Του Δρος Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
Κυκλοφόρησε προσφάτως, από τις εκδόσεις ΚΟΡΟΝΤΖΗ, η ποιητική συλλογή του Εκπαιδευτικού Γιάννη Ανδρουλιδάκη υπό τον τίτλο: ΑΠΑΡΣΗ, με σκίτσα που φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Βασίλης Προκόπος.
Ο ποιητής και η ποίηση δεν ερμηνεύονται γι αυτό και οι παρακάτω λόγοι δεν είναι απόπειρα ερμηνείας του ποιήματος ΑΠΑΡΣΗ, το οποίο «το περιττό και το τετριμμένο» το κάνει ζωή, φως που σημαδεύει τον ποιητή διαρκώς, όπως σημαδεύει και τους αναγνώστες του, κάνοντας τους συμμέτοχους στο πάθος του και μετά την ανάπαυση «στης ουτοπίας τον αστερισμό» έρχεται η εξομολόγηση των παθών, η αλλαγή των λογισμών του ποιητή, αλλά και της εμής αναξιότητος.
Άπαρση σημαίνει ξεκίνημα, είναι ναυτικός όρος, απόπλους από το λιμάνι της ζωής και της φθοράς στην «αρυτίδωτη θάλασσα της αιωνιότητας». Αιωνιότητα που την αναζητάμε στο ερώμενο πρόσωπο που φεύγει χωρίς λογικές θωρακίσεις.
«Και όλο σβήνεις και χάνεσαι, μα εγώ… σε ξαναζωγραφίζω». Αυτό είναι η ποιητική συλλογή ΑΠΑΡΣΗ, ένας πίνακας ζωγραφικής και όπως για έναν πίνακα είναι δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και εύκολο, είναι συναμφότερον, να εκφράσεις συναισθήματα, σκέψεις, κρίση, κριτική, έτσι και για αυτην την ποιητική συλλογή δεν είναι δυνατόν να μπορέσεις να την ερμηνεύσεις ή υφίσταται ή δεν υφίσταται, όπως και ο Θεός δεν ερμηνεύεται, ή την βιώνεις ή μένεις κλεισμένος στο καβούκι της λογικής φυσικής αναγκαιότητας.
Μια ποιητική συλλογή για την οποία ο όρος συλλογή είναι λάθος, ένα ποίημα είναι όλο το βιβλίο από την πρώτη λέξη ως την τελευταία. Ένα ερωτικό ποίημα, ερωτικό όπως βιώνει τον έρωτα ο κάθε παγκόσμιος άνθρωπος αυτός που δεν έχει πατρίδα, αλλά αναζητά την μέλλουσα. Κατά την ανάγνωση του ποιήματος νοιώθεις ότι την ποίηση αυτή διακατέχει μια ορμή που ξεχύνεται έντονη σε κάθε λέξη και που είναι η μάννα της δημιουργίας. Η δημιουργία στο ποίημα αυτό έχει πάθος, πάθος για ζωή, πάθος για τον ερώτα. Έρωτας στα πάντα και πάντοτε. Έρωτας που διαχέεται και είναι η υπόσταση αυτής της ποίησης. Έρωτας στην ζωή στην κτίση, στο σύμπαν, στην παλαιά εποχή, στην εποχή σήμερα, έρωτας για τον άλλον όποιος και όπου αν είναι αυτός.
Διαβάζοντας την ποίηση του Γιάννη πάσχεις και συν-πάσχεις για την αλήθεια, την δημοκρατία και αυτά όμως δεν είναι αρκετά, κατι λείπει και αυτό που δεν έχουν, που είναι έξω από την φύση τους είναι ο έρωτας και με την ποίηση αυτή καλούμαστε να γνωρίσουμε το άγνωστο αντικείμενο του πόθου μας.
Έρωτας αναζητητής, έρωτας «ετοιμοθάνατος και απολωλώς, έρωτας μετέωρος, έρωτας βάλσαμο, έρωτας ταξιδευτής».
Έρωτας γήινος που τραγουδά:
« Αγάπη μου της Σίφνου και της Μήλου
κι ανεμοθύελλα της Άνδρου,
της Σίκινου και της Αμοργού».
Έρωτας σταυρικός έρωτας «λόγος μολύβι σε πέλαγα χέρσα σαν τον Γολγοθά». Έρωτας «που χθες ήταν πάλι που έκλαιγα για σένα, όπως την ίδια μέρα κάθε χρόνο». Έρωτας γιορτή όπως η χαρμολύπη της ίδιας Μεγάλης Παρασκευής κάθε χρόνο.
Έρωτας που περπατά όπως ο Χριστός του οποίου το βήμα «χάνεται στην αιωνιότητα Σαββάτου αυγή».
Έρωτας υπομονής, αναμονής που συγκεφαλαιώνεται στο παρόν όπως ο Χριστός σε κάθε Θεια Λειτουργία:
«Και έτσι ένα βράδυ
ταξίδεψα στους αιώνες που πέρασαν
περιμένοντάς σε».
Παρελθόν παρόν και μέλλον σε ένα βράδυ, μια στιγμή όπως ο ων, ο ην και ο ερχόμενος.
Έρωτας που βεβαιώνει «ότι η ζωή είναι αλλού». Έρωτας που δεν είναι μόνος, αλλά κοινωνεί, έρωτας που δεν είναι αυτάρεσκος, αλλά μοιράζεται σε όλους με όσους είναι τώρα και όσους αναχωρούν από τον «μεγάλο κατάλογο και φεύγουν». Και επειδή μοιράζεται κοινωνεί και με αυτούς που θα έρθουν αύριο γιατί το μοίρασμα και το δόσιμο δεν υπόκεινται στον φθοροποιό χρόνο.
Έρωτας που συστατικό έχει την ταπείνωση, την άσκηση, την εκμηδένιση του εγώ τη νίκη της σπουδής ενάντια στην έπαρση της γνώσης
«Τ’ αλφαβητάρι του έρωτα
και της αγάπης
χρόνια σπουδάζω,
μα μετεξεταστέος
μένω».
Στο Υστερόγραφο 2 ο ποιητής ζωγραφίζει το πέρας της ιστορίας, η οποία ακόμη ψάχνει τα αίτια της αδικίας στην ανθρωπότητα και η λύση ήταν είναι και θα είναι η Επανάσταση «η μέρα που θα φωτίζεται απ’ του προσώπου σου την λάμψη», η Ανάσταση ή αλλιώς ή ΑΠΑΡΣΗ.
Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης μαζί τον Ιωάννη της Κλίμακος μας θυμίζει ότι την όντως ζωή την ζει: «όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο έρωτα, οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται».
