Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου Ι. Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Καλλιθέας

Επιστρέφοντας από την ακολουθία των Αχράντων Παθών που τέλεσα στον Ναό που διακονώ, στον άδειο Ναό από παρουσίες αλλά γεμάτο πίστη που πάντα λειτουργεί και αενάως δοξάζει τον Τριαδικό Θεό έγινα μάρτυρας ενός άνευ προηγουμένου τηλεοπτικού «ξεσπάσματος» ενός κατά πάντα σεβαστού Ιερέα, ο οποίος  κατά τη διάρκεια ενός ηθικιστικού κηρύγματος παρομοίασε τους σημερινούς Αρχιερείς και τους τωρινούς Άρχοντες του λαού με τους Αρχιερείς και τους άρχοντες του καιρού εκείνου που «…συνήχθησαν επι το αυτό ίνα τον Ιησούν φραγγελώσουσι, ίνα τον Ιησούν φυλακίσουσι, ίνα τον Ιησούν αποκλείσουν από τους πιστούς Του….». «..Άισχος, και στους Αρχιερείς και στους άρχοντες του λαού, αίσχος…» όπως χαρακτηριστικά είπε.

Συνεχίζοντας ανέφερε ότι αυτό το αίσχος δεν θα το σβήσει η ιστορία, δεν θα σβηστεί από την ιστορία αυτό το αίσχος, ….αυτή η αγανάκτηση του λαού του Θεού….- Πρόσθεσε επίσης: “Αίσχος! Που κατήντησε η Εκκλησία της Ελλάδος; Αίσχος, ντρέπομαι, απορώ….

Ένιωσα μάλλον επιβαρυμένος όσο και απογοητευμένος ως πιστός, με ότι άκουγα και με τον τρόπο που ελέχθη, ό οποίος ήταν πιο κοντά στην «θρηνολόγηση» και στο «μοιρολόϊ», παρέπεμπε σε ένα άσχημο συναίσθημα. Σαν να άκουγα μια μυστική διδασκαλία αρχηγίσκου μιας σέκτας καθαρών, ενός ηθοποιού σε υστερία και σε πανικό, με τα λεγόμενά του να μην αντιπροσωπεύουν ούτε τη φύση, αλλά ούτε και την ουσία της Εκκλησίας.

Ως συμπρεσβύτερος μου δημιουργήθηκε ο προβληματισμός ποιος άραγε ο σκοπός των λεχθέντων; Οικοδομής ένεκεν; Μήπως παροχής ελπίδας με όσα είπε η ιερατική του φωνή; Η πικρία που ένιωσα θα μου επιτρέψει να του πω ως συλλειτουργός: Ότι δημόσια γίνεται δημόσια πρέπει και να ελέγχεται. Με ποιό δικαίωμα Πάτερ κατακερματίζετε το λαό του Θεού και προξενείτε διάσταση, χωρισμό και φόβο; Για ποιο λόγο κακά αναφέρατε, με κακά μας φοβερίσατε, κακά και προλέγετε και όλη την καταστροφή του κόσμου φέρατε; Τι δεν αντιληφθήκατε από τις αποφάσεις της Εκκλησίας, από τις υποδείξεις και τα Μηνύματα της Ιεράς Συνόδου; Ξέρετε ότι με συνειρμούς ασύνετους που δεν τιμούν το μέχρι τώρα έργο σας – προκαλείτε σύγχυση στο λαό του Θεού, τον υποβάλλετε σε περισσότερη ψυχική δοκιμασία από αυτήν που ήδη υφίσταται, υποδαυλίζοντας ακρότητες, εντάσεις και αντιδράσεις.

Πάτερ Βασίλειε, ποια σχέση έχουν αυτά με την Εκκλησία ειδικά σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία; Ποιος ακριβώς σας έχρισε αυτεπάγγελτο τιμητή και με ποιο δικαίωμα διαχωρίζετε σε πιστούς γνήσιους και πιστούς μαϊμού; Μήπως δεν έχουμε αποστολή που βρίσκεται εντός καθορισμένων ορίων, μήπως αν δεν μεταμορφώνουμε την ζωή των ανθρώπων, τουλάχιστον να μην την παραμορφώνουμε; Βάσει ποιας Θεολογίας αντικαθιστάτε την αγαθότητα του Θεού με ένα είδος «θείας» – δικής σας εμπνεύσεως – δικαιοσύνης λέγοντας ότι «..θα έρθει η οργή και η κατάρα του Θεού στα κεφάλια όλων εκείνων που αποφάσισαν να στερήσουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου από τους πιστούς, αρκετοί από τους οποίους έκαναν έναν αγώνα επί ένα έτος με τα επιτίμιά τους για να κοινωνήσουν στην Ανάσταση» όπως είπατε. Είναι άραγε βραβείο η Θεία Κοινωνία ή είναι προς χρήση εκάστου ιερέα για να διατρανώνει την «εξουσία» της Εκκλησίας; Πάτερ Βασίλειε, συγνώμη αλλά είναι βαρύ την ώρα της μάχης να πυροβολούμε αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή όπως και αν λέγονται είτε πνευματική ηγεσία που ποιμαίνει μετ΄ επιστήμης,  είτε υπεύθυνη κυβέρνηση που λειτουργεί με προνοητικότητα και είναι υπόλογη στον Ελληνικό για την διαφύλαξη της δημόσιας υγείας.

Όταν κάποιοι άνθρωποι φροντίζουν με οργανωτικότητα να μην γίνουμε Ιταλία, Ισπανία, ΗΠΑ κ.ο.κ εμείς απαγορεύεται να ασκούμε άκαρπη γκρίνια. Γιατί εάν εκείνοι δεν είχαν την τόλμη της απόφασης τώρα εμείς δεν θα είχαμε την πολυτέλεια να είμαστε στην ωραία Πύλη και να κραδαίνουμε την Εκκλησία ως όπλο για να στιγματίζουμε παρά ως Τρόπο να ζούμε πρώτα εμείς και να καλούμε και άλλους, σε αυτό το βίωμα αγάπης κατανόησης και συνοδοιπορίας; Εμείς δεν διδάσκουμε ότι το άγιο λάδι της θεραπεύει και δεν δικάζει και ποτέ δεν χρησιμοποιείται για να πυροδοτεί αδιέξοδες συγκρούσεις;

Αν θέλετε εξηγείστε μου για ποιο ποιμαντικό λόγο ακριβώς την ώρα της κρίσης αντί να την αμβλύνουμε, της δίνουμε διαστάσεις υπερβολής; Ποιο νόημα έχει και ποια ωφέλεια πνευματική οικοδομεί; Σας ρωτώ ως νεότερος κληρικός αν και εγώ ήδη έχω 23 έτη στην Ιερωσύνη Του αλλά φροντίζω παρά τις όποιες ελλείψεις μου να παραπέμπω στην «ελπίδα που δεν καταισχύνει», που δεν είναι άλλωστε δική μου αλλά του Χριστού και να μην προκρίνω την όποια κρίση από το Θελημά Του.

Αν και αυτή την ώρα δοκιμάζεται η ἀντοχή της κοινωνίας μας καί ὅλων τῶν συστημάτων τοῦ πολιτισμένου μας κόσμου, τη στιγμή που ενώνουμε δυνάμεις, που συντελούμε στην συνοχή του κοινωνικού ιστού, ως ενοποιός δύναμη, συγχωρέστε με αλλά δεν μπορεί να είναι ο τρόπος οι απειλές Πάτερ! Τουλάχιστον όχι Εκκλησιαστικός τρόπος. Αντί να δείχνετε προς τον Άγγελο, τον «παρά το μνήμα καθήμενον» να αναγγέλει τη χαρά της Αναστάσεως, τη νίκη της ζωής, την αισιοδοξία των εσχάτων βρήκατε την ώρα να ανακαλύπτετε εχθρούς ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν. Οι προσωπικές σας απόψεις και οι αυθεντιακές σας θέσεις δεν νομίζω να αφορούν κάποιο. Η Εκκλησία μίλησε διά των αρμοδίων και αυθεντικών οργάνων της και Αυτήν ακούμε και μόνο. Καλύτερη για εμάς είναι η συνετή σιωπή και να γίνουμε συγκυρηναίοι του Σταυρού Του όπως και του Σταυρού της πάσχουσας ανθρωπότητας.  Η κινδυνολογία σας θα παραμείνει στη σφαίρα της φαντασίας. Δεν θα έπρεπε να κρίνουμε τα πράγματα πριν τα κρίνει ο Θεός, μη γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως Χριστού, Ας Έχει η Ανάστασή Του τον τελευταίο Λόγο. Μη κρίνουμε και μη κατακρίνουμε τους πάντες ως αιρετικούς, γιατί μην ξεχνάτε  ότι έχουμε μέσα μας προβάλουμε και γύρω μας. Η αγάπη άλλωστε δηλαδή ο Χριστός, «έξω βάλλει τον φόβο».

θα ήταν έπαρση Πάτερ Βασίλειε και αστοχία να απασχολούμε με τον εγωκεντρισμό μας – ως μη ωφείλαμε – την επικαιρότητα και αντί να ασχολούνται οι πιστοί με τον όντως πρωταγωνιστή αυτών των Αγίων Ημερών, Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό μας να ασχολούνται με φτηνούς τρόπους ηρωοποίησης κάποιων και έτσι να γεμίζουμε την φαρέτρα κάποιων που μας περιμένουν στη γωνία για να χλευάζουν την Εκκλησία και να υποτιμήσουν την πίστη. Επιτέλους, νομίζω ότι αρκεί να ησυχάσουμε, αρκεί να εφαρμόσουμε με αυταπάρνηση τις εντολές όπως όλοι αντί να αντιδρούμε παίζοντας «εν ου παικτοίς». Θα μου επιτρέψετε να σας συστήσω να προσευχηθείτε να ζήσουμε έστω και με αυτόν τον οδυνηρό για εφέτος τρόπο, μυστικώς μέσα στον κρυπτό της καρδίας άνθρωπο χωρίς να ασχολούμαστε με φωνασκίες που αντί να υπακούουν στην Εκκλησία, θέτουν άκυρα διλήμματα πίστης. Προτεραιότητα έχουν οι πιστοί άλλωστε.

 

Καλή Ανάσταση