Δρος Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία αυξανόμενη επιθετικότητα, σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, από ονομαζομένους «χριστιανούς» εναντίον των αδελφών μας προσφύγων, οι οποίοι υποφέρουν κλεισμένοι σε χώρους που ντροπιάζουν τον πολιτισμό μας. Μάλιστα η επίθεση αυτή πραγματοποιείται με την δικαιολογία ότι αυτοί οι πονεμένοι αδελφοί μας πρόσφυγες, κατέβασαν ή απαιτούν να κατέβει το σημείο του Σταυρού, όπου αυτό βρίσκεται, επειδή τους ενοχλεί.
Το θέμα δεν είναι τόσο τι επιθυμούν, αν το επιθυμούν, οι ταλαιπωρημένοι από τον ξεριζωμό συνάνθρωποί μας, οι οποίοι ενδεχομένως να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης διαφόρων επιτηδείων, αλλά το θέμα είναι τι είναι ο Σταυρός για τον πιστό Χριστιανό.
Για αυτόν δηλαδή που πιστεύει ότι ο Χριστός υψώθηκε στον Σταυρό εκουσίως. Για αυτόν που είναι συμμέτοχος στο τραπέζι της Θειας Ευχαριστίας και δεν είναι υπήκοος διαφόρων κυρίως φασιστικών ιδεολογημάτων. Διότι ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί τον Σταυρό του Χριστού για να καταπιέσει άλλους ανθρώπους αυτός δεν έχει σχέση και θέση στην εκκλησιαστική Σύναξη. Πολλοί θέλουν ακόμη και κληρικοί τον Χριστό, τον Σταυρό και την Εκκλησία Του υπηρέτη των ατομικών τους επιδιώξεων και όργανο της θρησκευτικής νευρώσεως των.
Η Εκκλησία προβάλλει τον Τίμιο Σταυρό, για να μπορεί « ο πιστεύων εις Αυτόν μη απόληται αλλά έχει ζωήν αιώνιον ». Δεν διδάσκει η Εκκλησία να χρησιμοποιούμε τον Σταυρό για να τον προβάλλουμε ως σημείο εξουσίας στους ευρισκομένους σε υποδεέστερη θέση ένεκα ανάγκης συνανθρώπους μας, όπως κάποτε στην θέση αυτή βρέθηκε και ο Χριστός.
Αυτοί οι κατ’ όνομα χριστιανοί που προβάλουν τον Σταυρό ως επίγειο σύμβολο εξουσίας και τον τοποθετούν σε λόφους και ψηλά βουνά, χωρίς βεβαίως να γνωρίζουν την υπαρξιακή και εσχατολογική του διάσταση, αυτοί ζουν προσκολλημένοι στο τώρα, σκλάβοι της σχετικής κοσμικής εξουσίας. Αποτέλεσμα της προσκολλήσεως αυτής στα επίγεια είναι ότι ζουν σαν να πρόκειται να μην πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην πρόκειται ποτέ να ζήσουν.
Σήμερα όταν πιστεύουμε στον Χριστό πάνω στον Σταυρό τότε τον βλέπουμε στο πρόσωπο κάθε πρόσφυγα και προσεγγίζουμε περισσότερο το μυστήριο του Σταυρού και θεραπευόμαστε από την ασθένεια του εθνοφυλετισμού, αλλά αποκτούμε και πρόγευση την αιώνιου πραγματικότητος όπου δεν θα υπάρχουν οι συμβατικές ανθρώπινες καταστάσεις όπως έθνη, θρησκείες κράτη.
Η προσφορά αγάπης προς τον μετανάστη αδελφό αποτελεί ξεπέρασμα του φόβου για την περιουσία μου, για το σπιτάκι μου, για το εγώ μου. Ο Χριστός λέει: μην φοβάσαι μόνο πίστευε. Ας μην ταράζεται λοιπόν η καρδία μας. Να ποιό είναι το ζητούμενο : πίστη στον Σταυρωθέντα Θεό, προκειμένου τα επίγεια να γίνουν εικόνες των ουρανίων, αφού όλα τα νοητά έχουν την ανάγκη του σταυρικού τρόπου ζωής. Να γίνει πιο απλά ουρανός ή γή, δηλαδή να χαμογελάνε ελεύθερα τα πρόσωπα των παιδιών των ξεριζωμένων και ξενιτεμένων, των συνσταυρωμένων με τον Χριστό προσφύγων.
Πολλά είναι τα πάθη που υπέστη ο Χριστός, όπως και κάθε μετανάστης παθαίνει σήμερα, και ο θάνατος Του στο Σταυρό δεν έγινε για να ικανοποιηθεί Θεία Δικαιοσύνη, αλλά για να συμμεριστεί την αγωνία κάθε ανθρώπου, όντως κάθε ανθρώπου, να του δώσει τη δυνατότητα να έχει ζωή αιώνια, να του δείξει μια άλλη δυνατότητα ζωής και όχι εγκλεισμού σε στρατόπεδα ονομαζόμενα χώροι φιλοξενίας για να ικανοποιείται ο αστικός πολιτισμός μας.
Έχουμε οι συμμετέχοντες στην ορθόδοξη λειτουργική σύναξη τις δυνατότητες που είχαν οι δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί Του ή να Τον απορρίψουμε, ή να σταυρωθούμε και να ανακαινιστούμε μαζί Του. Όσοι μαρτυρούν όπως ο ληστής θυσιαζόμενοι για τον άλλον, τον κάθε άλλον και κυρίως τον ονομαζόμενο εχθρό, τον κάθε αδελφό μας που είναι κλεισμένος στο κέντρο υποδοχής της Μόρια, αυτοί συμμετέχουν στο μυστήριο τής σταυρώσεως, κατανοούν γιατί « ο εμός έρως εσταύρωται », αυτοί είναι τα αληθινά μέλη της Εκκλησίας που « προβάλλει την θυσιαστικήν αγάπην του Εσταυρωμένου Κυρίου της ως την μόνην οδόν προς ένα κόσμον ειρήνης, δικαιοσύνης, ελευθερίας, αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών, των οποίων μόνον και έσχατον μέτρον είναι ο υπέρ της του κόσμου ζωής θυσιασθείς Κύριος…» ( Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Κρήτη 2016 ).
