαγητό στο Ψυχιατρείο τον εργοστασιάρχη κ. Καρέλια και έφαγαν μαζί με τους τροφίμους φασολάδα. Ήθελε να δείξει ο Χρυσόστομος τις ανάγκες των Ιδρυμάτων. Αυτό το έκανε συχνά με πολλούς ευπόρους πολίτες της Μεσσηνίας…τα πρώτα τέσσερα χρόνια του Ασύλου είναι «χρυσό αρχείο». Έχουν περάσει κοντά πενήντα χρόνια απ’ όταν εκοιμήθη ο Δασκαλάκης και ακόμα το έργο του υπάρχει, αν και για πολλά χρόνια προσπάθησαν κάποιοι να κρύψουν το έργο του ».

Τα Ιδρύματα, τα οποία ίδρυσε ο Χρυσόστομος Δασκαλάκης, μετά την κοίμησή του οι τότε κρατικοί παράγοντες επιθυμούσαν να τα κρατικοποιήσουν και να τα υπαγάγουν στην διοίκηση της Πολιτείας, όπως αναγράφει ο τοπικός τύπος: « Ο κ. Ψαρρέας υπὲρ της κρατικοποιήσεως του Ασύλου ανιάτων και Προφ. Ηλιού» (ΣΗΜΑΙΑ, 13-6-1961 σελ.1).

Δεν ήταν λίγοι οι κομματικοί, κρατικοί υπάλληλοι και πολιτικοί που προσπάθησαν να αμαυρώσουν την μνήμη του και να «αρπάξουν» το έργο του. Συνάντησαν όμως την έντονη αντίδραση ανθρώπων που εγνώριζαν την ισχυρή προσωπικότητα του Χρυσοστόμου. Στις διαθέσεις αυτές αντέδρασαν ο Τοποτηρητής της Μητροπόλεως και τα Διοικητικά Συμβούλια των Ιδρυμάτων και ευτυχώς σήμερα υπάρχουν τα Ιδρύματα αυτά.

Τέσσερα έτη από της κοιμήσεώς του Χρυσοστόμου, στις τότε 70 Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος λειτουργούν πέραν των άλλων Ιδρυμάτων τρία Άσυλα Ανιάτων, δέκα επτά Γηροκομεία, έξι Ταμεία ενισχύσεως απόρων σπουδαστών, δέκα επτά κατασκηνώσεις, τέσσερις Οικοκυρικές– Επαγγελματικές Σχολές, ένα Σανατόριο φυματικών (αυτό της Μητροπόλεως Μεσσηνίας), ένα Ψυχιατρείο (αυτό της Μητροπόλεως Μεσσηνίας), ένα Βρεφοκομείο (αυτό της Μητροπόλεως Μεσσηνίας).

Τα ανωτέρω μαρτυρεί εισήγηση του Μητροπολίτου Πρεβέζης Στυλιανού στην Ιεραρχία με θέμα: «Η Εκκλησία προς τους ενδεείς», την 1-10-1965. (Θεοκλήτου Α. Στράγκα, Αρχιμανδρίτου, Εκκλησίας της Ελλάδος Ιστορία εκ πηγών αψευδών 1817-1967, τ. ΣΤ΄, Αθήναι 1971, σελ. 4077-4079).

Το Άσυλο Ανιάτων κόσμημα του Χρυσοστόμου Δασκαλάκη που κληροδότησε στον πονεμένο λαό της Μεσσηνίας, δεν κατεστράφη από την κομματική, την δημοσιοϋπαλληλική και συνδικαλιστική λαίλαπα που διέλυσε τα πάντα σ’ αυτήν την χώρα.

Η μετέπειτα πορεία

O μετέπειτα Μητροπολίτης Μεσσηνίας (1965-2007) Χρυσόστομος Θέμελης συνεχίζει με ιδιαίτερο ζήλο και δυναμικότητα την διακονία των ανιάτως πασχόντων αδελφών.

Πραγματοποιούνται απαραίτητες επισκευές στις εγκαταστάσεις του μαγειρείου και του υδραγωγείου. Διορθώνεται η σκεπή και πραγματοποιείται ελαιοχρωματισμός όλου του κτηρίου. Για πρώτη φορά από της ιδρύσεώς του παρέχει στους τροφίμους του θέρμανση, αγοράζεται τεχνικός εξοπλισμός, όπως έπιπλα γραφείου, τραπέζια φαγητού, κρεβάτια κ. ά.

Ο αριθμός των τροφίμων συνεχώς αυξάνεται και ενώ το Ίδρυμα στο Γαρδίκι έχει δυναμικότητα 89 κλίνες περιθάλπτονται 105 ασθενείς.

Ενώ κατά το έτος 1960 τα έξοδα για τους 59 τροφίμους ανήλθον σε 353.000 δραχμές, το 1969 οι τρόφιμοι ανέρχονται στους 91 και τα έξοδα στις 1.086.000 δραχμές. Σημειώνεται ότι το έτος 1960 το ημερομίσθιο ήταν περίπου 40 δραχμές και το 1969 ήταν 100.

Σύντομα ο Χρυσόστομος Θέμελης διαπιστώνει ότι πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβιώσεως των ασθενών και να επεκταθούν οι κτηριακές υποδομές. Το δύσβατο της οδού προς το Γαρδίκι, η ανεπάρκεια ύδατος, η έλλειψη προσωπικού λόγω της αποστάσεως, η παλαιότητα του κτηρίου είναι οι αιτίες που αποφασίζεται η μεταφορά του Ιδρύματος σε άλλη θέση.

Το 1970 αγοράζεται έκταση 24 στρεμμάτων ανατολικά της πόλεως Καλαμάτας στην περιοχή των Γιαννιτσανίκων και το 1971 στις 30 Νοεμβρίου ξεκινούν οι εργασίες κατασκευής του νέου κτηρίου.

Με Βασιλικό Διάταγμα(9/15-1-1973 ΦΕΚ 3 τεύχ. Α’), πραγματοποιείται η σύσταση του Ιδρύματος και κατοχυρώνεται θεσμικά απέναντι στην Πολιτεία. Το Ίδρυμα είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρος κοινωνικής, φιλανθρωπικής και κοινωφελούς προσφοράς. Σκοπός του είναι η παροχή πάσης φύσεως οργανωμένης περίθαλψης και φροντίδας σε μη αυτοεξυπηρετούμενα άτομα και των δύο φύλων, με χρόνια προβλήματα υγείας και με προτεραιότητα περίθαλψης να δίνεται σε πρόσωπα που εκτός της νοσηλείας στερούνται οικογενειακού περιβάλλοντος.

Tο 1977 το Άσυλο Ανιάτων μεταφέρεται στο νέο κτήριο στα Γιαννιτσάνικα επί της οδού Λακωνικής στην ανατολική είσοδο της πόλεως της Καλαμάτας σε έκταση 24 στρεμμάτων, η οποία αγοράσθηκε με έξοδα του Ιδρύματος. Κατά την τελετή των εγκαινίων στις 27 Μαρτίου 1977 ο τότε Μητροπολίτης Χρυσόστομος Θέμελης τονίζει ότι αυτό αποτελεί : «γέννημα βαθείας επιγνώσεως της κοινωνικής και φιλανθρώπου αποστολής της Εκκλησίας γενικώς, και εν προκειμένω της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, το δε φορτίον τούτο, το πολύ βαρύ, αλλά καλόν και ευάρεστον… ανάλογον προς τας απαιτήσεις των ανιάτων νοσημάτων των τροφίμων αυτού, αυξανομένων διαρκώς εις αριθμόν…».

Το νέο κτήριο 2000 τ. μ. κατασκευάζεται με σκοπό να φιλοξενεί 300 τροφίμους, με τους αναγκαίους βοηθητικούς χώρους και κοινόχρηστους χώρους. Η κατασκευή έγινε με τις προδιαγραφές της συγκεκριμένης εποχής, αλλά τελικά ολοκληρώθηκε ο χώρος μόνο για τις ανάγκες περίθαλψης 100 τροφίμων με την προοπτική να ολοκληρωθούν και οι υπόλοιποι χώροι αργότερα.

Το συνολικό δαπανηθέν ποσό για την ανέγερση ανήλθε στα 16.879.000 δραχμές. Για την συγκέντρωση αυτού του ποσού εκποιήθηκαν ακίνητα που ανήκαν στο Ίδρυμα, ελήφθη δωρεά από το άλλο Ίδρυμα της Μητροπόλεως Μεσσηνίας το Ψυχιατρείο «Ο Προφήτης Ηλίας», υπήρξε σημαντική δωρεά της Καπνοβιομηχανίας Καρέλια, εδόθησαν δωρεές του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου Θέμελη, των Ιωάννου Παπαδέα, Ιωάννου Σπυρόπουλου, υπήρξε επιχορήγηση του Ειδικού Κρατικού Λαχείου, δωρεά του Εθνικού Ιδρύματος «Βασιλεύς Παύλος», και των Υπουργείων Κοινωνικών Υπηρεσιών και Πολιτισμού και Επιστημών.

Πολλοί υπήρξαν οι ευεργέτες και δωρητές με πρώτο τον Σύλλογο Προστασίας των Απόρων ανιάτως νοσούντων και το Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Ανηγέρθη και μικρός βυζαντινός Ναός επ’ ονόματι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου για τις λειτουργικές ανάγκες των περιθαλπομένων.

Η σημερινή κατάσταση

Το έργο των προκατόχων του συνεχίζει ο εν τω παρόντι, Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος ο Γ’, σε μία εποχή που η οικονομική κρίση μαστίζει το Ελληνικό κράτος.

Σε μία περίοδο που οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν πολλά οικονομικά προβλήματα και ζουν στα όρια της φτώχειας, ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος αντιλαμβάνεται τις σημαντικές ανάγκες των ανθρώπων και καταρτίζει νέο σύγχρονο καταστατικό λειτουργίας του Συλλόγου Προστασίας Απορων Ανιάτων-Η Στέγη της Εκκλησίας, αναμορφώνει την λειτουργία του Ιδρύματος, ανεγείρει νέες πτέρυγες προκειμένου να στεγαστούν περισσότεροι τρόφιμοι και να εγκατασταθεί σύγχρονος εξοπλισμός δίνοντας εμπράκτως και αθορύβως απάντηση σε όσους αμφισβητούν ιδεοληπτικώς το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας.

Οι νέες πτέρυγες θα ανέλθουν σε 2550 τ.μ. και θα περιλαμβάνουν 70 νέες κλίνες. Στα νέα κτήρια δημιουργούνται: κολυμβητική δεξαμενή προς χρήση των ατόμων με ειδικές ανάγκες, χώρο γυμναστηρίου και φυσικοθεραπείας, αποδυτήρια, χώροι επισκέψεων, κεντρική τραπεζαρία, υπερσύχρονο μαγειρείο, ιατρείο, θάλαμοι ασθενών. Διαμορφώνεται ο περιβάλλον χώρος. Μέχρι σήμερα για την ανέγερση των νέων πτερύγων έχουν δαπανηθεί πλέον των 3.000.000.000 ευρώ.

Αξιοποιείται η υπάρχουσα περιουσία του Ιδρύματος προκειμένου να υπάρξουν πλείονα έσοδα για την καλύτερη διαβίωση των τροφίμων.

Αγοράζονται νέα σύγχρονα έπιπλα και ιατρικά όργανα, σύγχρονες συσκευές εξοπλισμού των μαγειρείων και των πλυντηρίων, τα οποία καλύπτουν αρτιότερα τις εξειδικευμένες ανάγκες των περιθαλπομένων.

Προσλαμβάνεται νέο επιστημονικό προσωπικό, όπως απαιτεί η ελληνική νομοθεσία, με γνώση των προβλημάτων των τροφίμων και έτσι ανακουφίζεται περισσότερο ο μεγάλος τους πόνος.

Πραγματοποιούνται ενέργειες σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες προκειμένου να καταβάλλουν τα οφειλόμενα στο Ίδρυμα χρήματα και να επανέλθει η περιουσία του σε αυτό.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι κατά τα τελευταία έτη το ποσό που δαπανάται ετησίως για τις αποδοχές του προσωπικού, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των τροφίμων, φορολογία στο κράτος και για άλλα λειτουργικά έξοδα ανέρχεται στο ποσό των πλέον 1.400.000 ευρώ, όπως καταφαίνεται από τους δημοσιευμένους κατ’ έτος απολογισμούς του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα το φιλανθρωπικό αυτό Ίδρυμα, όπως και τα άλλα της Εκκλησίας, πληρώνει για τα περιουσιακά του στοιχεία στο ελληνικό κρατίδιο ΕΝΦΙΑ.

Επειδή άλλο Ίδρυμα της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, το «Ψυχιατρείον ο Προφήτης Ηλίας», διέκοψε την λειτουργία του συμφώνως με νόμο του Ελληνικού κράτους, οι περιθαλπόμενοι τρόφιμοι του μεταφέρθηκαν στο Ίδρυμα Απόρων Ανιάτων από τον Οκτώβριο 2010 με αποτέλεσμα οι τρόφιμοι να αυξηθούν αρκετά.

Επίσης στο Ίδρυμα φιλοξενούνται τακτικά πρόσφυγες, επειδή στην Μεσσηνία δεν υπάρχουν από πλευράς της τοπικής αυτοδιοικήσεως και του κράτους δομές φιλοξενίας εμπεριστάτων συνανθρώπων μας, που έρχονται στην χώρα μας βιώνοντας το δικό τους Γολγοθά.

Πολλοί υπήρξαν από το 1957 μέχρι σήμερα οι τρόφιμοι του Ιδρύματος και δυστυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν αφού η ανθρώπινη σκληρότητα περισσεύει στις μέρες μας και ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει καμμία θέση στην αστική κοινωνία μας, το δε Ελληνικό κράτος δεν έχει καταφέρει ακόμη να δημιουργήσει επαρκείς δομές πρόνοιας.

Τέλος το προσωπικό του Ιδρύματος διοικητικό και ιδιαιτέρως το νοσηλευτικό εργάζεται με ζήλο και αποδοτικότητα. Από τα πρώτα έτη λειτουργίας του μέχρι σήμερα πολλοί εργαζόμενοι στο Ίδρυμα αφιέρωσαν πέρα από την καθιερωμένη εργασία και αρκετές ώρες εθελοντικής προσφοράς σε έναν χώρο, όπως είναι πασίδηλο, οι συνθήκες εργασίας είναι περισσότερο από δύσκολες. Το προσωπικό σήμερα επιτελεί ένα τιτάνιο έργο πλήρους δυσχερειών με απαράμιλλη αυταπάρνηση, προκειμένου να ανταποκριθεί στις πολυποίκιλες υποχρεώσεις του έναντι των τροφίμων.

Το Άσυλο Ανιάτων της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας αποδεικνύει περιτράνως ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, από την εποχή των αποστολικών δείπνων μέχρι σήμερα, διακονεί τον άνθρωπο σε όλες του τις ανάγκες και θα τον διακονεί χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα έως της στιγμής που όλα θα πληρωθούν από της αγάπης του Χριστού.