Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
« Υπάρχει μια παρθένος μητέρα και θέλω να την ονομάζω Εκκλησία» ( Κλήμης Αλεξανδρεύς PG 8,330) .
Η Θεοτόκος, μόνη από το ανθρώπινο γένος, με την ελεύθερη βούληση της και με το ταπεινό της « γενοιτο», μετέχει στο μυστήριο της ταπείνωσης του Θεού, δηλαδή την σάρκωση του Λόγου.
Η Θεοτόκος ως «μύρον εκκενωθέν» ταπεινώθηκε και έγινε μητέρα του Θεού. Με την ταπεινή της αγάπη «συνεργάστηκε» στη σωτηρία του κόσμου. Η συνεργασία αυτή αφορά τον όλο άνθρωπο Θεοτόκο, ψυχή και σώμα.
Όπως και η Εκκλησία, ομοίως και η Παναγία πραγματώνει ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, ότι ο Χριστός «κεκοινώνηκε της σαρκός και του αίματος των παιδιών» (Εβρ. 3,14), ότι ομοιώθηκε «κατά πάντα τοις αδελφοίς» (Εβρ. 3,17) για να μπορέσει ο άνθρωπος να κοινωνήσει ψυχή τε και σώματι, της Θείας Ζωής.
Η Θεοτόκος αφού εκπλήρωσε την διακονία της ως Μητέρα Θεού, ως Μητέρα των Αποστόλων, Μητέρα της Εκκλησίας, μεθίσταται στον αγαπημένο της Υιό και Θεό.
Η κοίμηση της Θεοτόκου ευρίσκεται στον ιστορικό χρόνο, αλλά δεν είναι μέρος του, όπως και η Εκκλησία μεταμορφώνει τον ιστορικό χρόνο σε βασιλεία της αγάπης χωρίς να υποτάσσεται στην ιστορική πραγματικότητα.
Η κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι θάνατος, είναι μεταποίηση της παχύτητας που χαρακτηρίζει τα σώματα μετά την πτώση σε σώμα αφθαρσίας, σώμα του μέλλοντος αιώνος. «Ως γαρ τικτούσης η νηδύς ου διέφθαρτο, ούτω θανούσης η σαρξ ου διόλωλεν ω των θαυμάτων! Ο τόκος διέφυγε την φθοράν και ο τάφος την διαφθοράν ου προσήκατο». (Ανδρέας Κρήτης PG 97, 1081). Τα αυτά ισχύουν και για την Εκκλησία, την νικώσα πάντοτε την φθορά. Η «παντεχνήμονι Λόγω σάρκα δανείσασα» δεν υπόκειται στην καταστροφή του σώματος, «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν». Η οντότητα που ταυτίστηκε ψυχοσωματικά με την θεία ζωή δεν θα μπορούσε να συμμετέχει στο λάθος του θανάτου. Όπως και στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος, έτσι και Αυτή που το σώμα της έγινε κατοικητήριο του Θεού, του παρέχοντος την ζωή, δεν ήταν δυνατόν να γευθεί τον θάνατο.
Ο Λόγος δέχεται την Παναγία ψυχή και το θεομητορικό σώμα κατατίθεται στη μάνα γη για να αποθέσει το ατελές τού ανθρώπου και να ενδυθεί για πάντα το τέλειο του Θεού. Άφθαρτο πλέον μεθίσταται στους ουρανούς όπου γίνεται Θρόνος του βασιλέως Χριστού, αυτό το Σώμα που από τη γη έγινε Θρόνος. Ετσι και στο μυστήριο της Θειας Ευχαριστίας ο Λόγος δέχεται τη ατελή προσφορά του ανθρώπου για να την μεταποιήσει σε Σώμα και αίμα Του που παρέχει ζωή αιώνιο.
Τα Θεομητορικά μέλη, που κοινώνησαν πολυτρόπως την τελειότητα των μελών του Χριστού, γίνονται σύμμορφα της λαμπρότητας του Αναστημένου Υιού και λάμπουν και αυτά το Αναστάσιμο Φως, στο οποίο από την επίγεια ζωή μετείχαν, έτσι και τα μέλη της Εκκλησίας που κοινωνούν τον Χριστό γίνονται σύμμορφα Αυτου. Όπως η Παναγία με την υπακοή της συνεργάστηκε με το θειο θέλημα, ομοίως και τα μέλη της Εκκλησίας συνεργάζονται λειτουργικά μεταξύ τους για να μπορούν να κοινωνήσουν τον Χριστό.
Η Θεοτόκος, μια γυναίκα, αντιστρέφει τις λαθεμένες αντιλήψεις των ανθρώπων για το γυναικείο φύλο και πρώτη γίνεται η τελείωση της γυναίκας έτσι και σήμερα και στους μέλλοντες αιώνες η Εκκλησία ανυψώνει το γυναικείο φύλο στην σωστή λειτουργική θέση του στην θέση της Πλατυτέρας Μητέρας. Όπως Αυτή είναι Μητέρα μας και αγαπά του πάντες έτσι και η Εκκλησία αγαπά όλους τους ανθρώπους τους εγγύς και τους μακράν. Όχι επειδή η λαϊκή συνήθεια θέλει την Παναγία μητέρα των ανθρώπων, ούτε επειδή κάποιοι ποιητές υπερβάλλουν, αλλά μητέρα των ανθρώπων που λυτρωμένοι από το λάθος τού θανάτου γεννιούνται μεταμορφωμένοι για να ζήσουν αιώνια.
Όπως αυτή ζει αιώνια, σύμμορφη της Θεότητος, πρώτη ανάμεσα στους ανθρώπους, έτσι και εμείς μπορούμε εν τη Εκκλησία να ζήσουμε ως άγιοι αιώνια. Η αγιότητα φανερώνεται στο πρόσωπο της Θεοτόκου και εικονίζει την Εκκλησία και «Υμνούμεν την αειπάρθενον Μαρίαν, δηλονότι την Αγίαν Εκκλησίαν». ( Κύριλλος Αλεξανδρείας PG 77,996)
Όπως η Εκκλησία δεν εγκαταλείπει ποτέ τον κόσμο στην απώλεια έτσι και η Θεοτόκος μετά την Κοίμηση τον κόσμο ου κατέλειπε, αλλά συνεχίζει να προηγείται με την αγιότητά της και να την ακολουθούν οι πιστοί στην ατέρμονη πορεία της Εκκλησίας.
