Την Μεγάλη Δευτέρα 22 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου(Όρθρος Μ. Τρίτης) και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Μελίκης.

ΠΑΤΗΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Τόν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπή­σω­μεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐ­τρεπίσωμεν ἐν ἀρε­­ταῖς ἐκλάμπο­ντες καί πίστει ὀρθῇ».

Ἀπό χθές ἡ Ἐκκλησία μας προ­βάλ­λει ἐνώπιον τήν εἰκόνα τοῦ Νυμ­φίου Χριστοῦ, προβάλλει τόν Νυμφίο τῶν ψυχῶν μας, αὐτόν πού σέ λίγες ἡμέρες θά τόν δοῦμε νά θυσιάζει τή δική του ζωή γιά χάρη τῆς δικῆς μας ζωῆς καί σω­τηρίας. 

Καί ἀπόψε μᾶς θυμίζει τήν πα­ρουσία του στή ζωή μας καί μέ ἕναν ἄλλο, διαφο­ρετικό τρόπο· μᾶς τόν παρουσιάζει σάν τόν Νυμφίο τῆς εὐαγγελικῆς περικο­πῆς τῶν δέ­κα παρθένων, τῆς ὁποίας μνείαν ὅρισαν οἱ θειότατοι πατέρες νά ποιούμεθα κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τρίτη, τήν ἀκο­λουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς ὁποίας ψά­λα­με ἀπόψε. 

῾Η πρώτη παρουσία τοῦ Νυμφίου Χρι­στοῦ στόν κόσμο ἦταν γιά νά ἀποκαλύψει στούς ἀνθρώπους τό πρόσωπό του, τήν ἀλήθειά του, τήν ἀγάπη του γιά τόν κα­θέ­να ἀπό ἐμᾶς καί γιά τόν κόσμο ὁλόκληρο· ἦταν γιά νά δείξει πώς ἡ ἀγάπη του γιά μᾶς καί τή σωτηρία μας ἔφθανε μέχρι τό ὕψος τοῦ Σταυ­ροῦ καί μέχρι τό βάθος τοῦ Ἅδου. 

Ὅμως ἡ ἐπίσκεψη αὐτή τοῦ Νυμ­φίου δέν εἶναι ἡ μόνη ἐπίσκεψή του στούς ἀνθρώ­πους. Ὁ Νυμφίος Χριστός μᾶς ἐπισκέ­πτε­ται τόν κα­θέ­να μας ξεχωριστά σέ πολ­λές στιγ­­μές τῆς ζωῆς μας καί μέ ποι­κίλους τρόπους καί θά μᾶς ἐπι­σκεφθεῖ καί πάλι ὅλους κατά τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας του παρουσίας γιά νά μᾶς καλέσει στόν μυστι­κό γάμο τῆς ἑνώ­σεώς μας μαζί του.

Ὁ χρόνος τῶν ἐπισκέψεών του εἶναι ἄδηλος καί τό δικό μας χρέος δέν εἶναι νά ἐξετάζουμε τόν χρόνο κατά τόν ὁποῖο θά ἐπισκεφθεῖ ὁ Χριστός, ἀλλά πρωτίστως καί κυ­ρίως νά τόν ἀγαπήσουμε. Νά τόν ἀγα­πήσουμε, γιατί αὐτός εἶναι Ἐκεῖ­νος ὁ ὁποῖος πρῶτος μᾶς ἀγά­πησε καί μᾶς ἀγά­πησε ἀπό κατα­βο­λῆς κό­σμου· μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ ὥστε δημι­ούρ­γησε τόν κό­σμο γιά μᾶς, δημιούργησε τά πά­ντα «καλά λίαν» γιά νά τά ἀπο­λαμ­­βά­νουμε· μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰ­κό­να καί καθ’ ὁμοίωσίν του καί μᾶς πλούτισε μέ ὅλες τίς δωρεές τῆς θείας ἀγάπης του. Καί ὅταν πα­ρακούοντας τίς ἐντολές του ἐκ­πέσαμε ἀπό τήν ἀγάπη του, ἦταν Ἐκεῖνος πάλι πού μέ τήν ἀγάπη του μᾶς ἀνεκάλεσε καί μᾶς ἀπο­κατέστησε στήν υἱοθεσία τοῦ Πα­τέ­ρα του. Ἡδική μας, λοιπόν, ἀγάπη πρός τόν Νυμφίο Χριστό εἶναι ἐλάχιστη ἀντα­πό­δοση τῆς δικῆς του ἀπέραντης ἀγάπης πρός ἐμᾶς, ἀλλά εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀναγκαία προϋπόθεση γιά νά τόν ξανα­συ­να­ντήσουμε, ὅταν θά μᾶς ἐπισκεφθεῖ.

Ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Νυμφίο Χριστό εἶναι αὐτή πού μᾶς κρατᾶ ἐν ἐγρηγόρσει ἀκόμα καί μέσα στό σκοτά­δι καί τή νύχτα τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρ­τί­ας. Εἶναι αὐτή πού συντηρεῖ τή φλόγα στή λαμπάδα τῆς ψυχῆς μας· εἶναι αὐτή πού μᾶς κάνει νά φροντίζουμε γιά εὐτρε­πι­σμό τῆς ψυχῆς μας μέ τήν πίστη καί τά ἔρ­γα τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιό­τητος, τά ἔρ­γα τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλαδελφίας, πού ἐνισχύουν τή φλόγα τῆς λαμπάδος μας καί κρατοῦν τά μάτια μας ἀνοιχτά καί τήν ψυ­χή μας ἄγρυ­πνη, ὥστε νά μήν κοιμη­θοῦ­με καί ἔρθει ὁ Νυμ­φίος καί μᾶς βρεῖ ἀνέ­τοιμους γιά τή συνάντησή μας μαζί του.

«Τόν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπή­σω­μεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐ­τρεπίσωμεν ἐν ἀρε­­ταῖς ἐκλάμπον­τες καί πίστει ὀρθῇ».

Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Νυμ­φίο Χρι­στό, ὅποιος τόν ἀγαπᾶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅ­λης τῆς ἰσχύος καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του, ὅπως μᾶς τό ζη­τᾶ ὁ ἴδιος, δέν ἔχει χρόνο γιά τίποτε ἄλλο, παρά γιά νά προε­τοι­μάζει τόν ἑαυτό του ὄχι μόνο γιά τήν με­γάλη, μελλοντική συνάντη­ση μαζί του, ἀλλά καί γιά τίς καθημερινές μικρότερες συναντή­σεις μέ τόν Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος ἐμφανίζεται στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν του τῶν ἐλαχίστων. 

Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Νυμ­φίο Χρι­στό, δέν ἐνδιαφέρεται γιά τίποτε ἄλλο, δέν ἀσχολεῖται μέ τίς παρα­λείψεις καί τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν του, δέν συγκρίνει τόν ἑαυτό του μέ ἐκείνους ἀλλά μόνο μέ τόν Χριστό, καί ἔτσι δέν περιπί­πτει οὔτε στήν κατάκριση, οὔτε στήν ἐγω­ι­στική αὐτα­ρέ­σκεια, οὔτε στήν ὑποκριτική αὐ­τοϊκανοποίηση τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρι­σαί­ων, τήν ὁποία ἀκούσαμε νά στη­λιτεύει σήμερα ὁΧριστός στό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Νυμφίο Χρι­στό, συγ­κρίνει τόν ἑαυτό του πά­ντοτε μέ Ἐκεῖνον, καί προσπαθεῖ νά τόν βελτιώνει καθημε­ρι­νά, ὥστε νά ἀρέσει σέ Ἐκεῖνον καί ὄχι στούς ἀνθρώπους· προσπαθεῖ νά ἐκλάμπει «ἐν ἀρεταῖς καί πίστει ὀρθῇ», ὅπως γρά­φει ὁἱ ερός ὑμνο­γράφος, ὑπογραμμίζον­τας τήν ἀνα­γκαιότητα τῆς ὀρθῆς πίστης γιά τήν πρόοδο στήν ἀρετή, ὅπως τήν ἐν­νοεῖ ἡ Ἐκκλησία μας καί τήν ἐπιθυμεῖ ὁ Νυμφίος Χριστός. Διότι ἀρετή δέν εἶναι οὔτε κάποιες καλές πράξεις ἤ ἰδιότητες, οὔτε κά­ποια τυπικά καί ἐξωτερικά χα­ρα­­κτη­ριστικά εὐσεβοῦς ζωῆς, ἀλ­λά εἶναι ἡ ἔκ­φραση τοῦ βαθυ­τέρου βίωματος τῆς ἐν Χρι­στῷ ζωῆς, μέσω τοῦ ὁποίου ἐκφρά­ζε­ται ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Νυμφίο Χρι­στό.

Ἀδελφοί μου, ἀτενίζοντας τήν ἱε­ρή μορ­φή τοῦ Νυμφίου τῶν ψυ­χῶν μας, ἄς ἀκού­­σουμε τήν προ­τρο­πή τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἄς εὐτρεπίσουμε τίς λαμπάδες τῆς ψυχῆς μας, ἀρχίζοντας τήν προ­σπά­θειά μας ἔστω καί τώρα, ἔτσι ὥστε νά ἀξιω­θοῦμε τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως νά μήν ἀνάψουμε μό­νο τίς αἰσθητές λαμπάδες, ἀλ­λά νά ἀνάψουμε καί στή λαμπάδα τῆς ψυχῆς μας τό φῶς τῆς Ἀναστά­σεως, τό φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Χρι­στοῦ γιά νά τό συν­τηροῦμε μέσα μας μέχρι τήν ἡμέρα τῆς συναντή­σεώς μας μαζί του.