“Αγγίζοντάς Τον με ευλάβεια….”

Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μ. Μεσσηνίας

Και πάλι θαυματουργεί ο Ιησούς στην αυριανή ευαγγελική περικοπή. Κι όχι μόνο μια φορά, αλλά δυο. Πρώτα παρεμβαίνει θαυματουργικά και ξαναδίνει τη ζωή στην μόλις αποβιώσασα θυγατέρα του Αρχισυνάγωγου Ιαείρου. Έπειτα με ένα μόνο άγγιγμα θεραπεύεται η από ετών πάσχουσα αιμορροούσα γυναίκα.  Και τα δυο θαύματα αυτά τέλεσε ο Κύριος με γνώμονα την πίστη των ανθρώπων. Μια πίστη που έχει όμως ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα, την ευλάβεια.  Την ευλάβεια έτσι όπως αποτυπώνεται στην κίνηση της αιμορροούσης γυναίκας αλλά και του Αρχισυνάγωγου.

Με μια ιδιαίτερη ευλάβεια και με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του προσήλθε ο Αρχισυνάγωγος “καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ”[1]  εκφράζοντας έτσι αυτήν την ευλάβεια αλλά και βεβαιότητα ότι ο Χριστός μπορεί να θεραπεύσει τη θυγατέρα του.  Και ο Χριστός αναγνωρίζοντας την ευλάβεια και την πίστη του αποδέχεται την πρόσκληση και αγνοεί ακόμα και το εμπόδιο που φέρνει η είδηση του θανάτου της θυγατέρας. Συνεχίζει να ενισχύει την πίστη του απογοητευμένου πατέρα. Ακούει ο δυστυχής πατέρας  της Δεσποτικής φωνής να του λέγει “Μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευσον, καὶ σωθήσεται”[2] και πιστεύει σε αυτήν την προτροπή και απολαμβάνει και πάλι ζώσα τη θυγατέρα του.

Με την ίδια ιδιαίτερη ευλάβεια προσέρχεται και η αιμορροούσα, εκφράζοντάς την με μια κίνηση που δεν πρέπει αν μείνει απαρατήρητη. Το ιδιαίτερο που παρατηρούμε στην προσέγγιση της γυναίκας αυτής είναι το αποκαλύπτει η ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφοντας τη σκηνή αυτή: “προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ”[3]. Αυτή η αναφορά της κινήσεως της γυναίακς έρχεται να επιβεβαιώσει την ευλάβειά της αλλά και την προσπάθειά της, που εκφράζεται με την κίνηση αυτή. Έρχεται να αποτυπώσει το σεβασμό, το δέος, την ταπεινοφροσύνη της και την ευλάβειά της.

Η ευλάβεια είναι πραγματικά γνώρισμα της πραγματικής και αληθινής πίστης.  Μπορεί να ειπωθεί πως είναι η τροφοδοσία των αγιασμένων ψυχών. Είναι το άνθος στην κορυφή του δένδρου της θρησκευόμενης ψυχής του ανθρώπου. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να μιλάνε για “ευλαβείς” ανθρώπους. Ακόμη και για “ευλαβέστατους”. Τι είναι άραγε αυτό που διακρίνει τους ανθρώπους σε ευλαβείς και ευλαβέστατους;  Αδιαμφισβήτητα εκείνο που ταυτοποιεί έναν άνθρωπο ως ευλαβή είναι πρωτίστως ο τρόπος με τον οποίο ζει.  Από τον τρόπο της εκδήλωσης της ευλάβειας αποδεικνύεται το κατά πόσο αυτή έχει επηρεάσει τη ζωή μας. Διότι άλλο είναι η ευλαβική ζωή και άλλο η ευλαβοφάνεια.  Δεν είναι ευλαβής αυτός ο οποίος υποτάσσεται μόνο στον εγωισμό του, ούτε εκείνος ο οποίος περιορίζει την ευλάβεια και την ευσέβειά του σε ορισμένες εκδηλώσεις. Η ευλάβεια πρέπει να έχει σχέση μεν με κάθε τι που αφορά την πίστη αλλά και με αυτά τα ίδια τα έργα μας. Πρέπει να είναι αυτή που μας ενώνει με το Θεό αλλά και που μας κάνει αρεστούς σε Αυτόν και όχι στους ανθρώπους , προ πάντων δε στον εαυτό μας. Εκείνο που διέκρινε τους αγίους της Εκκλησίας μας ήταν ότι η ευλάβειά τους τους οδήγησε στο μαρτύριο, στην οσιακή ζωή και στην αγιότητα. Και η ευλάβειά τους δεν ήταν φανερή στους ανθρώπους. Υπήρξαν ταπεινοί “ἐν εὐλαβείᾳ” αλλά ο παντογνώστης Θεός “ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ”[4] τους φανέρωσε ως αγίους στη συνείδηση της Εκκλησίας μας.

Ο Θεός μας καλεί πάντοτε, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας να ζούμε με πίστη και ευλάβεια. Μας καλεί να παραδειγματιζόμαστε από πρόσωπα όπως ο Αρχισυνάγωγος και η αιμορροούσα της ευαγγελικής περικοπής. Να προστρέχουμε και να προσευχόμαστε στον Κύριο με πίστη και ευλάβεια. Να ζούμε κατά Χριστόν με αυτές τις δυο αρετές.  Η ευλάβεια να αποτελεί το κέντρο της ζωής μας και την ψυχή της θρησκευτικότητάς μας. Να μην πέφτουμε ποτέ στην παγίδα του πειρασμού προβάλλοντας τα χαρίσματά μας αλλά να έχουμε ως πρότυπο τους αγίους της Εκκλησίας μας και να μην ξεχνάμε ότι “χρηστὸς Κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτόν·”[5]

[1] Λουκ. η’, 41

[2] Λουκ. η’, 50

[3] Λουκ. η’ 44

[4] Ματθ. 6, 18

[5] Ναούμ 1, 7

Διαβάστε ακόμα