Υπό Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου Ι. Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Καλλιθέας

Βαδίζοντας στα αχαρτογράφητα μονοπάτια της πανδημίας, με ελπίδα στον Θεό και τώρα κατώφλι μιας Μεγάλης σε φανερώσεις Εβδομάδος και ας μην μας προσκαλεί φέτος να αναμετρηθούμε με την λειτουργική της μεγαλοσύνη αλλά μας παρακαλεί με άλλη μορφή: ΝΑ δοξάζουμε τον Θεό που μας δίνει την δυνατότητα να ανακαλύψουμε ευλογίες: Είναι λίγο το ότι δεν είμαστε αδιάφοροι απέναντι στην ασφάλεια της κοινότητας, ότι δεν αναθέσαμε σε ένα «από μηχανής θεό» την ευθύνη της δημόσιας υγείας αλλά πειθαρχήσαμε και ευλαβικά τηρήσαμε όσα προτείνει η Πολιτεία? Είναι μικρό το ότι προστατεύουμε το διπλανό και τους εαυτούς μας? Το ότι στην ησυχία του κρυπτού της καρδίας ανθρώπου μας επιστρέφουμε εις εαυτούς? Ναι αγαπητοί, δεν είναι άσημο το συναίσθημα να γίνεται ευθύνη και η αγαπητική αλληλεγγύη ως ελπίδα ταπείνωσης να γίνεται η δύναμη μας θα ξαναβρεί τη θέση της, να ξαναβρεθεί πιο αληθινή από τον Δωρεοδότη. Πέρα και από το «εγώ» αναδύεται ένα «Εμείς» αναστημένο. Είναι προνόμιο να βλέπουμε την σωτηρία και την υγεία εκάστου να περνάει από την ευθύνη του διπλανού, την δύναμη καί τήν ἀξία τῆς ἀγάπης να ὑπερβαίνουν τό ἀνθρώπινο μέτρο καί ἔχουν τή σφραγίδα Θείας δωρεᾶς?

Τακτικοί αλλά και αδελφοί Χριστιανοί μας της «Μεγάλης Εβδομάδας», θα θέλαμε να πούμε ότι η προσωρινή αποχή από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες δεν σημαίνει προδοσία της πίστης. Η αγάπη Του Θεού ξεπερνά τα όρια του Ναού και τα κάνει δυνατότητες. Μην έχετε ενοχές που δεν έρχεστε στο Ναό, δεν το κάνετε από πρόθεση, αλλά είμαστε όλοι εξαναγκασμένοι να το πράξουμε. Δεν πρόκειται Εκείνος να εκλάβει την απουσία σας ως περιφρόνηση, αφού η Εκκλησία εν Συνόδω και ως Σύνοδος δια των Επισκόπων ανέλαβε την ευθύνη με βάση τις οδηγίες της πολιτείας για την προστασία της δημόσιας υγείας. Η Εκκλησία ως Ιατρείο δεν κρίνει και δεν παρεξηγεί. Πίσω από κλειστές πόρτες που βρισκόμαστε – τηρούντες με προσοχή τα μέτρα που υποδεικνύουν οι ειδικοί και επιβάλλει με ευθύνη η Κυβέρνηση, όχι από πρόθεση αλλά από προτεραιότητα σχέσης παραμένοντες κατ’ οίκον, τότε  έρθει Εκείνος προς εμάς, για να μας φέρει την Ανάσταση που δεν θα μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω ούτε από τον ίδιο το θάνατο, την λυτρωτική ελπίδα που δεν καταισχύνει ακόμα και όταν εμείς την εγκαταλείπουμε. Εκεί που σπάζουν τα όρια του πόνου, εκεί γεννιέται η μοναδική ελπίδα προς τον «ανιστώντα τους νεκρούς», ανασταίνεται η προσευχή, «η γαρ δύναμίς μας που εν ασθενεία τελειούται…» αποκάλύπτεται ο Τάφος απ’ τον οποίο αναβλύζει η ανατολή Ζωής, εκεί όπου μας αρπάζει το Χέρι Του όπως το Λάζαρο, από την εμπειρία των «βαθέων του Άδη», και η ασθένεια αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα της ζωής.

Αναμφίβολα είναι πολύ φυσιολογικό να μας λείπει η ιλαρή οικειότητα της Μεγάλης Εβδομάδας, η μοναδική εμπειρία που τη βρίσκουμε στην τελετουργική ακολουθία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία δεν είναι φιλοσοφία αλλά τρόπος να ζεις και να αισθάνεσαι. Η ζωή όμως της Εκκλησίας ούτε εξαντλείται, ούτε «συμπυκνώνεται» σε μια Εβδομάδα έστω και αν είναι Μεγάλη. Συνεχίζουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τήν ἐφαρμογή τῶν ἐκτάκτων μέτρων μέ συνέπεια. Πάσχα δέν εἶναι στήν Παράδοσή μας μόνον «κλητή καί ἁγία ἡμέρα». Πάσχα εἶναι ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁλόκληρη ἡ πίστη. Πάσχα εἶναι κάθε Θεία Ευχαριστία. Αδελφοί, και πάλι η Εορτή θα ξεπεράσει την αργία, και έχουμε κάθε λόγο να αναμένουμε την «Μιά των Σαββάτων». Τη Ζωή που θα δώσει τον παλμό, τον ρυθμό θα τον δώσει και πάλι η Ανάσταση σε όλους, Ανάσταση είναι όλοι μαζί και η Ανάσταση έχει μόνο φίλους, δεν έχει οπαδούς. Αναστημένοι θα ξανανταμώσουμε, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ως Ευχαριστιακή Σύναξη, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και πάλι στον Ναό!

Ο «Νυμφίος της καρδιάς μας», έρχεται στο σήμερα που μπορεί να μας πονά αλλά και μας ενώνει στο θυσιαστήριο της κάθε Ενορίας όπου το Φως Του. Αλλά να ξέρουμε ότι δεν τον αφήνουμε μόνο τον Μόνο, αλλά έχουμε τους Ιερείς να μας εκπροσωπούν. Οἱ κληρικοί θα προσευχόμαστε ἐντονώτερα γιά ὅλους σας. Μη νομίζετε ότι δεν έχουμε αμηχανία και δυσκολία που δεν αντικρύζουμε τα πρόσωπά σας, βιώνουμε πόνο, μας λείπει η σωματική σας παρουσία και όχι χωρίς στεναχώρια θα ψάλλουμε το «Χριστός Ανέστη» στην άδεια εκκλησία δεν θα το θεωρήσουμε ως προνόμιο για λίγους, αλλά ως καθήκον και ευθύνη. Και είμαστε πολύ υπερήφανοι που διακονούμε τόσο ευσυνείδητους αδελφούς. Και αυτός ο πόνος κληρικών και πιστών λαϊκών αν και κοινός, δεν θα έχει την τελευταία λέξη αλλά σε λίγο διάστημα θα την έχει η λαμπρότητα της Ανάστασης του Κυρίου μας, της άλλης βιοτής – της αιωνίου – η απαρχή. 

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα άρχισε. Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται. Ο Νυμφίος της καρδιάς και ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐνῷ Ἐκεῖνος κατεβαίνει γιά νά σταυρωθῇ. Καλή συμπόρευση μέ τόν Χριστό στήν σωστική ὁδό τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

 

Χρόνια πολλά! Καλή Ἀνάσταση!