Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Πόσα δεν γράφτηκαν και δεν ειπώθηκαν για αυτόν τον άνθρωπο; Πόσες φορές δεν προβλήθηκε ως παράδειγμα προς μίμηση; Πόσοι άνθρωποι με τάσεις προσφοράς, αυτοθυσίας, εθελοντισμού και φιλανθρωπίας δεν τον έκανα πρότυπο στις δράσεις τους; Ένα πρόσωπο που γίνεται πυξίδα και οδηγεί την ανθρωπότητα στο δρόμο της αγάπης και της θυσίας για τον πλησίον. Ο Καλός Σαμαρείτης!
Και μέσα από το φωτεινό παράδειγμα του Καλού Σαμαρείτη μας υποδεικνύει ο Κύριος έναν ακόμη δρόμο που θα μας οδηγήσει στη Βασιλεία Του. Ο δρόμος αυτός είναι της αγάπης και της θυσίας. Και κάθε δρόμος έχει και σταθμούς. Σταθμούς ανεφοδιασμού, ανάπαυσης και πολλές φορές επιβεβαίωσης της πορείας μας. Σε πολλά ταξίδια κάνουμε στάσεις κατά τη διαδρομή ώστε να προμηθευτούμε καύσιμα ή τρόφιμα, για να ξεκουραστούμε είτε εμείς είτε το όχημα στο οποίο επιβαίνουμε και πολλές φορές για να ρωτήσουμε κάποιον, που γνωρίζει το δρόμο, αν πορευόμαστε σωστά προς τον προορισμό μας. Στο δρόμο που μας προτρέπει το παράδειγμα του Καλού Σαμαρείτη υπάρχουν οι παρακάτω σταθμοί.
- Η αναγνώριση της ανάγκης του συνανθρώπου.
Ποιος θα μπορούσε να νιώσει καλύτερα τον πληγωμένο άνθρωπο της ευαγγελικής περικοπής; Μα ο Ιερεύς!!!Κι όμως δεν το πέτυχε. Αν και άνθρωπος που κατείχε το Νόμο του Θεού, αν και έμπειρος ίσως ιερεύς και λειτουργός, εν τούτοις δεν κατάφερε να αφουγκραστεί την ανάγκη. Ίσως παραπλανήθηκε, ίσως παρέβλεψε, ίσως έκανε λάθος εκτίμηση. Όμως το αποτέλεσμα ήταν αυτό…δεν αναγνώρισε την ανάγκη!
Τότε θα μπορούσε ο Λευΐτης !!! Κι όμως κι αυτός έπεσε στο ίδιο σφάλμα και δεν κατάφερε να προσεγγίσει την ανάγκη!!! Αν και μιλούσαν την ίδια γλώσσα ως ομοεθνείς, δεν κατάφεραν να ακούσουν το κάλεσμά του.
Κι όμως αυτό που δεν κατάφεραν οι δυο προηγούμενοι, το καταφέρνει ο διερχόμενος Σαμαρείτης. Δεν κατέχει το Νόμο του Θεού αλλά κατέχει τη διδασκαλία Του στην πράξη. Δεν Ξέρει γράμματα αλλά έχει ψυχή. Δεν ξέρει τη γλώσσα του Ιουδαίου, αλλά ακούει το παράγγελμα της καρδιάς του! Δεν νοιάζεται ποιος είναι αυτός που ζητάει βοήθεια, αλλά υπακούει στο καθήκον και στο χρέος του ως άνθρωπος. Και έτσι ενώ στάθηκε στο σταθμό της ανάγκης, συνεχίζει για το σταθμό του καθήκοντος.
- Η ώρα του καθήκοντος.
Για τον άνθρωπο που έχει μάθει να βλέπει πέρα από τον στενό ορίζοντα της εθνικότητας, της ιθαγένειας, των θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων, ο κάθε συνάνθρωπός του έχει την ίδια αξία και τιμή. Τη στιγμή που το καθήκον του επιτάσσει να πράξει ότι χρειάζεται για το καλύτερο, εκείνη τη στιγμή το μόνο που διακρίνει είναι τον συνάνθρωπο. Δεν σκέπτεται ο αφοσιωμένος πυροσβέστης αν το σπίτι που φλέγεται είναι ιδιοκτησία πλούσιου ή πτωχού. Δεν υπολογίζει ο ευσυνείδητος υπάλληλος αν ο πελάτης που καλείται να εξυπηρετήσει είναι γνώστης του αντικειμένου ή άσχετος ώστε να τον εξαπατήσει. Δεν καλείται ο επιστήμονας γιατρός να κρίνει αν ο ασθενής είναι λευκός ή μαύρος, ημεδαπός ή αλλοδαπός. Για τον άνθρωπο θυσιάζεται και προσφέρεται ο άνθρωπος. Και έτσι συνεχίζει την πορεία του για τον τρίτο σταθμό που είναι η θυσία.
- Η αυτοθυσία.
Ίσως να ήταν εύκολο να πληρώσει ο Σαμαρείτης το ποσόν ώστε να φιλοξενηθεί ο πληγωμένος άνθρωπος. Μπορεί να είχε την οικονομική δυνατότητα και άνεση. Όλοι κάποια στιγμή μπορεί να το κάνουμε. Εκείνο που δύσκολα μπορούμε να κάνουμε είναι να προσφέρουμε όχι χρήματα ή υλικά αλλά τον εαυτό μας. Αυτό είναι το ξεχωριστό σημείο της θυσίας του Σαμαρείτη. Γίνεται οδοιπόρος ο ίδιος, προσφέροντας το ζώο που τον μετέφερε για να μεταφέρει τον πληγωμένο άγνωστο. Κουράζεται, ιδρώνει, προσφέρει μέρος της ευκολίας του για τον συνάνθρωπο. Και τέλος αφού πληρώνει με γενναιοδωρία τον ιδιοκτήτη του πανδοχείου, αναλαμβάνει την υποχρέωση να επανέλθει και να τακτοποιήσει οποιαδήποτε άλλη εκκρεμότητα . Μεγαλείο ψυχής και αυτοθυσίας αλλά και υπευθυνότητας!
Είναι εύκολο να λέμε πως αγαπάμε τον Θεόν. Το δύσκολο είναι να το αποδεικνύουμε εμπράκτως όταν μας καλεί το καθήκον και η ιερή υποχρέωση που απορρέουν από το νόμο της Αγάπης.
