Χωρίς απόσταση πώς να σε πλησιάσω;

Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου Ι. Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Καλλιθέας

Η δοκιμασία τῆς πανδημίας μᾶς ἐπισκέφθηκε. Δε θα μπορούσαμε να τό φαντασθοῦμε ὅτι μία ἀσθένεια θά ἦταν δυνατόν στίς ἡμέρες μας νά δοκιμάσει τήν ἀντοχή της κοινωνίας μας καί ὅλων τῶν συστημάτων τοῦ πολιτισμένου μας κόσμου. Αναμφίβολα σε τέτοια κρίση φανερώνεται και η ποιότητα των εκκλησιαστικών κριτηρίων ή η ομίχλη της θρησκευτικής ατομικότητας.

Μια μικρή – ευτυχώς – μειοψηφία Χριστιανών, με εμπάθεια και ιδεολογικά κριτήρια έχουν έτοιμη μια διαμαρτυρία και μια γκρίνια λόγω της αναστολής τέλεσης των ιερών ακολουθιών λέτε και είναι κάποιος ικανοποιημένος με αυτό. Κατ΄εμέ αυτή η περίπτωση που αγγίζει τα όρια της κοινωνικής αναισθησίας και αμφισβήτησης των εντολών των υγειονομικών αρχών – που φορά «Χριστιανοταλιμπανίστικο» προσωπείο ανήκει στην ευθύνη του κλήρου να θέσει το ερώτημα στους αυτεπάγγελτους «ζηλωτές» πιστούς που αναδύονται: Από πότε η Χάρις του Θεού έγινε το άλλοθι για να μην αναλάβει ο Χριστιανός την κοινωνική ευθύνη που του αναλογεί, και με ποιο τρόπο ο αυτοπεριορισμός μπορεί να απειλήσει την σωτηρία του?

Όσοι παραμένουν αδιάφοροι απέναντι στην ασφάλεια της κοινότητας και «φαρισαϊκά» εξασφαλισμένοι ίσως υποτιμούν την έκτακτη κατάσταση – εναποθέτοντας σε έναν «από μηχανής θεό» την ευθύνη της σωτηρίας και θέτοντας Τον μάλιστα σε πειρασμό για να τους σώσει.

Λέτε και η αδιατάρακτη συμμετοχή στις ακολουθίες είναι περίτρανή απόδειξη πίστης και ακόμη χειρότερα ή κριτήριο για να διαχωριστούν οι «καλοί» από τους «κακούς» πιστούς, οι γνήσιοι από τους “μαϊμού” και να ξεχωρίσει «η ήρα από το στάρι» όπως ελέχθη. Κάποιοι έχουν την πεποίθησή ότι η προσωρινή αποχή από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες είναι μεγάλη προδοσία της πίστης. Επικίνδυνα γραφικοί στο όνομα – δεν μπορώ να καταλάβω ποιάς ακριβώς δικής τους έμπνευσης – πίστης κραδαίνουν την «ανυπακοή» παριστάνοντας τους εκπροσώπους του θεού που δεν θα «πειράξει» τους ζηλωτές, ενός ανθρωποπαθούς θεού που θέτει άκυρα και άκαιρα διλήμματα πίστης, ενός θεού που υποτάσσεται και υποτάσσει στα μεγέθη του χρόνου και του χώρου (στο ναό) αγνοώντας ότι με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να γίνουν ”τροχονόμοι” της θείας χάριτος. Φυσικά και δεν μπορούν να γίνουν ”ταξιθέτες” του Θεού της αγάπης που ξεπερνά τα όρια του Ναού και τα κάνει δυνατότητες, της Χάρης η Οποία όπου και όποτε θέλει πνέει.

 Αλλά βέβαια κάποιοι είναι υπεράνω της Εκκλησίας και αρέσκονται μόνο στο να κρίνουν άγονα, στο να αντιδρούν άκαρπα και να στιγματίζουν την τάχα «απιστία». Οι κατηγορίες τους και οι φωνασκίες παραπέμπουν σε διαχωρισμούς, σε ανώφελες θρησκευτικές αντιπαραθέσεις και διαφωνίες, ακατάλληλες στην παρούσα κατάσταση, που προσφέρεται μόνο για αντοχή, πειθαρχία, και ευλαβική τήρηση όσων προτείνει η Πολιτεία η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη – ορθότατα πράττει ως νόμιμα εκλεγμένη, υπεύθυνη και υπόλογη Ελληνική  Κυβέρνηση με γενναίες αποφάσεις.

Αδελφοί «Χριστιανοταλιμπάν» μη κάνουμε το σκοτάδι μας, το εγώ μας, να είναι ο ορισμός του Χριστιανισμού, να φαίνεται και να είναι ένας αναχρονισμός που δεν εμπνέει κανένα, ο «εαυτός» μας δεν είναι πάνω από όλα, το μηδέν μας χτισμένο μέσα σε ένα ψέμα. Ας αφήσουμε στο Ζώντα Θεό, στο Χριστό τον τελευταίο λόγο. Αδερφοί, ήρθε η ώρα να μην είμαστε κοινωνικά εξυπνάκηδες και «πνευματικά» απείθαρχοι, θρησκευτικά ατομιστές και ωφελιμιστές, το είπε ο Οικουμενικός Πατριαρχής δεν κινδυνεύει η πίστη αλλά οι πιστοί, το δήλωσε ο ήσυχος αλλά όχι εφησυχασμένος και σοφός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ξεκάθαρα ότι η Εκκλησία δεν έχει μετρητή πίστης μήπως και αυτοί κάνουν λάθος? Και η διαρκής Σύνοδος που αποτελείται από ποιμένες που ποιμαίνουν μετ΄επιστήμης, με αίσθημα ευθύνης και πατρική ευαισθησία, οι οποίοι δεν χρησιμοποιούν το ποίμνιο για να επιδείξουν τη δύναμη της Εκκλησίας.  Η Εκκλησία είναι ιατρείο και όχι δικαστήριο, δεν κρίνει, δεν μπορεί να παρεξηγεί, δεν πρέπει να στιγματίζει.

Ναι, η πίστη δεν προηγείται και μάλιστα ως ιδεολογία, προηγείται ο άνθρωπος. Στο όνομα μιας «πίστης» άσχετης με τον άνθρωπο, άσχετης με την ελευθερία και την Αγάπη του Χριστού έχουν γίνει εγκλήματα οπότε αφού οι ίδιοι πιστεύουμε ότι «Το σώμα εστί ναός του Πνεύματος» και «αν το φθείρει κάποιος θα τον φθείρει ο Θεός» τότε δε μπορεί παρά να θέλουμε να προστατέψουμε το διπλανό και τους εαυτούς μας φυσικά, γι΄ αυτό να συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε ήδη φορείς, προφυλάσσοντας τον διπλανό μας.

Να μην λέμε γιατί Θεέ μου σε μένα αλλά γιατί όχι και σε εμένα και αυτή είναι η χριστιανική αντιμετώπιση που δεν νοσεί από εγωϊσμό. Ως Χριστιανοί, είμαστε υπεύθυνοι για την υγεία των άλλων. Μπορούμε να είμαστε πνευματικά ενωμένοι έστω κι αν είμαστε απομακρυσμένοι εν σώματι. Κρατάμε τώρα την απόσταση που θα μας φέρει πιο κοντά. Και να θυμόμαστε όπως λέει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ότι «πάντοτε η Χριστιανική αγάπη είναι το κίνητρο για την προφύλαξη των αδελφών μας. Μένω σπίτι επειδή αγαπώ τον άλλο. Τον κάθε άλλο. Δεν μένω επειδή φοβάμαι, αλλά επειδή αγαπώ. Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο. Κάνουμε κάθε σπίτι και μία μικρή εκκλησία. Γιατί αγαπάμε τον Θεό και ας μην μπορούμε να τον συναντήσουμε στον οίκο Του. Γιατί αγαπάμε τον πλησίον μας. Ο Θεός είναι παντού. Τον συναντούμε παντού με την προσευχή μας» αναφέρει στην εγκύκλιο Του. Ίσως στην ησυχία του κελλίου μας δοθεί η δυνατότητα να επιστρέψουμε εις εαυτούς, να κατανοήσουμε τη ζωή μας αλλιώς. Η Εκκλησία δείχνει πάντα τον Θεάνθρωπο ως Εικόνα του ανθρώπου και Αυτοαξία. Καλούμαστε να δούμε το έσω τοπίο μας, την ελπίδα στο Θεό και την αγάπη να την δώσουμε και να την πάρουμε, από τον συμπάσχοντα και Παρόντα Θεό τον «κατάστικτο τοις μώλωψι» και «Πανσθενουργό» που εξακολουθεί να μας αγαπά όσο και αν ο φόβος φιλοδοξεί μάταια να κρύψει την παρουσία Του. Μας συνοδεύουν οι Ευχές της Κυρίας των Αγγέλων και των ανθρώπων με την ελπίδα για αντάμωση στο βαθμό που το συναίσθημα θα γίνει ευθύνη, η εκούσια στέρηση επιθυμία γνήσιας συνάντησης.

Ο φόβος ας πυροδοτήσει την αγαπητική αλληλεγγύη των όντως πιστών απέναντι σε όλους ακόμη και με το κόστος να στερηθούν για λίγο το υλικό και έμψυχο περιβάλλον της κοινής λατρείας, το γιατί ας γίνει ελπίδα ταπείνωσης και η δύναμη μας να ξαναβρεί τη θέση της, να ξαναβρεθεί πιο αληθινή από τον Δωρεοδότη Κύριο που έλαβε τας ασθενείας ημών και τας νόσους εβάστασεν.

Μην ξεχνάμε η σωτηρία εκάστου περνάει από την ευθύνη του διπλανού, πιστού ή πιο «αδιάφορου», από το μεράκι της πίστης στο σαράκι της δυσπιστίας που θα γίνει πηγή δύναμης. Αν την ενεργοποιήσουμε θα έχουμε ήδη αποκτήσει πνευματικά αντισώματα.

Φωτο: Χρήστος Μπόνης

Διαβάστε ακόμα