Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Στο άκουσμα και μόνο της φράσης “αἰώνιος ζωή” ο καθένας σκέφτεται αμέσως τον θάνατο και ό,τι αρχίζει μετά από αυτόν. Στην πραγματικότητα όμως η “αἰώνιος ζωή” έχει αρχίσει από την ζωή μας εδώ στη γη. Αν βέβαια εμβαθύνουμε λίγο και δούμε τη φράση αυτή από την θεολογική της προσέγγιση τότε θα διαπιστώσουμε πως η “αἰώνιος ζωή” , ναι, αρχίζει μετά από τον θάνατο. Όχι όμως τον δικό μας, αλλά το θάνατο του Χριστού και με αφετηρία την Ανάστασή Του. Και εμείς μπορούμε να βιώσουμε αυτήν την “αἰώνιον ζωήν” μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, η οποία αρχίζει με το βάπτισμά μας. Τότε γινόμαστε συμμέτοχοι του Σταυρού και της Αναστάσεως[1] και μετέχοντας συνέχεια στο μυστήριος της Θείας Ευχαριστίας ανανεώνουμε αυτήν την συμμετοχή μας στο Σταυρό και στην Ανάστασή Του.
Πολλές φορές όμως, μέσα στο νέφος των καθημερινών αναγκών και στον αγώνα της βιοπάλης, διαπιστώνεται μια αδυναμία κατανόησης και βιωματικής εμπειρίας αυτής της μετοχής μας στην αιώνια ζωή. Ακόμα και όταν βρισκόμαστε σε μια πνευματική ή ψυχολογική πτώση, μπορεί κανείς εύκολα να διερωτηθεί “Μα είναι δυνατόν να βιώνω την αιώνια ζωή;;;”
Και βέβαια, μπορούμε να βιώσουμε την “αἰώνιον ζωήν” αφού, για να επιτευχθεί αυτή η βίωση και η κατανόησή της, αρκεί να αναγνωρίζουμε “τον μόνον ἀληθινόν Θεόν”[2], έστω κι αν υπάρχουν πτώσεις και σκαμπανεβάσματα στη ζωή μας. Αν τολμούσαμε να παρομοιάσουμε αυτήν την κατάσταση με κάτι αλληγορικά αυτό θα ήταν η εκτόξευση ενός πυραύλου. Ο πύραυλος έχει τη δυνατότητα να ξεπερνά τη βαρύτητα, έστω κι αν ενεργεί αυτή πάνω του. Έτσι μεταφορικά κι ο άνθρωπος μπορεί να υπερνικήσει τα πάθη και τις αδυναμίες του, που τον μαγνητίζουν στη γη και να βιώνει ουράνια πράγματα, μέσα από τη μυστηριακή ζωή, ζώντας και βιώνοντας κάθε στιγμή, ακόμα και την στιγμή της πτώσης, με το βλέμμα και την σκέψη στο Θεό. Κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την γνώση και αναγνώριση του Θείου θελήματος Του.
Κι όταν ο Χριστός αναφέρεται στην ευαγγελική περικοπή σε αυτήν την γνώση του Θεού, δεν μιλάει για μια γνώση αόριστη και στηριγμένη μόνο σε λόγια και μηχανικές κινήσεις, αλλά για μια γνώση διαφορετικής ποιότητας. Μια γνώση έτσι όπως αναφέρεται, μέσα από την εμπειρία του ίδιου του Αποστόλου των Εθνών Παύλου “…τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, εἴ πως καταντήσω εἰς τὴν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν ”[3] διδάσκοντας έτσι ότι η γνώση του Θείου δεν είναι γνώση της διάνοιας, των σοφών και των ολίγων, αλλά είναι γνώση βιωματική , την οποία αποκτάμε όταν “συμμορφούμεθα” με το θέλημά Του και όταν ανταποκρινόμαστε στα κελεύσματα της αγάπης Του. Ουσιαστικά είναι η γνώση ενός προσώπου και μιας δυνάμεως. Είναι το πρόσωπό Του και η Ανάστασή Του. Είναι η γνώση που αποκτάται μόνο με την βιωματική εμπειρία της αγάπης και της διδασκαλίας Του, μέσα από τη δική μας προσέγγιση σε αυτές, διά των μυστηρίων. Μια αγάπη και μια διδασκαλία που δεν αποτυπώνονται μόνο στο χαρτί με μελάνι, αλλά στη συνείδηση και στα έργα του καθενός μας. Εξάλλου αυτή είναι μια ακόμη παρακαταθήκη Του “ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις”. [4]
Και η γνώση αυτή αποκτάται μέσα από τα μυστήρια, διότι αυτά είναι τελικά οι πνεύμονες της πίστης μας, διά των οποίων αναπνέουμε το οξυγόνο που μας προσφέρει το Άγιο Πνεύμα που καθιερώνει αυτά τα μυστήρια και μας τα προβάλλει ως τρόπο ζωής και ύπαρξης. Διότι ούτε το μυαλό μας, ούτε η σκέψη, ούτε η σοφία μας μπορούν να μας βοηθήσουν ώστε να συλλάβουμε αυτά τα οποία μας βοηθά τελικά η χάρη του Αγίου Πνεύματος να τα κατανοήσουμε.
Εκείνο επίσης το οποίο θα πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι στην “αἰώνιον ζωήν” δεν υπερέχει η διάρκεια, αλλά η ένταση και η πληρότητα. Η σχέση μας με την γνώση του Θείου δεν χρειάζεται οριοθέτηση, ούτε περιορίζεται, σε χρονικά όρια, αλλά πρέπει να διακρίνεται από μια ένταση, που θα εκφράζεται και θα ταυτοποιείται με τον τρόπο που ζούμε, και από μια πληρότητα που θα αντικατοπτρίζεται σε μια ζωή αληθινή, ακέραια και γεμάτη από έργα αγάπης.
Και αυτό σημαίνει πως, ως άνθρωποι και ως το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, πρέπει να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι φορείς αυτής της αιώνιας ζωής και να την πρεσβεύουμε, μέσα από αυτόν τον ίδιο τον τρόπο ζωής μας.
[1] Ρωμ. 6,4
[2] Ιω. 17,3
[3] Φιλιππ. 3, 10
[4] Ιω. 13, 35
