Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας ομιλητής στη Χριστιανική Ένωση Καλαμάτας

Τό ἀπόγευμα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., στή κατάμεστη αἴθουσα τῆς Χριστιανικῆς Ἕνωσης Καλαμάτας (Ὑπαπαντῆς 23), ὁ Σεβα-σμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος τέλεσε τόν ἁγια-σμό ἔναρξης τῶν πνευματικῶν συναντήσεων καί τῶν ἱεραποστολικῶν δραστηριοτή­των τῆς Ἕνωσης καί στή συνέχεια πραγματοποίησε τήν ἐναρκτήρια Ὁμιλία, μέ θέμα : «Τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐποποιΐας τοῦ 1940».

Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέφερε ὅτι :

Ἡ ἐποποιΐα ἦταν μία πράξη καί μία ἐνέργεια ὅλων τῶν Ἑλλήνων καί ὄχι μόνο μιᾶς «ταξικῆς ὁμάδας ἀντιστασιακῶν». Ἦταν μία πράξη δόξας, ἀνεξάρτητα ἀπό τό νικηφόρο ἤ μή ἀποτέλεσμα, ἦταν ἔκφραση τῆς πίστης καί τοῦ ἤθους τῶν Ἑλλήνων, χαρακτηριστικά δηλα-δή τοῦ «ἑλληνικοῦ λαϊκοῦ γνωρίσματος».

Στόν ἐθνικό αὐτό ἀγῶνα τῆς ἐποποιΐας τοῦ 1940 ἡ Ἐκκλη-σία σύσσωμη πρωτοστάτησε, γιατί ἡ Πατρίδα γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι ἱερή καί προκαλεῖ ὅλων τήν εὐλάβεια, γιαυτό καί ἐπιβάλλεται καί ἡ ὑπεράσπισή της. Ἔτσι ἄλλωστε ἐξηγεῖται καί ἑρμηνεύεται καί ἡ φιλο-πατρία, ὡς ἀγώνας γιά ἄμυνα καί ὑπεράσπιση καί  ὄχι ὡς πράξη κατά-κτησης ἤ κυριαρχίας.

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 ἀποδεικνύει πόσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ἐθνική ὁμοψυχία γιά τήν προκοπή καί πρόοδο τοῦ λαοῦ μας, καί πόσο σημαντικός παράγοντας εἶναι ἡ ὁμοψυχία αὐτή, ὡς ἔκφραση τῆς ἑνότη-τας καί τῆς συνοχῆς τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία τελικά καί μεγαλουργεῖ.

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940, ὅμως μᾶς ἀφήνει καί μία κληρονομιά, σήμερα πού ἀκόμη ἕνα μέρος τῆς Κύπρου βρίσκεται ὑπό κατοχή, ὁ βορειοηπειρωτικός ἑλληνισμός δοκιμάζεται, ἡ ἑλληνικότητα τῆς μακεδο-νικῆς γῆς τεμαχίζεται. Ἡ κληρονομιά αὐτή εἶναι τό δίκαιο τοῦ ἀγῶνα γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἀξιοπρέπειας τῶν μικρῶν ἔναντι τῶν μεγάλων καί ἔναντι κάθε μορφῆς ὁλοκληρωτισμοῦ, εἴτε ἰσοπεδωτικοῦ, εἴτε παγκοσμιο-ποιημένου.

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 ἐπιβεβαίωσε ὅτι ἡ λεβεντιά καί τό φιλότιμο, στοιχεῖα τοῦ Ἕλληνος, χαρακτηρίζουν κάθε ἀγῶνα του. Οἱ δυσμετάφραστοι αὐτοί ὅμως ὅροι στίς ξένες γλῶσσες εἶναι πού καθιστοῦν ἀφενός δυσερμήνευτο το βαθύτερο ἐννοιολογικό τους περιεχόμενο καί ἀφετέρου ἀκατανόητο τό ἀφήγημά τους, γιά ὅλους τούς ἄλλους, τούς ξένους, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς ἔπεσαν θύματα μιᾶς μεταπολε-μικῆς νοοτροπίας, ὅπου πλέον τό ἀτομικό συμφέρον ἀντικαθιστᾶ τό ἀξιοκρατικό κριτήριο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί τῆς προσωπικότητας καί ὁ πρακτικός ὀρθολογισμός κυριεύει τόν κόσμο καί διαμορφώνει ἕναν ἄλλον πολιτισμό, ἀπάνθρωπο καί ἀκοινώνητο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ στόν ἀτομικό εὐδαιμονισμό καί δημιουργεῖ τήν ψευδαίσθηση μιᾶς κοσμο-πολίτικης εὐμάρειας.

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 δίδαξε τούς λαούς ὅτι ὁ γνήσιος πατριωτισμός δέν εἶναι αὐτός πού καλλιεργεῖ μίση καί ἀντιπάθειες μεταξύ τῶν λαῶν ἀλλά αὐτός πού ἀγαπᾶ ὅλους, ἑνώνει καί συνέχει τούς πάντες καί γιαυτό σηματοδοτεῖ τί σημαίνει νά πεθαίνεις γιά τήν πατρίδα. Νά ἀγωνίζεσαι γιά τά δίκαια τῆς πατρίδας σου χωρίς νά διεκδικεῖς τίποτε ἀπό τούς ἄλλους. Αὐτό εἶναι διαχρονικά τό ἐθνικό ἦθος τῶν Ἑλλήνων, τό  ὁποῖο δέν σχετίζεται μέ τίποτε τό ἐθνικιστικό .

Τέλος ὁ Σεβασμιώτατος ἐπεσήμανε: Σήμερα ἡ πατρίδα μας καλεῖται καί πάλι νά συμβάλει στή διαμόρφωση μιᾶς Εὐρώπης καί ἑνός κόσμου στόν ὁποῖον ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τό δικαίωμα τῆς ἀξιοπρέπειας καί τοῦ σεβασμοῦ, καί κάθε λαός, ὅσο μικρός καί ἄν εἶναι, ἔχει τό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας, τῆς αὐτοδιάθεσης καί τῆς πολιτιστικῆς ἰδιαιτε-ρότητας. Γιά τήν διατήρησή τους ὅμως αὐτή χρειάζεται ἀγώνας, ὥστε οἱ ἥρωες τῆς ἐποποιΐας τοῦ 1940 νά αἰσθάνονται δικαιωμένοι, καί  τό ἀπόφθεγμα ὅτι «οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες» νά βρίσκει στήν καθημερινότητά μας τήν ἐπιβεβαίωσή του .

 

Ι. Μ. Μεσσηνίας

Διαβάστε ακόμα