Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
Η Γερόντισσα Πελαγία, κατά κόσμον Πόπη Κοτσώνη, γεννήθηκε το έτος 1931 στην Παλιόχωρα Αβίας Μεσσηνίας.
Τον καιρό των νεανικών αναζητήσεων της συνδέεται πνευματικώς με τον Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Γιαννακόπουλο, ο οποίος υπήρξε μία εκ των μεγαλύτερων μορφών της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον 20ο αιώνα.
Στις 25 Μαρτίου 1955, με ένα γράμμα της, αφήνει γονείς, συγγενείς και υλικά αγαθά για να αφιερωθη ολοκληρωτικά στον Χριστό.
Τον Ιούνιο του έτους 1962 αγοράζει με χρήματα δικά της, άλλων μοναχών και του πατρός Ιωήλ ένα μικρό οικόπεδο, εκτάσεως ενάμιση στρέμματος στην περιοχή Καλαμίτσι, ανατολικώς της Καλαμάτας και με αυτή την αγορά αρχίζει να πραγματοποιείται η επιθυμία της, που ήταν η αφιέρωση της στον Χριστό ως μοναχή.
Στις 24 Ιουνίου 1962 κατατέθηκε ο θεμέλιος λίθος για την ανέγερση μιάς πτέρυγας με εννέα κελλιά και στις 20 Οκτωβρίου 1962, τελέστηκαν τα εγκαίνια. Από τότε αρχίζει και επίσημα η λειτουργία του Ησυχαστηρίου του Προφήτου Ιωήλ.
Σύντομα η αδελφότητα αυξάνεται καθώς νεανικές ψυχές εισέρχονται στο Μοναστήρι. Όλες οι μοναχές ως μία ψυχή με χαρά, αγάπη και μεράκι εργάζονται για την ανέγερση της Μονής.
Σύντομα θεμελιώνεται στις 13 Οκτωβρίου 1963 και ο ιερός ναός της Μονής, αφιερωμένος στον Προφήτη Ιωήλ και στην Αγία Ειρήνη. Στις 31 Μαΐου 1964 έγιναν τα εγκαίνιά του.
Οι μοναχές επιδόθηκαν στην υφαντική με παραδοσιακούς αργαλειούς, στο κέντημα και σε καλλιτεχνικές μικροτεχνίες. Ετσι με κόπο, αγώνα και θυσίες αγοράστηκαν σταδιακά και άλλα γειτονικά κτήματα για την επέκταση του τότε Ησυχαστηρίου.
Οι εργασίες για την αποπεράτωση του ιερού ναού και άλλων κτισμάτων συνεχίστηκαν με γοργούς ρυθμούς. Ετσι στις 30 Οκτωβρίου 1965 ολοκληρώνεται το κτίσιμο, το επίχρισμα και ο ελαιοχρωματισμός του ναού. Στις 7 Απριλίου 1966 ετέθησαν οι θεμέλιοι βάσεις προς ανοικοδόμηση της άνω πτέρυγας των κελλιών, του τυπογραφείου, ως και του άνω Ηγουμενείου, της κουζίνας, της τραπεζαρίας, του εντευκτηρίου και άλλων βοηθητικών χώρων.
Οι κτιριακές ανάγκες του Ησυχαστηρίου, λόγω της υπάρξεως αρκετών μοναχών, αυξάνονται και το 1970 αγοράσθηκαν αγροτεμάχια εκτάσεως 3.500 τ.μ. Το 1976 αγοράστηκε ελαιοπερίβολο μετά οικίας, νοτίως του Ησυχαστηρίου, το οποίο περιείχε και το εξωκκλήσιο της Ζωοδόχου Πηγής, τεσσάρων περίπου στρεμμάτων, καθώς και δεύτερο αγρόκτημα. Το 1983 πραγματοποιήθηκε η αγορά αγροκτήματος, τεσσάρων στρεμμάτων. Το 1984 πραγματοποιήθηκε αγορά νέου οικοπέδου 1.600 τ.μ.
Το 1970 έγινε η επέκταση των κελλιών και η τοποθέτηση πατώματος. Το 1971 πραγματοποιήθηκε η επίστρωση του δαπέδου του εργαστηρίου με μωσαϊκό, η περίφραξη του νέου κτήματος και το καλοκαίρι του ιδίου έτους έγινε η επέκταση της ανατολικής πτέρυγας, η δημιουργία κουζίνας, τραπεζαρίας και άλλων βοηθητικών χώρων.
Το 1974 άρχισε η ανέγερση του νέου κτηρίου στην νότια πλευρά του Ησυχαστηρίου αποτελούμενο από ένα δωμάτιο, το οποίο θα χρησίμευε για έκθεση των εργοχείρων των Μοναχών, κουζίνα, και αίθουσα αναμονής των επισκεπτών. Στο υπόγειο αυτού του κτηρίου κτίστηκαν και άλλα τρία δωμάτια ως αποθηκευτικοί χώροι. Το 1982 έγινε η επίστρωση της όλης επιφάνειας της ταράτσας με υαλοβάμβακα, πίσσα, ελαφρόπετρα και τσιμεντένιες πλάκες.
Τον Αύγουστο 1979 άρχισε η κατασκευή μάνδρας πέριξ των οικοπέδων του Ησυχαστηρίου καθώς και η κατασκευή τσιμεντότοιχου κατά μήκος του παρακείμενου χειμαρίσκου. Τον Απρίλιο 1981 τελειοποιήθηκε ο μανδρότοιχος στην νότια και δυτική πλευρά του οικοπέδου και η αποχωμάτωση στην ανατολική πλευρά. Σε αυτό το σημείο άρχισε η ανέγερση νέου κτιρίου από έξι δωμάτια, το οποίο επρόκειτο να χρησιμεύση για έκθεση εργοχείρων και αίθουσα υποδοχής επισκεπτών.
Το έργο της Γερόντισσας Πελαγίας συνεχίζεται και τον Νοέμβριο 1984 άρχισε η κατασκευή της Φιάλης απέναντι από τον ναό. Ταυτοχρόνως γίνεται και η διακόσμηση της δυτικής πλευράς του μαντρότοιχου με εσωτερικές καμάρες. Στις αρχές του 1985 συνεχίστηκε η κατασκευή πύλης της νέας εισόδου καθώς και εσωτερικού δρόμου. Έξω της πύλης διαμορφώθηκε ανάλογη πλατεία. Τον Ιούλιο 1985 κτίστηκαν τα 3 υπόγεια δωμάτια κάτω από τον δρόμο της νέας εισόδου. Στην συνέχεια έγινε η προέκταση του νοτίου κτιρίου με την προσθήκη βεράντας.
Τον Οκτώβριο 1980 άρχισε η εικονογράφιση του ναού από τον αγιογράφο Δημήτριο Κεντάκα, η οποία ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο 1983. Παραλλήλως με την αγιογράφηση η Γερόντισσα φροντίζει για την αγορά ξυλογλύπτου τέμπλου, ξύλινης πόρτας, παγκαρίου και στασιδιών. Το 1982 για την εξυπηρέτηση των μοναχών εκτός της Μονής αγοράστηκε ένα αυτοκίνητο.
Το όλο κόστος ανήλθε σε 28 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία προήλθαν από την προσωπική εργασία των μοναχών και από δωρεές, ποσό αρκετά σημαντικό για αυτές τις εποχές.
Σε όλα τα έργα πρωτοστατεί ψυχή τε και σώματι η Γερόντισσα Πελαγία. Συντονίζει τα πάντα, φροντίζει κάθε λεπτομέρεια, δέχεται τα παράπονα, διορθώνει τα λάθη και τις ατέλειες, επιβλέπει τους εργάτες, εργάζεται η ίδια.
Πολλοί υπήρξαν οι επώνυμοι και ανώνυμοι δωρητές προς την Γερόντισσα Πελαγία, έχοντας σε αυτήν απόλυτη εμπιστοσύνη ότι τα χρήματά τους αξιοποιούνται για ιερό σκοπό και βεβαίως εκτός από την ανέγερση του Ησυχαστηρίου, η οσιακή μορφή της Πελαγίας υπήρξε αθορύβως πέλαγος φιλανθρωπίας σε ενδεείς συνανθρώπους. Είναι γεγονός, όπως συχνά εδήλωνε ή ίδια, ότι όσο περισσότερα χρήματα έδινε σε πονεμένους συνανθρώπους, τόσο περισσότερα της έδιναν για να μπορεί να επιτελεί το πολύπλευρο έργο της.
Τον Σεπτέμβριο 1986 προστίθεται μια ακόμη δοκιμασία για το Μοναστήρι. Η Καλαμάτα και η ευρύτερη περιοχή της είχαν την δραματική εμπειρία ενός πολύ ισχυρού σεισμού, που σκόρπισε τον όλεθρο και την οδύνη.
Τα οικήματα κατέστησαν ακατάλληλα και έτσι έπρεπε να κατεδαφιστούν. Επί 8 μήνες έμειναν οι αδελφές σε σκηνές με όλες τις συνέπειες που έχει για την υγεία τους αυτή η διαμονή. Με έντονους ρυθμούς αγρυπνώντας και κοπιάζοντας άρχισαν εκ θεμελίων την ανοικοδόμηση της Μονής.
Η Γερόντισσα συμπαραστεκόταν συνεχώς στις αδελφές, τις ενεθάρρυνε και με την βαθειά της πίστη έδιωχνε κάθε θλίψη και απογοήτευση από τις ψυχές τους.
Τον Νοέμβριο του 1987 τα κτίρια του Ησυχαστηρίου ήταν ακατάλληλα προς κατοικία και η Γερόντισσα με τις Μοναχές αποφάσισε να κατεδαφιστούν και να κτιστούν νέα.
Η κατασκευή των νέων αντισεισμικών κτιρίων άρχισε τον Αύγουστο 1989. Τον Αύγουστο 1990 έγινε η επικεράμωση του νέου κτηρίου και περατώθηκαν τα επιχρίσματα. Τον Αύγουστο 1992 έγινε ελαιοχρωματισμός των κελλιών και η επικεράμωση της βορινής πτέρυγας. Ετσι τον Ιανουάριο του 1993 οι Μοναχές εγκαταβίωσαν στα νέα κελλιά τους, 7 έτη μετά από τους σεισμούς. Το ίδιο έτος έγινε η επικεράμωση της ανατολικής πτέρυγας και του κτιρίου του ξενώνος. Τέλος τον Οκτώβριο 1995 άρχισε επισκευή του ιερού ναού και η επένδυση του με μαρμαρόπετρα.
Όπως φανερώνουν τα έργα της Γερόντισσας, τα χρήματα, αλλά και η προσωπική εργασία που προσέφεραν οι πιστοί χριστιανοί προς αυτην ήταν καθημερινή πραγματικότητα. Με την αγάπη της και την καλωσύνη της, αλλά πρωτίστως με την αφιλοχρηματία της είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων όσοι την γνώριζαν εντός και εκτός Ελλάδος.
Το 1994 είχαν ολοκληρωθεί τα νέα οικήματα με αρχικό κόστος μετά τους σεισμούς 25 εκατομμύρια δραχμές.
Ετσι η Γερόντισσα Πελαγία και η περί αυτην μοναχές κτίζουν, το Μοναστήρι τους, για δεύτερη φορά. Δικαίως στην συνείδηση όλων των πιστών η Ηγουμένη Πελαγία Κοτσώνη έχει αναγνωριστεί ως η Κτητόρισσα της Μονής του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας και μάλιστα δύο φορές Κτητόρισσα.
Μετά από 52 έτη σταυροαναστάσιμης πορείας, στις 2 Μαρτίου 2007, η ψυχή της φτερούγισε κοντά στον Νυμφίο της Χριστό, που τόσο αγάπησε και τόσα υπέφερε για Αυτόν.
Θα μείνει πάντα στην συνείδηση των Ορθοδόξων πιστών ως Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ.
