Η έξοδος από την Πανδημία ως είσοδος σε μια νέα κανονικότητα

Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημέριος του Ι. Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας 

Τώρα λοιπόν που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, λέει ότι η μέχρι τώρα διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση υπήρξε επιτυχής, μέρος αυτής της διαχείρισης είναι και η αντιμετώπιση της Εκκλησίας. Και βεβαίως μας έλειψε η αναμέτρηση με την λειτουργική μεγαλοσύνη της Εβδομάδας της Μεγάλης, μας με το βίωμά της. Την ευθύνη είχε η κυβέρνηση και ο λαός εφάρμοσε με πολλή προσοχή… Η Σύνοδος εξέδωσε απόφαση που δήλωνε μια Εκκλησία που όχι μόνο κενώνεται αλλά και συμμετέχει στην προσπάθεια όχι μόνο για συμμόρφωση προς τις οδηγίες αλλά και θυσιαστικά, έμπονα στερείται για να δώσει προτεραιότητα στη ζωή.

Θεωρώ ότι ανήκει στις επιτυχίες του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου που είχαν τη διάκριση και δεν «χρησιμοποίησαν» το ποίμνιο για να επιδείξουν την υποτιθέμενη «δύναμη» της Εκκλησίας. Της Εκκλησίας που είναι ενοποιός δύναμη και όχι  συγκρουσιακός θεσμός. 

Α. Είμαστε ζωντανοί και έχουμε την ευλογία να ζούμε σε μια Ορθόδοξη χώρα που είχαμε τα λιγότερα θύματα, που χτίσαμε την ασφάλεια της υγείας όλοι μαζί, – που ο  Αμερικανός Πρέσβυς Πάϊατ έδωσε τα εύσημα στην Εκκλησία της Ελλάδος για τη βοήθειά της, στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Δυστυχώς υπάρχουν φωνές μικρόψυχες και μάλιστα φωνές Ιερέων που βγάζουν συνεχώς ένα θυμό, μια υπερευαισθησία και απογοήτευση, που στέλνουν επιστολές ζητώντας τον λόγο που ματαιώθηκαν λιτανείες, παρουσιάζοντας την εικόνα μιας Εκκλησίας που δεν μεταλαμβάνει την αγωνία και τους καημούς των καθημερινών ανθρώπων, που δεν λέει ένα «εύγε» για την αγαπητική αλληλεγγύη που πυροδοτήθηκε αυτό το διάστημα που στερηθήκαμε το περιβάλλον του Ναού. Φωνές που με δυσκολία βλέπουν τον Άγγελο να αναγγέλλει την δικαίωση της χώρας στον διεθνή χώρο που αναγγέλλει την νίκη της ζωής ως επιβίωσης βασικά. Αναρωτηθήκαμε πώς άραγε θα σκεφτόταν ένας λαϊκός που χάνει τη δουλεία του, όταν θα άκουγε ένα Ιερέα να προασπίζεται στο μέγιστο βαθμό την περιφορά μιας ετήσιας λιτανείας, χωρίς όμως να εκφράζει κανένα απολύτως προβληματισμό για το τι θα γίνουν οι τόσοι άνεργοι και οι οικονομικά ασθενείς που πληθαίνουν;

Β. Είναι πολύ λυπηρό μια πανδημία, μια παγκόσμια δοκιμασία (που να μην το ξεχνάμε, δεν γονάτισε την Ελλάδα μας λόγω των σκληρών αλλά αναγκαίων μέτρων της Ελληνικής Πολιτείας), να γίνεται όχημα και μέσο έκφρασης της «αντιπολίτευσης» προς την πνευματική ηγεσία του τόπου από κάποιους που αυτοπροβάλλονται και ως οι “σούπερ-Ορθόδοξοι”, οι οποίοι κόπτονται για τις κλειστές Εκκλησίες και για τον πιστό λαό που δεν μπορεί να συμμετάσχει στην Θεία Ευχαριστία. Έχουν χαθεί άνθρωποι, έχουν χαθεί θέσεις εργασίας, υπάρχουν νέοι με κατάθλιψη έχουν σύμφωνα με έρευνες περίπου 30-πλάσιο κίνδυνο να αυτοκτονήσουν, το άγχος επιτείνεται, ο φόβος για τον κορωνοϊό γίνεται ανησυχία για την οικονομία και η  απόγνωση φέρνει την κοινωνική αναταραχή και κάποιοι σε αυτό το σκηνικό συνεχίζουν με επικοινωνιακά τεχνάσματα σε ένα παράλληλο σύμπαν με αυτονόητα να παραπέμπουν σε προηγούμενες δόξες, να αναπολούν μεσσιανικές ημέρες που δεν ωφελούν κανένα.

Γ. Ιερείς που κοντεύουν να συμπλεύσουν με όσα λένε με την ιδεολογία, τους λαϊκισμούς των όψιμων «ψευτο-παπαφλέσσηδων» και την εμπάθεια κάποιων αυτεπάγγελτων παληκαρορθόδοξων ζηλωτών επικίνδυνα γραφικών που είναι υπεράνω της Εκκλησίας και αρέσκονται μόνο στο να κρίνουν άγονα, ειδικοί στο να εξαπολύουν κατηγορίες, παραπέμπουν σε θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, ακατάλληλες στην παρούσα κατάσταση, που προσφέρεται μόνο για ομοφωνία και τήρηση όσων προτείνει η Πολιτεία η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη – ορθότατα πράττει ως νόμιμα εκλεγμένη, υπεύθυνη και υπόλογη Ελληνική Κυβέρνηση. Δόξα τω Θεώ στην Ελλάδα, δεν ζήσαμε την ένταση, τον πόνο και το πένθος άλλων χωρών, ακριβώς χάρη στα έγκαιρα μέτρα που ελήφθησαν. Κανένα θετικό λόγο δεν έχουμε γι αυτήν την διαφορετική όψη της Ελλάδας, που αναδύθηκε, των επιστημόνων της σοβαρότητας, της ανιδιοτελούς γνώσης που ξέρει να εμπνέει εμπιστοσύνη, φιλανθρωπία και ευαισθησία. Και εκεί θα είμαστε απέναντι με την άκαρπη γκρίνια?

Δεν μπορεί τα περισσότερα ξένα μέσα ενημέρωσης να λένε εμπιστευθείτε την Ελλάδα ως ασφαλή προορισμό και εμείς ως θρησκευτικοί λειτουργοί να μένουμε απαθείς σε αυτή τη μόνο θετική και μόνο ελπιδοφόρα εικόνα της Χώρας μας που σε όλους μας δίνει κουράγιο και δεν μπορεί παρά όλους να μας κάνει περήφανους. Τώρα που πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους κυβερνώντες από όπου και αν προέρχονται κάποιοι στο όνομα πάντα της πίστης γιατί να  δημιουργούν έριδες? Αναρωτιέμαι, πως κάποιοι που στερούνται κοινωνιολογικών κριτηρίων περιθωριοποιημένοι οι ίδιοι, μπορούν να μιλούν για περιθωριοποίηση της Εκκλησίας? Από ποιόν και για ποιο λόγο?  Αλήθεια έχουμε χορτάσει από γραφικές εκφράσεις λειτουργών που κραδαίνουν την Παράδοση ως όπλο, και εξαπολύουν μόνο μύδρους προς τους «άθεους» κυβερνώντες, λέγοντας «…όποιος τα έβαλε με την Εκκλησία του κόπηκε το χέρι». Δεν μπορεί να λέγεται ποιμαντική Εκκλησιαστική αυτό, η ανέξοδη ανευθυνότητά που γίνεται γραφική όταν και όσο συγκρίνεται η πίστη με την ιατρική γνώμη των ειδικών, σε δύσκολες περιόδους για τον κόσμο μας.

Όταν ενώπιον της «φοβεράς του λοιμού απειλής» που αγκάλιασε όλο τον πλανήτη με φρικώδη οδύνη αντί να  σαρκώνουμε την έγνοια της σωτηρίας που δεν μπορεί παρά να έχει ενεργά τα κοινωνιολογικά κριτήρια, δεν επιτρέπεται να μην μας βρίσκεται κανένας καλός λόγος επιβράβευσης για την ομοψυχία με την οποία το αντιμετωπίζει το σύνολο του Ελληνικού Λαού? Να είμαστε απέναντί του και όχι μαζί του? Οι θρησκευτικοί λειτουργοί δε μπορούν να δίνουν το κακό παράδειγμα, τούτες τις ώρες της μεγάλης δυσκολίας επιβάλλεται μεγάλη σύνεση και νομίζω πως οι πιστοί δεν χρειάζονται υπεράσπιση, έχουν ευτυχώς κριτήριο και δεν είναι κακό να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Όποιος θέτει άκυρα, άκαιρα, ανευλαβή και αήθη θέματα με αηθέστατο τρόπο, του λέμε υπάρχουν και όρια.

Την ώρα που περνάμε στην επόμενη «φάση» αντιμετώπισης της πανδημίας, ενωνόμαστε γύρω από τον Πρώτο που είναι πάντα στην πρώτη γραμμή. Τον Αρχιεπίσκοπο των έργων, τον αθόρυβο, τον δημοκρατικότατο, τον ήσυχο αλλά καθόλου εφησυχασμένο Αρχιεπίσκοπο που έχει παραχωρήσει την ελευθερία της έκφρασης, που έχει προασπιστεί το δικαίωμά στη διαφωνία όσα χρόνια διακονεί από τη θέση του Προκαθημένου της Ιεραρχίας μας. Τον αρχιεπίσκοπο που δεν είναι υπεράνθρωπος αλλά φιλάνθρωπος, που δεν έχει οπαδούς αλλά τέκνα που αγαπά και πάσχει για τους ανθρώπους, χωρίς να επιζητά την αναγνώριση.

Αναμφίβολα μπορούμε πολύ άνετα να αντιδρούμε σπασμωδικά με τα παλαιά μας αυτονόητα αλλά έτσι φαίνεται ότι φερόμαστε σαν να χάνουμε το κοινό μας. Ο παιδαριώδης ισχυρισμός ότι η Εκκλησία τελεί στην Ελλάδα «εν διωγμώ», και οι φωνές λαϊκισμού όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτε αλλά έχουν μόνο αρνητικό αντίκτυπο. Ένας από τους νεότερους αλλά και συνετούς Ιεράρχες που έχει η Εκκλησία εν Ελλάδι είπε πρόσφατα : Είμαστε σε κατάσταση ανάγκης, όχι διωγμού και είναι συνετή η φωνή του. Είναι ανθρώπινο να δυσκολευόμαστε να υποτάξουμε το εγώ μας στο Θέλημα του Θεού – στο συλλογικό καλό – στην χάρη της ενότητας, αλλά είναι δαιμονικό να το παρουσιάζουμε αυτό ως Εκκλησία.

Για να κοιτάει η Πολιτεία με σοβαρότητα τις όποιες προτάσεις μας, στο εξής ο κάθε ένας μας καλείται να αναλάβει την ευθύνη του και να δείξουμε ωριμότητα, τις δε απόψεις που διχάζουν και παραπέμπουν στο παράλληλο σύμπαν ορισμένων που ζουν εκτός τόπου, χρόνου και πραγματικότητας ας τις κρατήσουμε εκεί που ανήκουν, στο περιθώριο.

 

Χριστός Ανέστη!

Διαβάστε ακόμα