Του Δρος Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη την Πεντηκοστή του έτους 2016 είναι ο τρόπος εκφράσεως της Αληθείας της Εκκλησίας, δηλαδή η έκφραση και παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ζωή της στο σημερινό ιστορικό γίγνεσθαι. Η Εκκλησία με την παρουσία της δεν διεκδικεί έναν απλό συμβουλευτικό ρόλο, αλλά ρόλο πρωτεύοντα και καθοριστικό για την αιώνια υπαρξιακή αλλαγή των ανθρώπων.
Δυο έτη μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, η οποία αποφάσισε ότι: « η ορθόδοξος Εκκλησία έχει συνείδησιν του γεγονότος, ότι η κίνησις προς αποκατάστασιν της ενότητος των Χριστιανών λαμβάνει νέας μορφάς, ίνα ανταποκριθή εις τας νέας συνθήκας και αντιμετωπίση τας νέας προκλήσεις του συγχρόνου κόσμου. Είναι απαραίτητος η συνέχισις της μαρτυρίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τον διηρημένον χριστιανικόν κόσμον επί τη βάσει της αποστολικής παραδόσεως και πίστεώς της», καθίσταται αναγκαία, όσο ποτέ, η ένωση των Εκκλησιών
Μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο η Ορθόδοξη Εκκλησία εισέρχεται σε νέα φάση των σχέσεων της μετά των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και μετά των διαφόρων θρησκειών της οικουμένης, αλλά και με όλη την κοινωνία.
Η Εκκλησία της Οικουμενικότητας, της ενώσεως όλων γνωρίζει πρωτίστως πολύ καλά και ουσιαστικά ότι διαιρεμένες Εκκλησίες σημαίνει διαιρεμένη ανθρωπότητα.
Μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και τους θεοπνεύστους και ευλογημένους θεολογικούς διάλογους είναι ο καιρός να αρχίσει να βιώνεται από τους πιστούς η πολυπόθητη ένωση των Εκκλησιών. Να βιώνεται πρακτικά αφού πλέον οι διάλογοι σε επίπεδο Εκκλησιών έχουν προχωρήσει και σε μεγάλο βαθμό οι όποιες αντιθέσεις έχουν αρχίσει να εξομαλύνονται με τους διαλόγους αγάπης. Σήμερα αυτό που πρέπει να γίνει είναι αυτοί οι διάλογοι να πραγματοποιούνται σε απλούστερο επίπεδο μεταξύ των πιστών των διαφόρων χριστιανικών Εκκλησιών.
Οφείλομε να προτάξωμε την αρετή της αγάπης στις σχέσεις μας με τους άλλους και στις κρίσεις μας για τους άλλους και οι όποιες διαφορές δύνανται να εξαλειφθούν ή να ελαχιστοποιηθούν με την επίδειξη φιλαδέλφου ενδιαφέροντος και ακριβέστερης συναντήσεως.
Τι πρέπει να γνωρίζουν και να επιδιώκουν οι πιστοί μετά από ότι αποφάσισε η Σύνοδος ; Ότι την ενότητα που είναι δώρο Θεού είναι υποχρεωμένοι να την φανερώνουν καθημερινά σε όλους τους τομείς δράσεως της ζωής των.
Αυτό που πρέπει να κάνουν ως καθήκον είναι να συνεργαστούν με κάθε τρόπο για την παρουσία αυτής της ενότητος στην καθημερινή ζωή.
Υπάρχουν ζητήματα τα οποία απαιτούν ενωμένες προσπάθειες όλων των Εκκλησιών, ζητήματα τα οποία απασχολούν σήμερα και τις Εκκλησίες και τις κοινωνίες σε όλο τον κόσμο.
Χρειάζεται σήμερα από τους οι πιστούς όλων των χριστιανικών Εκκλησιών και ιδιαίτερα στον ελλαδικό χώρο, όπου κυριαρχεί η ιδεολογικοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, να καλλιεργηθεί η προαγωγή της οικουμενικής συνειδήσεως σε όλα τα μέλη της Εκκλησίας, απομονώνοντας και θεραπεύοντας τις γιάφκες και τα γραφεία αντιαιρετικών δράσεων όπου κυριαρχούν οι απόψεις ατόμων όπως του οποιουδήποτε πατρός Φιλοθέου, Εφραίμ, Επιφανίου, Χαραλάμπους, Θεοκλήτου, η όπως αλλιώς λέγεται και οπουδήποτε εγκαταβιώνει, είτε στην Μινεσότα, είτε στην Αριζόνα, είτε στο Άγιον Όρος, είτε στο Καϊμακτσαλάν και οι οποίοι « γκουρού» αμφισβητώντας τις αποφάσεις της Συνόδου ακολουθούν τις πράξεις των αιρετικών οδηγούμενοι με την σειρά στην αίρεση και το σχίσμα κυρίως επειδή παρασύρουν καλοπροαίρετους πιστούς στην δική τους ατομική αλήθεια, αποκομίζοντας τις περισσότερες φορές χρήματα.
Αλλά αδιαφορώντας για αυτούς τούς ολίγους φωνασκούντας συγχρόνους αιρετικούς, πράξεις για την ενότητα θα μπορούσαν να είναι σε τοπικό επίπεδο, πάντα υπό τον Επίσκοπο, νέες μορφές πανχριστιανικής ενωτικής κινήσεως όπως οι παρακάτω:
1) η εισαγωγή των οικουμενικών πρωτοβουλιών στα ποιμαντικά προγράμματα των Επισκοπών,
2) η οικουμενική εκπαίδευση των λαϊκών, ιερέων και επισκόπων, με θρησκευτικά, σεμινάρια με απλή θεματική προς καλύτερη γνωριμία αρχικά των διαφορετικών λατρευτικών συνηθειών κάθε ομολογίας και στην συνέχεια των κοινών σημείων, οι από κοινού λύσεις για διάφορα θέματα όπως η ειρήνη, η προστασία του περιβάλλοντος, η αντιμετώπιση της μετανάστευσης και της πείνας, η αντιμετώπιση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, η ορθή επ’ ωφελεία του ανθρώπου χρήση της βιοτεχνολογίας, η αντιμετώπιση της αιρέσεως του εθνοφυλετισμού, η οποία έχει εισέλθει και στους κόλπους πολλών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και για πολλά άλλα,
3) η θεσμοθέτηση και αποδοχή από όλες τις Εκκλησίες ενιαίου ημερολογίου και ενιαίου εορτασμού των χριστιανικών εορτών με τον αμοιβαίο σεβασμό των ηθών και εθίμων που επικρατούν στις διάφορες εκκλησίες κα τέλος η μυστηριακή διακοινωνία θα είναι το επιστέγασμα της αληθινής δογματικής ενώσεως των Εκκλησιών.
Τελικά η ενότητα θα επικρατήσει, όχι γιατί έχουν ενωθεί οι πολλοί ή οι περισσότεροι, αλλά γιατί υπάρχει ενότητα και συμφωνία πίστεως και πίστεως που είναι ορατή στα μυστήρια και που εκφράζεται με αποφάσεις Συνόδου όλων των χριστιανικών Εκκλησιών.
Ετσι όσοι πιστεύουν στον Χριστό θα έχουν μιαν κοινή μαρτυρία πίστης και με αυτή την ενότητα μπορούν να αντιπαρέρχονται τις προκλήσεις των οιονδήποτε εχθρών.
Όλοι οι χριστιανοί μπορούν να ενωθούν με επιβεβαίωση του χριστιανικού ιδεώδους της αγάπης για τον άνθρωπο ως ένα πλάσμα που φτιάχτηκε κατ’ εικόνα και ομοιότητα του Θεού και έτσι μπορούν να καταργήσουν στην πράξη την σύγχυση μεταξύ τους, την δυσπιστία, τις υποψίες, την εχθρότητα, την θλίψη και να βιώσουν αληθινά την κλήση του Αγίου Πνεύματος σε ενότητα.
