Η Εκκλησία της Πεντηκοστής

Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου Ι. Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Χαροκόπου Καλλιθέας

Η Έσχατη και Πρώτη μεγάλη μέρα, η τελευταία και η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, το συστατικό γεγονός της Εκκλησίας. Η Σύναξη – Εκκλησία, έχει οικουμενική αποστολή και διάσταση. 

Ο «νέος αιώνας», το «Μέλλον του Μέλλοντος», αποκαλύπτεται και αρχίζει με την Πεντηκοστή. Η Πεντηκοστή ως βάπτισμα και Θεία Ευχαριστία μαζί, γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας και συγκρότηση του όλου χαρισματικού θεσμού της Εκκλησίας των Εθνών, που γίνεται Εκκλησία γένους εσχατολογικού, γιατί είναι για όλο τον κόσμο, η Εκκλησιοποίηση του σύμπαντος κόσμου και όχι η Εκκλησιοκρατία δηλαδή η Θεοκρατία.

Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος είναι η ύψιστη Αποκάλυψη. Με πύρινο τρόπο πέφτουν όλα τα εθνικιστικά και γλωσσικά φράγματα, από την πηγή του Ζώντος Ύδατος, που ξεχύνεται πάνω στη γη, από την Πνοή Του που γεμίζει το χώρο της Σύναξης των Μαθητών, και ο ορίζοντας του χριστιανικού κηρύγματος δεν είναι πλέον μόνο η Ιουδαία, αλλά όλος ο κόσμος. Καμιά γλώσσα δεν έχει την αποκλειστικότητα της ιερότητας, κανένα έθνος δεν διεκδικεί την αγιότητα για τον εαυτό του.

Οι διαφορετικές συμβατικές γλώσσες δεν καταργούνται αλλά υπερβαίνονται, από την εμπειρική θεολογία, από την πανανθρώπινη Αγάπη του Χριστού για το Γένος των ανθρώπων. Κανένας τόπος δεν διεκδικεί την αγιότητα για τον εαυτό του. Όπου υπάρχει επίσκοπος, θυσιαστήριο και πίστη κάθε τόπος μπορεί να γίνει Άγιος. Η Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι μια ακόμα θρησκεία, αλλά η καινή ζωή της Αγάπης Του, δεν καλεί τους ανθρώπους διανοητικά να δεχθούν τον Χριστό, δεν ζητάει πίστη – με την έννοια της υποταγής σε ένα υπερφυσικό δεδομένο, αλλά καταθέτει τη μαρτυρία της εμπειρίας των πρώτων αυτοπτών μαρτύρων – των αγίων Αποστόλων που είχαν ζήσει μαζί Του και καλεί τους ανθρώπους να μετέχουν εμπειρικά στον τρόπο τον καινούργιο που επαληθεύει αυτήν την μαρτυρία.

Η Πεντηκοστή είναι η ολοκλήρωση, η καθιέρωση και το βάπτισμα του πυρός όλης της Εκκλησίας. Η ζωή της Εκκλησίας είναι η συνέχιση της Πεντηκοστής, η πηγή της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, το κάλλος της μορφής Του στην αμορφία του κόσμου. Η ενότητα στης ποικιλία, η έκπληξη στη μονοτονία του κακού, η αγάπη στη διαφορά και στο διαφορετικό.

Η Πεντηκοστή αποτελεί την πράξη χωρισμού της Εκκλησίας από τον κόσμο της φθοράς, αποτελεί τον «μεταμορφωμένο κόσμο μέσα στον κόσμο», το σύνορο μεταξύ της αρνητικά νοηματοδοτούμενης «εκκοσμίκευσης» και της ευλογημένης και αναγκαίας «εγκοσμίκευσης» – ως Σάρκωσης όπως έλεγε ο μακαριστός Ηλίας Βουλγαράκης.

Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να σωθεί από τον κόσμο, ή για να σώσει κάποιους «ειδικούς» της πνευματικής ζωής. Υπάρχει για να γίνει «τοις πάσι τα πάντα».

Προφανώς, η απόρριψη του κόσμου δεν είναι δυνατόν να αποτελεί συμβολή στη μεταμόρφωσή του και η διαρκής υπόμνηση ότι η αποστολή της Εκκλησίας είναι η μεταμόρφωση του κόσμου είναι Εκκλησιαστική.

Η Πεντηκοστή συνεχίζεται και παρατείνεται στην Εκκλησία και τα μυστήρια είναι τα μέσα αυτής της συνέχειας. Όπως έλεγε ο Μακαριστός Κορυφαίος Θεολόγος π. Μιχαήλ Καρδαμάκης : «Τό μυστήριο δέν ὑπαινίσσεται κάτι τό ὑπερβατικό ἢ μεταφυσικό αλλά δίνει νόημα σέ κάθε πραγματικότητα, στήν προοπτική τοῦ καινοῦ αἰώνα τῆς Xάρης ἢ τοῦ Πνεύματος. Tά ἐκκλησιαστικά μυστήρια εἶναι ἄφθαρτα σημεῖα τοῦ καιροῦ τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἀναλλοίωτα ὑπομνήματα τῆς ζωῆς τῆς Ἀναστάσεως. Συνεπῶς τό χριστιανικό μυστήριο δέν εἶναι τό περιστασιακῶς συμβαῖνον, ἀλλά τό πραγματικό τῆς πραγματικότητας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Η ἐνεργός πράξη τοῦ Θεοῦ, πού καταργεῖ τό τεῖχος πού ὕψωσε ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία χωρίζει καί ἀντιθέτει τόν ἄνθρωπο στόν Θεό. Eἶναι ἡ ὁδός ἢ ἡ θύρα πού ὁ Θεός ἄνοιξε μέ τήν Σάρκωση καί τήν Πεντηκοστή καί πού παραμένει ἀνοικτή στήν Ἐκκλησία Tου γιά νά ἔρχεται ἢ νά κατέρχεται ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους καί οἱ ἄνθρωποι νά ἀνεβαίνουν στόν Θεό· καί αὐτό εἶναι ἡ Θεανθρωπεία, αὐτό τό κεντρικό κεφάλαιο τῆς πίστεως, ὁ κύριος καί θεμελιώδης σκοπός της: Mέ ἄλλα λόγια, τά ἐκκλησιαστικά μυστήρια, μυστήρια τοῦ Xριστοῦ, εἶναι πράξεις κενωτικές καί ἀγαπητικές, πράξεις συγκαταβάσεως καί εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο· πρός ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐν ἐγρηγόρσει προσδοκᾶ τό θαῦμα, καί ἐν ἐπιγνώσει τῆς ἀσθένειάς του, ποθεῖ νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό καί νά κοινωνήσει τῆς σωτηρίας· ὁ ὁποῖος ταυτόχρονα κατέχει τήν ἐλευθερία νά ταπεινώνεται καί νά ἐκπλήσσεται ἐνώπιον τῆς μυστηριακῆς καί φοβερῆς πρωτοβουλίας τοῦ Θεοῦ, πού ἔρχεται νά τόν ἀναζητήσει καί νά τόν σώσει. Eἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἐνώπιον τῆς ἀνείπωτης ὀμορφιᾶς τῶν πλασμάτων καί τῶν πραγμάτων, την ανακεφαλαίωση και επέκταση στους άπειρους αιώνες του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας, έργου του Αγίου Πνεύματος μετά την Ανάληψη του Χριστού, νῦν καὶ ἀεί διά της μίας και της αυτής χάριτος και Βασιλείας».

Το Πνεύμα κάνει τα μέλη ζωντανά. Η Εκκλησία που αρχίζει στον Παράδεισο, φέρνει τον Χριστό τώρα ως Παράδεισο μελλοντικό, ως τρόπο που ενεργεί στον κόσμο χωρίς να είναι γέννημα αυτού του κόσμου.

Εκκλησία γίνεται ο τόπος μιας συνεχούς Πεντηκοστής. Κατεβαίνει από τον ουρανό και εισβάλει στην ιστορία, στον πραγματικό χρόνο, στα πραγματικά προβλήματα, και ανεβαίνει σαν τον «κρυμμένο σπόρο» από τα βάθη του κόσμου. Έρχεται στην ιστορία, ως το Σώμα, που παρά τη φθορά αντέχει να ζει. Και είναι ακριβώς Σώμα η Εκκλησία, οργανισμός παρά όμιλος ή σωματείο. Για πρώτη φορά μετά την Ανάσταση, γονατίζουμε στον παρόντα και Ερχόμενο Κύριο, γιατί η χαρά της Βασιλείας και η ειρήνη ενεργούν.

Από την ημέρα της Πεντηκοστής υπάρχει μια σφραγίδα, μια αχτίδα, μια ελπίδα. Ο συμβολισμός παραχωρεί τη θέση του στη ζωή, η ιδεολογία στην σχέση, η αυθεντία στην διακονία. Και η Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως η κατ’ εξοχήν Εκκλησία της Πεντηκοστής, η βαθμιδωτή φανέρωση της ομορφιάς που θα σώσει τον κόσμο, του Μυστικού Δείπνου, του κεκρυμμένου θησαυρού, της «μικράς» ζύμης που «όλο το φύραμα ζυμοί» η φανέρωση του «εν ετέρα μορφή» Χριστού, που μας αποκαλύπτεται ξανά και ξανά, στα πρόσωπα των αδελφών μας, στην Ενορία. Στην ανύψωση και λύτρωση από το σκοταδισμό και το φανατισμό. Στην ενότητα των Χριστιανών και στη Μεταμόρφωσή τους.

Να ζούμε κάθε Κυριακή την Πεντηκοστή ως Εκκλησία ως αγιασμένοι άνθρωποι, που ενώνουμε την ύπαρξή μας με την ελευθερία του Χριστού και έχουμε σχέση με τον ζωντανό Θεό, διατρανώνοντας ότι ο σεβασμός κάθε ανθρώπινης ζωής αποτελεί κριτήριο πίστης κι έτσι κάθε αδικία έχει συντριπτική σοβαρότητα και στρέφεται κατά της εικόνας του Θεού στον άνθρωπο κατά του οράματος της Βασιλείας της Αγάπης Του.

Διαβάστε ακόμα