Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου  της Ι. Μ. Μεσσηνίας

Για την Αγία μας Εκκλησία  ο μήνας Σεπτέμβριος σηματοδοτεί την αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους. Η πρώτη ημέρα του μηνός Σεπτεμβρίου είναι αφιερωμένη στον εορτασμό της αρχής της Ινδίκτου, δηλαδή της αρχής του νέου έτους. Η ονομασία της Ινδικτιώνος προέρχεται από την λέξη indictio και είναι λατινική ελληνοποιημένη και σημαίνει διάγγελμα, το οποίο εξέδιδε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας, με σκοπό να καθορίσει το ύψος των φόρων που θα έπρεπε να πληρώσουν οι υπήκοοι της Ρώμης για τη συντήρηση του στρατού. Το διάγγελμα αυτό ίσχυε για δεκαπέντε χρόνια και τούτο, γιατί κάθε δεκαπέντε χρόνια απολύονταν οι παλαιοί στρατιώτες και κατατάσσονταν οι νέοι. Να σημειωθεί ότι το ύψος των σχετικών φόρων καθοριζόταν από τη νέα δύναμη του στρατού για την επόμενη δεκαπενταετία. Την αρχή της Ινδικτιώνος εισήγαγε ο Αύγουστος Καίσαρ, για αυτό και ονομάζονταν Καισαρική Ινδικτιών, και ο οποίος διέταζε την είσπραξη των φόρων την πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου. Από τους χρόνους όμως του  Μεγάλου Κωνσταντίνου έγινε επισήμως η χρήση της Ινδικτιώνος ως χρονολογίας και έκτοτε η εκκλησία μας εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους.

Μέσα από το απολυτίκιο της σημερινής εορτής ζητούμε από τον Κύριο, που είναι «ο πάσης δημιουργός της κτίσεως, ο καιρός και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος», να ευλογήσει «τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός του», να ευλογήσει δηλαδή όλον το κύκλο, όλη την περίοδο της νέας χρονιάς. Το ίδιο εξάλλου κάνουμε σε κάθε νέα δραστηριότητά μας, σε κάθε αρχή. Από την πρώτη κιόλας ημέρα της γεννήσεως του ανθρώπου αιτούμεθα την ευλογία του Θεού μέσα από την ανάγνωση των ευχών της γεννήσεως, εκ του Μικρού Ευχολογίου. Έπειτα σε κάθε νέο ξεκίνημα ο άνθρωπος ζητά την ευλογία του Θεού μέσα από αγιαστικές πράξεις και ιερές ακολουθίες, όπως η τέλεση του Αγιασμού επί τη ενάρξει των μαθημάτων εν τοις σχολείοις, επί τη εγκαταστάσει νέας δημοτικής αρχής, επί τη ευλογήσει νέου οχήματος, επί τη θεμελιώσει κτίσματος κ.α.   Σε κάθε τι ο άνθρωπος ζητά την ευλογία του Θεού για να αρχίσει.

Εκείνο όμως που έχει πρωτεύουσα σημασία, ανεξαρτήτως από το πότε αρχίζει ή τελειώνει κάθε τι, είναι το πώς ζούμε το χρόνο της ζωής μας και πώς θα τελειώσει ο χρόνος της ζωής μας. Μέσα στη Θεία Λειτουργία αιτούμεθα « Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυρίου αιτησώμεθα». Ενώ για το τέλος της ζωής δεόμεθα: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα ».

Ο χρόνος της ζωής μας θα πρέπει είναι αφιερωμένος στον Ιησού Χριστό, που μας χαρίζει το χρόνο, διότι εκείνο που καταξιώνει το χρόνο μας είναι ο τρόπος με τον οποίον ζούμε.  Δεν μπορεί να νοηθεί χριστιανός που δεν ζει κατά Χριστόν και εν Χριστώ. Ο τρόπος της ζωής μας θα πρέπει να είναι αυτός που ταυτοποιεί την προσωπικότητά μας ως χριστιανούς, άλλως δεν μπορούμε να καυχώμεθα ότι είμαστε χριστιανοί αν δεν το αποδεικνύουν τα έργα της πίστεως μας και ο τρόπος ζωής μας.

Και έργα πίστεως δεν είναι μόνο η παρουσία μας στην Εκκλησία ή η αφή κεριών και η προσφορά ταμάτων.  Εύκολα προσφέρουμε στο Χριστό μία λαμπάδα ή κάποιο τάμα, ενώ δύσκολα του προσφέρουμε καθημερινά λίγο από το χρόνο της ζωής μας. Ενώ ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί του προσφέρουμε ολόκληρη την ζωή μας. Γι’ αυτό πρέπει να εμπιστευθούμε το Θεό και να του προσφέρουμε τη ζωή μας, έτσι όπως μας προτρέπει ο λειτουργικός λόγος “και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.

Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε εμείς είναι, το πώς περνάμε το χρόνο της ζωής και τις συνήθειες που αποκτάμε. Αν ο χρόνος μας είναι δεκτός από τον Θεό κι αν οι συνήθειες που έχουμε είναι πράξεις αρεστές στο Θεό. Η συμμετοχή για παράδειγμα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ευάρεστη στο Θεό, όχι γιατί παρακολουθούμε ένα δρώμενο ή επειδή προσθέτουμε έναν ακόμη πιστό στο σύνολο του αριθμού των πιστών της Εκκλησίας και γίνεται εθιμικά, αλλά γιατί συμμετέχουμε ως μέλη του σώματος του Χριστού, ενεργά και βιώνοντας όσα τελούνται στο Θυσιαστήριο.

 Την πρώτη Σεπτεμβρίου, που φέτος συμπίπτει με την ημέρα της Κυριακής, το Ευαγγέλιο της ημέρας διηγείται την είσοδο του Ιησού στη συναγωγή της Ναζαρέτ και την ανάγνωση των Γραφών από τον Ίδιο. Αυτό έρχεται να μας υπομνήσει και να μας υποδείξει πως η συμμετοχή μας στα Μυστήρια και η μελέτη του Λόγου του Θεού αποτελούν την επιβεβαίωση ότι ο χρόνος της ζωής μας ανήκει σε Αυτόν. Ας πάψουμε λοιπόν να σπαταλάμε τον χρόνο της ζωής μας σε ανούσια και ανώφελα πράγματα και ας αξιοποιήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας σε έργα πίστεως, ειρήνης και μετάνοιας.