Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
“Φως, περισσότερο φως”. Με αυτά τα λόγια άφησε την τελευταία του πνοή, Σύμφωνα με την παράδοση, ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας και φιλόσοφος Βόλφγκανγκ Γκαίτε.
“Θέλω ἵνα ἀναβλέψω”. Με παρόμοια λόγια κέρδισε την αιώνια ζωή ο τυφλός της ευαγγελικής περικοπής της αυριανής ημέρας.
Είναι τυφλός και είναι λογικό να αισθάνεται δυστυχισμένος, να νιώθει μειονεκτικά έναντι των άλλων. Νιώθει φυλακισμένος στο σκοτάδι της σωματικής του τύφλωσης. Κι όπως κάθε φυλακισμένος και δέσμιος ζητά να λυτρωθεί και να ελευθερωθεί. Ζητά να ξαναβρεί το φως του. Ζητά να απελευθερωθεί από τη σωματική του τύφλωση. Ασφαλώς θα προσπάθησε με τα μέσα της εποχής εκείνης να βρει θεραπεία, αλλά όπως διαπιστώνουμε εκ της περικοπής δεν κατέστη δυνατόν. Ίσως και να εφάρμοσε πρακτικές μεθόδους, τα λεγόμενα “γιατροσόφια”, αλλά και πάλι τίποτα δεν απόλαβε.
Ας προσέξουμε όμως κάτι σημαντικό. Δεν ζητάει να δει, ζητάει να ξαναδεί. Που σημαίνει πως έβλεπε και για κάποιο λόγο έπαψε να βλέπει. Γνωρίζει την αξία του να βλέπεις. Έτσι συμβαίνει πολλές φορές δυστυχώς. Την αξία αυτού που έχουμε την αναγνωρίζουμε αφότου το χάσουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όσο έχουμε υλικά αγαθά και καλοπερνάμε, όσο η μέριμνά μας είναι προσκολλημένη σε αυτά, δεν νοιαζόμαστε για την ψυχή μας. Κι έτσι η ψυχή σιγά – σιγά μαραζώνει, χάνεται, τυφλώνεται. Έρχεται όμως η στιγμή που είτε μια ασθένεια, είτε μια δύσκολη στιγμή στη ζωή, μας αφυπνίζει και ζητάμε να ξαναδούμε, να ξαναβρούμε το χαμένο εαυτό μας.
Έχουμε αναλογισθεί ποτέ πόσοι άνθρωποι, σαν τον τυφλό αυτόν, έχουν βρεθεί στην ίδια κατάσταση; Πόσοι άνθρωποι έχουν καταστεί στη ζωή δέσμιοι και υποδουλωμένοι σε μια τύφλωση χειρότερη από τη σωματική; Κι όμως δυστυχώς πολλοί άνθρωποι υποφέρουν και ζουν μέσα σε μια ψυχική τύφλωση . Και το χειρότερο είναι πως οι πάσχοντες από την ψυχική τύφλωση δεν το καταλαβαίνουν. Αντιθέτως νομίζουν πως είναι μια χαρά, πως βλέπουν και γνωρίζουν τα πάντα. Ενώ στην πραγματικότητα δεν βλέπουν τίποτα, δεν αισθάνονται τίποτα γιατί τα αισθητήρια της ψυχής, τα μάτια της ψυχής, είναι προβληματικά, χωλαίνουν, έχουν ελλείματα. Αλίμονο σε όσους είναι ψυχικά τυφλοί….!!! Και η τύφλωση αυτή θεραπεύεται μόνο από τον μεγάλο ιατρό από τον Φωτοδότη Χριστό.
Αυτό γνώριζε βαθιά μέσα του και ο τυφλός της Ιεριχούς. Πως όσο κι αν προσπαθούσε, με οποιοδήποτε τρόπο, με όποια μέσα, και κάτω από όποιες συνθήκες, δεν θα μπορούσε να θεραπευθεί παρά μόνο με την ευεργετική δράση του Ιησού. Στο άκουσμα και μόνο της περιδιαβάσεως του Χριστού σκίρτησε η καρδιά του. Ήρθε η ώρα του. Το πιστεύει!!! Γι’ αυτό και φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του. “Ελέησέ με” !!!!
Άλλο ένα σημείο που πρέπει να προσέξουμε. Δεν ζητάει θεραπεία, δεν ζητάει απλά την προσοχή Του ή ακόμα και τον οίκτο Του. Ζητά κάτι πιο δυνατό για την ανθρώπινη ψυχή και ύπαρξη. Ζητά το έλεος του Θεού.
Θεέ μου, τι δίδαγμα βγαίνει σήμερα από τον τυφλό αυτόν άνθρωπο!!!! Πόσο μας διδάσκει!!! Πόσες φορές κι εμείς μέσα στα πνευματικά και ψυχικά σκοτάδια μας αναζητούμε το Θεό. Προστρέχουμε στο εικόνισμά Του, στην Εκκλησία, στις λατρευτικές συνάξεις, πέφτουμε στα γόνατα και παρακαλούμε. ….αλλά…. για μια στιγμή!!! Τι ζητάμε συνήθως από τον Θεόν; Δυστυχώς σπάνια ζητάμε το έλεος Του. Τις περισσότερες φορές ζητάμε υλικά αγαθά, χρήματα, εργασία, κοινωνική καταξίωση, πράγματα που νομίζουμε πως θα μας γεμίσουν. Που και που, σπανιότατα, σκεφτόμαστε να του ζητήσουμε και υγεία. Η έννοια ‘’Έλεος” μας είναι άγνωστη όταν προσευχόμαστε. Ακόμη και την προσευχητική φράση “Κύριε ελέησον” την προφέρουμε μηχανικά και τυπικά και όχι ουσιαστικά.
Και έτσι ο τυφλός αυτός ζητώντας το έλεος του Θεού και επιμένοντας, παρά τα προσκόμματα και τις δυσκολίες που του παρουσίαζαν οι παρευρισκόμενοι εκεί στην Ιεριχώ, παρά τις επιπλήξεις τους ώστε να σταματήσει να φωνάζει, εκείνος με επιμονή και με πίστη κατάφερε να νικήσει.
Να λοιπόν ο δρόμος. Μας τον δείχνει ένας τυφλός. Ναι, ένας τυφλός γίνεται οδηγός της ανθρωπότητας προς το Φως.
